Δεν διαφωνώ σε όσα περιγράφεις. Δεν υπάρχει κάποια μαγική σούπερ δραστηριότητα για να κάνεις γνωριμίες. Οι άνθρωποι που κάνουν τις γνωριμίες απλά γνωρίζουν άλλους ανθρώπους με παρόμοια (όχι ολόιδια απαραίτητα) ενδιαφέροντα, απόψεις, γούστα και τρόπο σκέψης, και ο ένας αλληλοεξουδετερώνει την μοναξιά του άλλου. Στην ουσία η συντροφικότητα, το αντίθετο της μοναξιάς, είναι η παρέα απλά παρέα στην οποία δεν μένετε μόνο στην δραστηριότητα από την οποία γνωριστήκατε αλλά αλληλεπιδράτε και με άλλους τρόπους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίσεις άτομα αν πας κάπου και θέλεις να γνωρίσεις άτομα καθώς και αυτά θα πάνε στο ίδιο μέρος για να γνωρίσουν άλλα άτομα, έχετε δηλαδή την ίδια βασική ανάγκη της γνωριμίας-παρέας-καταπολέμησης της μοναξιάς και όλα ξεκινούν από αυτό. Η ρουτίνα είναι αυτό που σπρώχνει τους ανθρώπους να πάει σε πάρκα, βόλτες, γενικά να κυκλοφορεί, να βγαίνει έξω, ώστε να ξεφύγει από αυτήν. Άτομα που δεν νιώθουν την ανάγκη να βγαίνουν είναι είτε επειδή δεν έχουν καθόλου χρήματα είτε επειδή νιώθουν ήδη ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι ενώ κάθονται μέσα. Αν π.χ. κάποιος είναι ή άνεργος ή βγάζει ίσα ίσα για να επιβιώνει, φυσικά και δε γίνεται να περιμένεις να βγαίνει κάθε ΣΚ και να γλεντάει. Θα μείνει στο σπίτι του και θα μιζεριάζει βλέποντας τηλεόραση ή κάνοντας chat. Δεν είναι κακό, σκέψου πως είμαστε 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Δεν είναι ο κόσμος η Ελλάδα μόνο. Δεν υπάρχει ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, ούτε το 20% του κόσμου δεν το ζει όπως αυτοί. Υπάρχει μοναξιά στον κόσμο και πάντα υπήρχε και τίποτα δεν το αλλάζει αυτό, απλά όσο είσαι με έναν άνθρωπο ξεχνάς την κατάσταση. Όταν όμως αυτός ή βγει από τη ζωή σου ή πεθάνει, επιστρέφεις στο σημείο μηδέν, της απόλυτης μοναξιάς. Οπότε μην εναποθέτεις όλες σου τις ελπίδες στους άλλους για κάτι που αφορά εσένα, την προσωπική μοναξιά σου. Κοίτα να είσαι εσύ ευτυχισμένος κάνοντας ό,τι θέλεις και αγαπάς και αν καταφέρεις και κάνεις μία αξιόλογη γνωριμία που να εξελιχθεί κάποια στιγμή σε φιλία ή σχέση, ε ακόμα καλύτερα. Πολλοί ανεβάζουν τα κοινωνικά ζητήματα και την κοινωνική ζωή περισσότερο απ'όσο είναι αντικειμενικά. Ζούμε για εμάς, οι άλλοι μετά έρχονται, λυπάμαι που το λέω τελείως υπαρξιακά αλλά η κοινωνία δεν είναι ένας μεγάλος άνθρωπος που να αποτελείται από χιλιάδες, εκατομμύρια μικρές πινέζες που συμβολίζουν τον κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι μία μεγάλη πινέζα από μόνος του, και απλά επειδή έχουνε πολλά βασικά κοινά με άλλους ανθεώπους, επιλέγουμε να βρισκόμαστε κοντά τους και να αλληλεπιδράμε με αυτούς, μέχρι εκεί. Αν δεν είχα να φάω, δεν θα με ένοιαζε καν η όποια γνωριμία. Αν δεν είχα σπίτι, δεν θα σκεφτόμουν καν να πάω κάπου για να γνωρίσω κόσμο. Όταν έχεις κάποια πράματα αυτά συνέχεια προσθέτουν κάτι παραπάνω στον πήχη των πραμάτων που πως σου λείπουν, πάντα θα θέλεις και άλλα, και άλλα, και άλλα. Αν καταφέρεις να είσαι γνήσια ευτυχισμένος όντας ο εαυτός σου και επαναλαμβάνοντας την ρουτίνα σου καθέ μέρα, δε θα νιώθεις την επιτακτική ανάγκη να γνωρίσεις άτομα εδω και τώρα. Ποτέ δε γίνεται άμα το επιδιώκεις, μακάρι να γινόταν αλλά δεν εξαρτάται από εσένα και η ανασφάλεια της απόρριψης είναι ο βασικός λόγος που κάνουν φλερτ και στέλνουν μηνύματα σε άγνωστες, οι περισσότεροι διαδικτυακά. Άμα είσαι οκ όνταε εσύ, θα περνάς άλλο vibe, άλλη αύρα προς τον/την άλλον/η που δε ξέρει απολύτως τίποτα για εσένα, λιγότερο απελπιστική. Δεν γνωρίζουμε ανθρώπους για εμάς αλλά για να τη συνέχιση του είδους, άμα το ψάξεις ανθρωπολογικά-ιστορικά, είναι πρωτόγονα ένστικτα αυτά που μας οδηγούν να αναζητάμε τις νέες γνωριμίες, δεν έχει να κάνει με τον σύγχρονο άνθρωπο όλο αυτό. Περισσότερα άτομα = μεγαλύτερο το αίσθημα της ασφάλεια. Αν δεν γνωρίζεις άτομα νιώθεις ευάλωτος ακόμα και αν δεν είσαι, δε θα σε φάνε τα θηρία. Δεν λέω να είσαι εντάξει με την μοναξιά, απλά μην θεωρείς τις γνωριμίες ως την αναντικατάστατη ουσία της ευτυχίας επειδή δεν είναι. Ξέρω άπειρους ανθρώπους (και προσωπικά και διαδικτυακά) που δεν έχουν ούτε έναν φίλο ή σχέση, και μια χαρά περνάνε μόνοι τους. Στην Ιαπωνία ειδικά εκεί να δεις μοναξιά, καμία σχέση με αυτό που θεωρούμε μοναξιά εδώ, εκεί ούτε καν αυτό το "καλημέρα τι κάνετε;" δε λες στον γείτονά σου, που γράφεις. Και δε θέλω να είμαι μακάβριος αλλά δες ποσοστό των θανάτων από αυτοκτονία για Ιαπωνία. Καθόλου τυχαίο.Οπότε καταλήγω πως η μοναξιά από μόνη της δεν έχει χρώμα μαύρο ή άσπρο, δεν είναι μονοδιάστατο συναίσθημα όπως η λύπη π.χ. ή ο θυμός. Μπορεί να την επιζητάς κιόλας σε ορισμένες περιπτώσεις, π.χ. να είσαι σε ένα ωραίο μέρος με θέα το ηλιοβασίλεμα και μόνο ένας σκύλος στο τοπίο, απέραντη θάλασσα, πεντακάθαρη αμμουδιά, όλα υπέροχα. Και ξαφνικά έρχεται μία παρέα τουριστών, με μπύρες, βάζουν τέρμα δυνατά την μουσική τους και φωνάζουν με αποτέλεσμα σε ενοχλούν εσένα που απολαμβάνεις την ησυχία και θαυμάζεις την θέα που έχεις απέναντί σου. Δε θα προτιμούσες να ήσουν μόνος σου; Άλλο παράδειγμα, πηγαίνεις βόλτα κάπου μόνος σου και έχει δυνατά μουσική ένα μπαράκι μέσα στο οποίο είναι πολλοί άνθρωποι που χορεύουν σε μία μουσική απίστευτα δυνατή σε ντεσιμπέλ και μέχρι έξω μυρίζεις την τσιγαρίλα. Προτιμάς να στριμωχτείς και εσύ εκεί ή να συνεχίσεις την μοναχική σου βόλτα; Δεν είναι απαραίτητα κακό πράμα η μοναξιά, απλά μας έκαναν να νομίζουμε πως αν δεν έχεις φίλους, σχέση, παρέα, δεν μπορείς να νιώσεις την ίδια ευτυχία και πληρότητα και πάντα θα στερείσαι από κάτι. Μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε, απλά η παρέα και οι φίλοι σε κάνουν να ξεχνιέσαι λίγο μέχρι να πέσει η αυλαία, αυτό. Φυσικά άμα δεν έχεις κάτι να κάνεις να γεμίζεις τον χρόνο σου και είσαι μόνο δουλειά-σπίτι-ύπνο, λογικό να σε καταβάλλει όλο αυτό την ψυχολογία. Βρες πράματα τα οποία να σε γεμίζουν, είτε είναι να διαβάζεις βιβλία, είτε να βλέπεις ταινίες, είτε να ασχοληθείς με το να μάθεις κάποιο μουσικό όργανο, είτε να πηγαίνεις μόνος σου βόλτες. Αν δεν μένει χρόνος χωρίς να κάνεις τίποτα, δεν θα σκέφτεσαι καν την μοναξιά. Αν μένει χρόνος και θα νιώθεις μόνος και υπαρξιακές κρίσεις θα έχεις και όλα θα σου φταίνε. Μοναξιά πάντως δεν ισοδυναμεί με στεναχώρια/μιζέρια/κατάθλιψη. Το πως εσύ την διαχειρίζεσαι είναι που καθορίζει άμα θα σε κάνει χαρούμενο ή δυστυχισμένο.
Δεν διαφωνώ σε όσα περιγράφεις. Δεν υπάρχει κάποια μαγική σούπερ δραστηριότητα για να κάνεις γνωριμίες. Οι άνθρωποι που κάνουν τις γνωριμίες απλά γνωρίζουν άλλους ανθρώπους με παρόμοια (όχι ολόιδια απαραίτητα) ενδιαφέροντα, απόψεις, γούστα και τρόπο σκέψης, και ο ένας αλληλοεξουδετερώνει την μοναξιά του άλλου. Στην ουσία η συντροφικότητα, το αντίθετο της μοναξιάς, είναι η παρέα απλά παρέα στην οποία δεν μένετε μόνο στην δραστηριότητα από την οποία γνωριστήκατε αλλά αλληλεπιδράτε και με άλλους τρόπους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίσεις άτομα αν πας κάπου και θέλεις να γνωρίσεις άτομα καθώς και αυτά θα πάνε στο ίδιο μέρος για να γνωρίσουν άλλα άτομα, έχετε δηλαδή την ίδια βασική ανάγκη της γνωριμίας-παρέας-καταπολέμησης της μοναξιάς και όλα ξεκινούν από αυτό. Η ρουτίνα είναι αυτό που σπρώχνει τους ανθρώπους να πάει σε πάρκα, βόλτες, γενικά να κυκλοφορεί, να βγαίνει έξω, ώστε να ξεφύγει από αυτήν. Άτομα που δεν νιώθουν την ανάγκη να βγαίνουν είναι είτε επειδή δεν έχουν καθόλου χρήματα είτε επειδή νιώθουν ήδη ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι ενώ κάθονται μέσα. Αν π.χ. κάποιος είναι ή άνεργος ή βγάζει ίσα ίσα για να επιβιώνει, φυσικά και δε γίνεται να περιμένεις να βγαίνει κάθε ΣΚ και να γλεντάει. Θα μείνει στο σπίτι του και θα μιζεριάζει βλέποντας τηλεόραση ή κάνοντας chat. Δεν είναι κακό, σκέψου πως είμαστε 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Δεν είναι ο κόσμος η Ελλάδα μόνο. Δεν υπάρχει ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, ούτε το 20% του κόσμου δεν το ζει όπως αυτοί. Υπάρχει μοναξιά στον κόσμο και πάντα υπήρχε και τίποτα δεν το αλλάζει αυτό, απλά όσο είσαι με έναν άνθρωπο ξεχνάς την κατάσταση. Όταν όμως αυτός ή βγει από τη ζωή σου ή πεθάνει, επιστρέφεις στο σημείο μηδέν, της απόλυτης μοναξιάς. Οπότε μην εναποθέτεις όλες σου τις ελπίδες στους άλλους για κάτι που αφορά εσένα, την προσωπική μοναξιά σου. Κοίτα να είσαι εσύ ευτυχισμένος κάνοντας ό,τι θέλεις και αγαπάς και αν καταφέρεις και κάνεις μία αξιόλογη γνωριμία που να εξελιχθεί κάποια στιγμή σε φιλία ή σχέση, ε ακόμα καλύτερα. Πολλοί ανεβάζουν τα κοινωνικά ζητήματα και την κοινωνική ζωή περισσότερο απ'όσο είναι αντικειμενικά. Ζούμε για εμάς, οι άλλοι μετά έρχονται, λυπάμαι που το λέω τελείως υπαρξιακά αλλά η κοινωνία δεν είναι ένας μεγάλος άνθρωπος που να αποτελείται από χιλιάδες, εκατομμύρια μικρές πινέζες που συμβολίζουν τον κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι μία μεγάλη πινέζα από μόνος του, και απλά επειδή έχουνε πολλά βασικά κοινά με άλλους ανθεώπους, επιλέγουμε να βρισκόμαστε κοντά τους και να αλληλεπιδράμε με αυτούς, μέχρι εκεί. Αν δεν είχα να φάω, δεν θα με ένοιαζε καν η όποια γνωριμία. Αν δεν είχα σπίτι, δεν θα σκεφτόμουν καν να πάω κάπου για να γνωρίσω κόσμο. Όταν έχεις κάποια πράματα αυτά συνέχεια προσθέτουν κάτι παραπάνω στον πήχη των πραμάτων που πως σου λείπουν, πάντα θα θέλεις και άλλα, και άλλα, και άλλα. Αν καταφέρεις να είσαι γνήσια ευτυχισμένος όντας ο εαυτός σου και επαναλαμβάνοντας την ρουτίνα σου καθέ μέρα, δε θα νιώθεις την επιτακτική ανάγκη να γνωρίσεις άτομα εδω και τώρα. Ποτέ δε γίνεται άμα το επιδιώκεις, μακάρι να γινόταν αλλά δεν εξαρτάται από εσένα και η ανασφάλεια της απόρριψης είναι ο βασικός λόγος που κάνουν φλερτ και στέλνουν μηνύματα σε άγνωστες, οι περισσότεροι διαδικτυακά. Άμα είσαι οκ όνταε εσύ, θα περνάς άλλο vibe, άλλη αύρα προς τον/την άλλον/η που δε ξέρει απολύτως τίποτα για εσένα, λιγότερο απελπιστική. Δεν γνωρίζουμε ανθρώπους για εμάς αλλά για να τη συνέχιση του είδους, άμα το ψάξεις ανθρωπολογικά-ιστορικά, είναι πρωτόγονα ένστικτα αυτά που μας οδηγούν να αναζητάμε τις νέες γνωριμίες, δεν έχει να κάνει με τον σύγχρονο άνθρωπο όλο αυτό. Περισσότερα άτομα = μεγαλύτερο το αίσθημα της ασφάλεια. Αν δεν γνωρίζεις άτομα νιώθεις ευάλωτος ακόμα και αν δεν είσαι, δε θα σε φάνε τα θηρία. Δεν λέω να είσαι εντάξει με την μοναξιά, απλά μην θεωρείς τις γνωριμίες ως την αναντικατάστατη ουσία της ευτυχίας επειδή δεν είναι. Ξέρω άπειρους ανθρώπους (και προσωπικά και διαδικτυακά) που δεν έχουν ούτε έναν φίλο ή σχέση, και μια χαρά περνάνε μόνοι τους. Στην Ιαπωνία ειδικά εκεί να δεις μοναξιά, καμία σχέση με αυτό που θεωρούμε μοναξιά εδώ, εκεί ούτε καν αυτό το "καλημέρα τι κάνετε;" δε λες στον γείτονά σου, που γράφεις. Και δε θέλω να είμαι μακάβριος αλλά δες ποσοστό των θανάτων από αυτοκτονία για Ιαπωνία. Καθόλου τυχαίο.Οπότε καταλήγω πως η μοναξιά από μόνη της δεν έχει χρώμα μαύρο ή άσπρο, δεν είναι μονοδιάστατο συναίσθημα όπως η λύπη π.χ. ή ο θυμός. Μπορεί να την επιζητάς κιόλας σε ορισμένες περιπτώσεις, π.χ. να είσαι σε ένα ωραίο μέρος με θέα το ηλιοβασίλεμα και μόνο ένας σκύλος στο τοπίο, απέραντη θάλασσα, πεντακάθαρη αμμουδιά, όλα υπέροχα. Και ξαφνικά έρχεται μία παρέα τουριστών, με μπύρες, βάζουν τέρμα δυνατά την μουσική τους και φωνάζουν με αποτέλεσμα σε ενοχλούν εσένα που απολαμβάνεις την ησυχία και θαυμάζεις την θέα που έχεις απέναντί σου. Δε θα προτιμούσες να ήσουν μόνος σου; Άλλο παράδειγμα, πηγαίνεις βόλτα κάπου μόνος σου και έχει δυνατά μουσική ένα μπαράκι μέσα στο οποίο είναι πολλοί άνθρωποι που χορεύουν σε μία μουσική απίστευτα δυνατή σε ντεσιμπέλ και μέχρι έξω μυρίζεις την τσιγαρίλα. Προτιμάς να στριμωχτείς και εσύ εκεί ή να συνεχίσεις την μοναχική σου βόλτα; Δεν είναι απαραίτητα κακό πράμα η μοναξιά, απλά μας έκαναν να νομίζουμε πως αν δεν έχεις φίλους, σχέση, παρέα, δεν μπορείς να νιώσεις την ίδια ευτυχία και πληρότητα και πάντα θα στερείσαι από κάτι. Μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε, απλά η παρέα και οι φίλοι σε κάνουν να ξεχνιέσαι λίγο μέχρι να πέσει η αυλαία, αυτό. Φυσικά άμα δεν έχεις κάτι να κάνεις να γεμίζεις τον χρόνο σου και είσαι μόνο δουλειά-σπίτι-ύπνο, λογικό να σε καταβάλλει όλο αυτό την ψυχολογία. Βρες πράματα τα οποία να σε γεμίζουν, είτε είναι να διαβάζεις βιβλία, είτε να βλέπεις ταινίες, είτε να ασχοληθείς με το να μάθεις κάποιο μουσικό όργανο, είτε να πηγαίνεις μόνος σου βόλτες. Αν δεν μένει χρόνος χωρίς να κάνεις τίποτα, δεν θα σκέφτεσαι καν την μοναξιά. Αν μένει χρόνος και θα νιώθεις μόνος και υπαρξιακές κρίσεις θα έχεις και όλα θα σου φταίνε. Μοναξιά πάντως δεν ισοδυναμεί με στεναχώρια/μιζέρια/κατάθλιψη. Το πως εσύ την διαχειρίζεσαι είναι που καθορίζει άμα θα σε κάνει χαρούμενο ή δυστυχισμένο.