Δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείται ότι αν έχεις Asperger's, ας πούμε, έχεις κουσούρι ή κάποιου είδους "νοητική αναπηρία," ενώ κάποιος άλλος που είναι υγιής (με τη συμβατική έννοια), αλλά έχει ελαττώματα όπως το να λέει τακτικά ψέμματα ή μια εξάρτηση απ' την εικόνα του στα social media ή τάση να είναι χειριστικός και φυγόπονος, αυτό επικροτείται ως "νορμάλ." Απλά και μόνο επειδή κάνει και λέει τα σωστά πράγματα στην πρώτη συνάντηση με μια παρέα, ας πούμε. Κανέναν δεν ενδιαφέρει ότι καμιά φορά το άτομο που θεωρείται "νορμάλ" και χωρίς κουσούρια, ενδεχομένως να είναι ανίκανο ν' αναλάβει ευθύνη για το σύντροφό του ή για ένα παιδί, ενώ μέσα του να κουβαλάει τέτοιο συναισθηματικό φορτίο και τέτοια δαιμόνια, που λες καλύτερα να ήταν "τρελός" παρά έτσι. Ή είναι ΟΚ ότι το "νορμάλ" άτομο, όσο "η αυτιστική" απουσίασε απ' την παρέα, θα γυρίσει και θα σχολιάσει γελώντας τον αυτισμό της, λες και είναι παρδαλά πούπουλα να χαριεντίζει κανείς. Πιστεύω ότι η τύχη σού έφερε αυτήν την κοπέλα κοντά σου όχι μόνο για όλα τα καλά που παρατηρείς ότι έχει, αλλά και για το γεγονός ότι άθελά της ξεσκέπασε αυτόματα ποιοι απ' το γνώριμο περιβάλλον σου είναι μικρόψυχοι ή στενόμυαλοι. Και αν οι δικοί σου επιμένουν να πιστεύουν ότι είσαι μ' αυτήν την κοπέλα από λύπηση (προς τον εαυτό σου ή προς εκείνη), πάει να πει ότι μάλλον οι ίδιοι έτσι σκέφτονται και μόνο οίκτο μπορούν να νιώθουν προς οποιονδήποτε διαφορετικό. Ονειρεύονται ένα περιβάλλον ευγονικής ευημερίας, προφανώς, όπου οι γενετικά, σωματικά και ψυχικά "τέλειοι" διαστραυρώνονται μόνο με τους "τέλειους" και τίποτα λιγότερο.