Κοριτσάκι μου μικρό, έχω φίλες με αγχώδη διαταραχή και ως ένα βαθμό καταλαβαίνω τι περνάς. Όμως σε διαβεβαιώνω πως και αγχώδη διαταραχή να μην είχες, εγώ π. χ. δεν έχω, θα αγχωνοσουν τρελά. Είναι η πρώτη φορά, και λογικά είσαι μικρή. Θυμάμαι την πρώτη μου χρόνια ως αναπληρώτρια το 2018, 7 ώρες μακριά από το σπίτι μου και έπρεπε να παρουσιαστώ σε δύο μέρες, είχαν βγει 8 το απόγευμα οι προσλήψεις θυμάμαι και γυρνούσα από ραντεβού για δουλειά μες τη βροχή και μου είχε τηλεφωνήσει η αδερφή μου να μου πει ότι με είχαν πάρει. Αν είχα άγχος? Χεσμενη ήμουν, αν έκλαψα? Ναι!!! όμως πήγα! Γιατί ήξερα πως αν δε με ξεκουνουσα εγώ δε θα το έκανε κάνεις, και κάποια στιγμή πρέπει να ξεκουνηθουμε δε νομίζεις? Ζορίστηκα? Μόλις 2 - 3μερες μέχρι να βρω σπίτι. Και μετά? Ήταν σαν να ήμουν ξανά φοιτήτρια, έκανα γνωριμίες, εκεί γνώρισα την κολλητή μου, ερωτεύτηκα, γνώρισα ένα νησί που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ, γέλασα, έκλαψα, πήρα μισθούς, δούλεψα σε αυτό που σπούδασα και δεν αποκλείστηκα ποτέ από τους πίνακες. Ετσι, δούλεψα και πέρυσι, 15 ώρες μακριά γνωρίζοντας ένα ακριτικό νησάκι και τους μαθητές μου που δε θα ξεχάσω ποτέ, και φέτος με πήραν στον τόπο μου! Τίποτα δε θα σου έρθει έτοιμο, λογικό να φοβάσαι να αγχώνεσαι όμως πρέπει να ρίξειε μια νοητή μπάτσα στον εαυτό σου και να το κάνεις. Πίστεψέ με δε θα το μετανιώσεις. Εγώ π. χ. φέτος συνειδητά το ρίσκαρα και δηλωσα ελάχιστες περιοχές, γιατί ξεκίνησα δεύτερο μεταπτυχιακό και δεν ήθελα τα έξοδα ενοικίασης, ήμουν και σε δύο πίνακες, του χρόνου όμως θέλω να πάω πάλι μακριά. Εδώ δεν έχω κάτι νέο να ζήσω ή να γνωρίσω. Εύχομαι να επιλέξεις το σωστό! Καλή αρχή συναδελφισσα!