δεν εχω καταλαβει ακομα πως μπορεσαμε να συσχετισουμε τα λεφτα με το ενδιαφερον...ειναι φαινεται ενα απο τα πολλα μαθηματα που μας δινει εμφυτευει με μαεστρια η κοινωνια μας...ειμαι ενας απο τους πολλους φανταζομαι που τους συγκινησε το ντοκιμαντερ του κανακη για την αξιον ειντ και ετρεξα κατευθιαν να συμβαλω και γω με τον οβολο μου σε αυτη τη μεγαλη προσπαθια που γινεται εκει κατω...οταν ηρθε ο φακελος με τα στοιχεια και την φωτογραφια του μικρου παιδιου που θα ημουν πλεον αναδοχος δε το κρυβω οτι δακρυσα απο την χαρα μου που θα μπορουσα να βοηθησω εστω και ετσι ενα παιδι να καλυτερεψει λιγο παραπανω τις συνθηκες ζωης της..στολισα και την φωτογραφια της διπλα απο την φωτογραφια που εχω με το παιδι μου για να νιωθω οτι ειναι κ μελος της οικογενειας και ημουν σιγουρος οτι κατι καλο ειχα κανει...εχουν περασει πολυ μηνες απο τοτε...και αυτο που νιωθω μεσα μου ειναι ενα ανικανοποιητο κενο...συνηδητοποιησα οτι το θεμα δεν ηταν να πηγαινω καθε μηνα στη τραπεζα και να αφηνω τα λεφτα...το θεμα ειναι να δωσεις το κατι παραπανω απο μερικα χαρτονομισματα..να δωσεις το ενδιαφερον σου να επικοινωνισεις να διξεις οτι σε νιαζει πραγματικα και οχι οτι απλα εκανες το καθηκον σου και πλεον εισαι ενταξει...η καθημερινη επικοινωνια με τους ανθρωπους που ειναι γυρω μας που τους ζουμε καθημερινα χαθηκε οταν εγινε ντροπη να ρωτησεις(ειναι αδιακρισια)οταν η ντροπη μετατραπηκε σε φοβο(μηπως μας παρεξηγησουν)οταν ο φοβος εξελιχθηκε σε αδιαφορια(τι μας νιαζει ο αλλος...εγω εχω τα προβληματα μου)που παντα τυχαινουν να ειναι ποιο σοβαρα απο τον καθε εναν συνανθρωπο μας...δεν εχουμε μελλον αν δεν διορθωσουμε το παρον μας δεν εχουμε μελλον αν δεν πουμε εμενα με νιαζει.. πραγματικα...δεν ειναι χρεος προς καποιον...ειναι η ανθρωπια μας ενα κομματι του εαυτου μας που εχει πεσει σε βαθυ ληθαργο.
