πριν λιγες μερες ειχα παει με το φιλο μου να φαμε , στο τελος μας ειχε μεινει αρκετο φαγητο και ειπαμε να το παρουμε σπιτι, στο δρομο βλεπουμε κατι αστεγους και μου λεει θα τους το αφησω...το αφησε και ο ανθρωπος τον κοιταξε και του ειπε , σ'ευχαριστω πολυ φιλε μου...τοτε καταλαβα ποσο στον κοσμο μας ειμαστε , οτι οι αστεγοι που τους βλεπουμε και τους φοβομαστε μερικες φορες η τους προσπερναμε που εχουν γινει πλεον συνηθεια και δεν τους πιανει το ματι μας , εχουν φωνη , ειναι ανθρωποι , πολυ πιο ανθρωποι απο εμας ...απο τοτε αποφασισα , οποτε μπορω οικονομικα να πηγαινω και να αφηνω ο,τι μπορω , ενα πιατο φαι κατι σ'αυτους τους ανθρωπους , που ενω εγω κοιταω τη βροχη και τις αστραπες απο τη τζαμαρια μου , εκεινοι το ζουν στο πετσι τους.Αλληλοβοηθεια παιδια , οσο μπορει ο καθενας , ολοι μπορει να βρεθουμε μια μερα εκει.
