"Η δυστυχία του να μη νιώθεις [είναι η απάντηση στην] «ευαισθησία» που απλώνει απλώς τα καθημερινά της λάφυρα (σε δάκρυα, σε κατάρες ή απειλές)."Για πολύ καιρό, πολλές απεγνωσμένες φωνές, πολλές κραυγές. Κούρασαν. Ήρθαν οι σιωπηροί. Οι παγωμένοι. Όσοι μιλούσανε (ή και φώναζαν) για μέτρο βαφτίζονταν άμετρα "φασίστες", "ακροκεντρώοι" κοκ.Με μια μικρή πίκρα (ίσως και πίκα) θα πω σε όσους απλώναν και ξεχειλώναν τις έννοιες για δεκαετίες "φάτε την και νάναι Μάκβελ".