Σχετικά με αυτό που λες περί ζωής που δεν υπάρχει στην Αθήνα κι ότι ο κόσμος έχει πεθάνει σε αυτή την υπέροχη (υποκειμενική άποψη) πόλη πιστεύω πως είναι θέμα επιλογής του κάθε ανθρώπου. Το πώς θα ζήσει τη ζωή του δηλαδή. Η πόλη πάλλεται και προσφέρει ευκαιρίες ζωής.
Αν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να είναι νευρωτικοί workaholics προσηλωμένοι αποκλειστικά στο κέρδος και στο κυνήγι της προαγωγής δουλεύοντας με εξαντλητικό ωράριο και να γυρίζουν στο σπίτι για να παραγγείλουν delivery και να ζήσουν την υπόλοιπη μέρα τους στον καναπέ με Netflix η ζάπινγκ στην τηλεόραση επειδή δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον στη ζωή τους ή αδυνατούν επί χρόνια να βρουν ποιά είναι τα ενδιαφέροντά τους και τι αγαπούν να κάνουν περισσότερο (κάποιοι δεν τα βρίσκουν ποτέ) δεν φταίει η πόλη, είναι η ζωή που οι ίδιοι επέλεξαν να ζουν. Αν έχουν μάθει έτσι, το ίδιο θα κάνουν και στην επαρχία και στο εξωτερικό και οπουδήποτε αλλού.
Η Αθήνα έχει συλλογικότητες, συλλόγους, κινηματογραφικές λέσχες, λέσχες ανάγνωσης, συλλόγους για τέχνη, για πεζοπορία, για αθλητισμό, συλλόγους επιστημονικούς, ό,τι τραβάει η όρεξη του κάθε ανθρώπου.
Αν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να ζουν σε άλλους ρυθμούς, δεν είναι αποκλειστικά φταίξιμο της πόλης αλλά της ιδιοσυγκρασίας τους.
Ευγενικοί άνθρωποι υπάρχουν παντού.
Από εκεί και πέρα σέβομαι τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, πολύ μεγάλο ρόλο διαδραματίζουν τα βιώματά μας ώστε να σχηματίσουμε άποψη για οτιδήποτε.
Διαφωνώ με την προσέγγισή σου αλλά είναι απολύτως σεβαστή.