Υπέροχο! ❤️ Αλήθεια! ;) Αφού εχεις την κλίση γιατι δεν δημοσιευεις αν ειναι ποιήματα (δες στο poiein.gr έχει αξιόλογους νέους δημιουργούς) και αν ειναι τραγούδια γιατί οχι να τα δώσεις και να γίνουν τραγούδια, να τα τραγουδήσει κάποιος? Ετσι θα αγγιξεις περισσότερους οπως λες. Για κανε μια προσπαθεια. Οχι για τα χρήματα εντάξει αν δε σε ενδιαφέρουν αλλα κάνε μια προσπαθεια να δεις. Και βλέπεις. Πέρα απο την κλίση διαπιστωνω κάτι ακομα, πέρα απο το οτι διαβαζες και διαβαζεις, διαπιστωνω αυτή την ευαίσθητη χορδή να εντοπιζεις και να βλέπεις πραγματα που δεν βλεπουν άλλοι. Ενσυναίσθηση ναι. Πρόκειται για εμπειρίες ναι, για συσσωρευμένη γνωση, για ταλέντο που σου βγαίνει αυθόρμητα, ολα αυτα λοιπον μαζί δίνουν όλο αυτο. Ετσι να συνεχίσεις! Και μη σταματάς να γραφεις γιατι αν το αφήσεις σε αφήνει κι αυτο. Καλη συνέχεια εύχομαι! ;) Μου θύμισες αυτο:"Maybe its like you said before, all of us being cracked open. Like each of us starts out as a watertight vessel. And then things happen - these people leave us, or don’t love us, or don’t get us, or we don’t get them, and we lose and fail and hurt one another. And the vessel starts to crack in places. And I mean, yeah once the vessel cracks open, the end becomes inevitable. Once it starts to rain inside the Osprey, it will never be remodeled. But there is all this time between when the cracks start to open up and when we finally fall apart. And its only that time that we see one another, because we see out of ourselves through our cracks and into others through theirs. When did we see each other face to face? Not until you saw into my cracks and I saw into yours. Before that we were just looking at ideas of each other, like looking at your window shade, but never seeing inside. But once the vessel cracks, the light can get in. The light can get out." (John Green, Paper Towns)