«ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ για όλο τον κόσμο που έχει δεχτεί κακοποίηση, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικός. Η ρίζα του βρίσκεται στην ημέρα που δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος / Zak / Zackie. Ήμασταν έτοιμοι να βγούμε στη σκηνή και ένας φίλος μας είπε τι είχε γίνει. Θυμόμαστε πως κάτι είχαμε αναφέρει στη διάρκεια της συναυλίας, αλλά ήταν ακόμα πολύ πρόσφατο και δεν ήξερε κανείς το πόσο ελεεινά και πόσο πρωτόγονα και ρατσιστικά ένστικτα είχαν βγει μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.
Είχαμε μια αίσθηση «μαύρου βάρους» όλη τη βραδιά.
Δεν πα' να 'μαστε μαύροι, άσπροι, ροζ ή κίτρινοι... δεν πα' να 'μαστε κορίτσια, αγόρια, ελέφαντες η κρίνα... δεν πα' να 'μαστε βράχια, μακαρόνια ή αυτιά... δεν πα' να 'μαστε αστέρια, χταπόδια ή βασιλικοί. Είμαστε ίσοι. Θα είμαι ό,τι θέλω κι όπως θέλω, αμφίσημο και happy και μπουρδέλο».
