Πρίν χρόνια , λόγω κάποιας οδυνηρής κατάστασης που περνούσα, περιμένοντας το λεοφωρείο για να πάω στην δουλειά μου , έκλαιγα ασταμάτητα ,νιώθωντας πόνο κ θυμο. Δεν αποζητούσα τον οίκτο κανενός, αλλά δεν μπορούσα να κλειστώ κ στο σπίτι.Ενας άνθρωπος με πλησίασε κ μου είπε"είναι τόσο σοβαρό; Δεν χωράει γιατρειά; Υπάρχουν πολλά προβλήματα ,για όλους. Ολοι υποφέρουμε απο κάτι . Αλλος απο τον εαυτό του ,αλλος επειδή κάποιον έχασε, άλλος γιατί δεν μπορει να πονέσει....Κλάψε κ συνέχισε να ζεις μετά απο αυτό". Εκείνη την ωρα ,όσο μου μιλούσε , ακόμα κ που με πλησίασε με ενοχλόυσε αφάνταστα! Ήθελα απλά να με αφήσουν όλοι ήσυχη!Τι θέλει τώρα αυτός ;;; Ομως την ίδια μέρα αργότερα ,ήταν απο τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω μέχρι και σήμερα για εκεινη την οδυνηρή περίοδο της ζωής μου .Ηταν απλά ,ένα χάδι....Η παρηγοριά.Ευχαριστώ για αυτό. Ίσως κ να μην χρειάζεται να πεις κάτι σε κάποιον. Ισως να αρκεί καμιά φορά μια απλή ευχή για κουράγιο,ή έστω ένα βλέμμα αγάπης... Κ ας μην κρίνουμε που οι άλλοι δεν αντέδρασαν με τον ίδιο συμπονετικό τρόπο. Γιατί είμαστε τόσο πολύ βυθισμένοι στους δικούς μας φόβους ,κ τελικά το χειρότερο είναι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας ,έγινε ο εαυτός μας, γι αυτό κ η αποξένωση....