Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω για ένα θέμα που τα περισσότερα μίντια αποφεύγουν με επιδεξιότητα. Είναι σκληρό και δυσάρεστο αλλά νομίζω ότι η ενημέρωση είναι το καλύτερο μέσο πρόληψης. Πολλοί έχουμε υπάρξει θύματα, αλλά λίγοι έχουμε το θάρρος να μιλήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα και να αναζητήσουμε συλλογικά τη λύση. Μέχρι πρόσφατα ήμουν και γω ένας από αυτούς που φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή, διστάζουν να σηκωθούν από το πλήθος και να πουν «hey, το έζησα και εγώ». Σήμερα όμως κάτι άλλαξε μέσα μου. Η οργή με κατέπνιξε σαν κουραδοχείμαρος που ρέει ορμητικά στους βρώμικους υπονόμους αναζητώντας διέξοδο.
Τα δάχτυλα μου σέρνονται αργά πάνω στο πληκτρολόγιο και το μέτωπο μου είναι μουσκεμένο από τον ιδρώτα. Πονάω. Πονάω πολύ. Κάθε λέξη που γράφω είναι σαν μια καινούργια χαρακιά στην καλοσχηματισμένη πλάτη μου. Κάποιες πληγές όμως επουλώνονται γρηγορότερα όταν τις ξύσεις (ξέρετε – για να φύγει το κακαδάκι). Ξέρω ότι πρέπει να μιλήσω για το πρόβλημα μου σε πάνω-κάτω 500 λέξεις αλλά δεν ξέρω ποιές θα είναι οι λέξεις αυτές.. Αχχ… Πάω να βάλω λίγο νερό…
Επέστρεψα και όμως το λάπτοπ εξακολουθεί να φαντάζει τόσο ψυχρό και ξένο.. Τι ειρωνία ότι το επέλεξα για συνομιλητή, θεωρώντας ότι έτσι θα νιώσω πιο άνετα! Αλλά έτσι είμαστε όσοι υπήρξαμε θύματα αυτής της μάστιγας. Κοινωνικά αδέξιοι και ανίκανοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας και την ελευθερία που αφήνουμε να καταπατηθεί από άπληστους ανθρώπους. Ο χείμαρος όμως έχει φτάσει πλέον στα υγρά μου χέρια. Είμαι έτοιμος να μιλήσω. Να το! Πετιέται!
Έχω υπάρξει και εγώ θύμα ψυχολογικής βίας από καθηγητή οδήγησης. Ναι, το ομολογώ και δεν φοβάμαι (ρε)! Η αδυσώπητη κοινωνία στην οποία ζούμε, υποχρεώνει τους πολίτες της, στην εύθραυστη περίοδο της μετεφηβείας να έρχονται σε επαφή με αυτούς τους ανελέητους σαδιστές που δεν διστάζουν να ατιμάσουν και να εξευτελίσουν τις νεανικές ψυχούλες, στις πρώτες τους τιμονιές. Όταν ως πουλάκι και εγώ άνοιξα τα φτεράκια μου παθιασμένος για μάθηση, εισέπραξα την αποδοκιμασία του 60ρη αγροίκου που μου έκανε «μάθημα». «Μάθημα» σημαίνει 40ευρώ/μιάμιση ώρα εκ της οποίας τα 20 λεπτά αφιερώνονται σε τηλεφωνήματα για προγραμματισμό της βραδινής συνάντησης στο «καφενείο» και επιλογή της «ποικιλίας» που θα πραγγελθεί σε αυτό (ας σημειωθεί εδώ, ότι το «μάθημα» λάμβανε μέρος στην Αθήνα). Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι κατά τη μιάμιση αυτή ώρα, εισέπρατα πολύπλευρη γνώση μιάς και εκτός από την αλλαγή ταχυτήτων, μάθαινα και τα αποτελέσματα ποδοσφαιρικών αγώνων από το διαρκώς ανοιχτό ραδιόφωνο (παρερπιπτόντως, στο πρώτο μάθημα έμεινα πραγματικά άφωνος με το πόσα αθλητικά ραδιόφωνα υπάρχουν σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων κατοίκων).
Κάθε που τελείωνα το μάθημα, γύριζα συντετριμμένος σπίτι και έψαχνα με μανία τα κανάλια. Που είναι η Άννα Δρούζα? Που είναι η Τένια Μακρή? Με πολύ μεγάλη λύπη ανακάλυψα πως και οι δύο είναι σπίτια τους, οπότε αναγκάστηκα να μιλήσω σε ανθρώπους του στενού κοινωνικού μου κύκλου.
Σήμερα, έχω σταματήσει τα μαθήματα οδήγησης (να δω πότε θα πάρω δίπλωμα), χρησιμοποιώ το μετρό (με ακυρωμένα εισιτήρια που σβήνω) και νιώθω ότι έχω αρχίσει να ξεπερνάω το πρόβλημα μου (χάρης την ψυχολόγο που πληρώνω με τα λεφτά των εισιτηρίων). Χρειάστηκε τολμή και γοητεία -του ηττημένου που έλεγε και το Λιζάκι (ζωή σε μας) στη Λυσσασμένη γάτα- για να μιλήσω για αυτό το σαράκι που κατέτρωγε τα σωθικά μου αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα όταν το έβγαλα από μέσα μου.
Γι’ αυτό φίλοι μου, αν έχετε υπάρξει και σείς θύματα ψυχολογικού μπούλινγκ από καθηγητές οδήγησης, μην διστάσετε να το πείτε, έστω σε κάποιον ιερέα. Θα νιώσετε πολύ καλύτερα.
Ελάτε μαζί, να φτιάξουμε ένα κόσμο δίχως σχολές οδήγησης. Όπου οι άνθρωποι, στα 18 τους χρόνια, θα αποκτούν όχι μόνο το δικαίωμα ψήφου αλλά και το δικαίωμα οδήγησης. Όπου το πρόβλημα του υπερπληθυσμού θα λύνεται στους δρόμους. Αφήστε τα τιμόνια και ελάτε να χτίσουμε ένα κόσμο, δίχως κακοποίηση…
σχόλια