Ήταν ένας άνθρωπος που μιλούσαμε μισό χρονο. Και ας ήταν μόνο διαδικτυακή η επικοινωνία μας. Νιώσαμε οικειότητα ο ένας με τον άλλον, και ανοιχτηκαμε ο ένας στον άλλον. Δεν ήταν απλά ένας ενοχλητικός τύπος που μου έστελνε. Ήταν κάποιος που με έκανε να ξεχνιεμαι όσο είχα χωρίσει. Μου έδινε συμβουλές,και εγώ το ιδιο,ανταλλασαμε απόψεις,στιγμές από την καθημερινοτητα μας… μιλούσαμε για πολλά πράγματα,σε φιλικό ανθρώπινο επίπεδο. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα να μιλάω με κάποιον που δεν έχω γνωρίσει ποτε από κοντά,αλλά να νιώθω σαν να τον ξέρω. Οπότε δεν μπορούσα να ξεκόψω απλά μαζί του με ένα μπλοκ. Μου φαίνεται Πολύ χαζο. Του είχα εξηγήσει όμορφα ότι δεν μπορούμε να μιλάμε άλλο, αλλά μου έστελνε μια στο τόσο,και ήθελα και εγώ να μαθαίνω νέα του- σε ανθρώπινο επίπεδο πάντα. Γι’αυτο του απαντούσα,αλλά οταν το πήγαινε αλλου,σταματούσα να του απαντάω.Την τελευταία φορά επέμενε με το σεξ και ήθελα κάπως να σταματησει να με
Βλέπει έτσι. Και δεν έψαχνα καμία επιβεβαίωση. Δεν την χρειάζομαι, και ποσο μάλιστα από κάποιον άλλον. Εχω το αγόρι μου να με κάνει να νιώθω όμορφα, και δεν χρειάζομαι κανέναν άλλον. Και να σας πω πως είναι και ενήμερος για τις φορές που έχω μιλήσει με τον άλλον. Κρίμα που βγάζετε τόση κακιά μερικοι.