ADVERTORIAL
Πριν από λίγες μέρες επιστρέφοντας στο σπίτι κάποιο μεσημέρι, πέτυχα στο δρόμο παιδιά του Δημοτικού, προφανώς την ώρα που σχολούσαν. Σε αναμονή του τέλους της σχολικής χρονιάς μιλούσαν για το καλοκαίρι και τα σχέδιά τους. Ήταν τόσο ενθουσιασμένα, μιλούσαν τόσο γρήγορα, που μόνο και μόνο από τις κινήσεις του σώματός τους δεν μπορούσες παρά να χαζέψεις αυτά που έλεγαν. Τότε θυμήθηκα πώς ήμαστε και εμείς τέτοιες μέρες στην ηλικία τους. Μετρούσαμε τις ώρες και τα λεπτά μέχρι να χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς!
Οι γονείς μου ήταν φανατικοί οπαδοί του camping. «Αν δεν έχεις κοιμηθεί κάτω από τ' αστέρια δεν καταλαβαίνεις καλοκαίρι», έτσι μας έλεγαν. Κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο φορτώναμε το αμάξι με τον -πολλές φορές αυτοσχέδιο- εξοπλισμό που είχαμε και γυρνούσαμε στα δάση και στις παραλίες. Αν πάλι μπορούσαμε να συνδυάσουμε και τα δύο ήταν το καλύτερό μας!
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από αυτές τις αποδράσεις είναι το μοναδικό αίσθημα ελευθερίας που νοιώθαμε η αδερφή μου κι εγώ. (Πάντα χρειάζεσαι ένα συνένοχο στο έγκλημα και εγώ είχα την αδερφή μου). Από τη στιγμή που πατούσαμε το πόδι μας στην άμμο ή το χορτάρι, πάει... αυτό ήταν! Οι γονείς μας έχαναν και μας ξανάβλεπαν την ώρα του φαγητού. Όταν καμιά φορά μας φώναζε η μαμά απλά για να δει πού βρισκόμαστε, ο μπαμπάς της απαντούσε: "Άστες, θα πεινάσουν και θα έρθουν".
Και κάπως έτσι ξεκινούσαμε την εξερεύνηση. Και μαζί με την εξερεύνηση ξεκινούσαν και οι καλοκαιρινές μας περιπέτειες, διαφορετικές κάθε φορά. Άλλοτε κυνηγούσαμε τους κλέφτες. Άλλοτε ορθώναμε το ανάστημά μας στους πειρατές που απειλούσαν τις ακτές του τόπο μας. Σκαρφαλώναμε πάνω στα δέντρα και φτιάχναμε το δικό μας παρατηρητήριο στα κλαδιά. Και από κει περιμέναμε τον εχθρό να έρθει σε θέση βολής.
Υπήρχαν κάποιες φορές όμως που ο εχθρός και οι ιπτάμενοι σύμμαχοί του μας κατατρόπωναν. Γιατί οι πειρατές, οι κλέφτες, οι Ινδιάνοι και όλοι όσοι μας απειλούσαν είχαν κάνει μια ύπουλη, μυστική συμφωνία με τα κουνούπια και τα έντομα της περιοχής. Και με το σύνθημά τους ξεκινούσαν την επίθεση εναντίον μας, ειδικά την ώρα της δύσης του ηλίου. Εκεί να δεις επιδρομή! Και να σου οι ξυλιές στον αέρα προσπαθώντας να τα σκοτώσουμε. Και να σου τα τσιμπήματα που μας βασάνιζαν με φαγούρα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι δείχναμε στον παππού και τη γιαγιά τα παράσημά μας. Όσα περισσότερα τα σημάδια από τσιμπήματα, όσες πιο πολλές οι γρατσουνιές στα γόνατα, τόσο πιο πολύ φουσκώναμε από περηφάνια σαν άξιοι υπερασπιστές των τειχών της φανταστικής χώρας μας.
Τον τελευταίο καιρό είναι πολλές οι φορές που αναπολώ αυτά τα χρόνια. Μάλιστα τις περισσότερες φορές εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω σε εκείνες τις μέρες των φανταστικών εχθρών και των ιπτάμενων εισβολών. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως μπορεί αυτές οι εποχές να έχουν περάσει όμως είμαι πολύ τυχερή που έζησα τόσο ανέμελα καλοκαίρια. Γιατί αυτές οι εικόνες και αυτά τα χαμόγελα δεν θα σβήσουν ποτέ!
σχόλια