Από τους 15 δημοσιευμένους κανόνες των “Άλπεων” (η νέα ταινία του Γιώργου“Εθνικού Σκηνοθέτη των Όσκαρ” Λάνθιμου, μην κάνετε σα να ζείτε σε σπηλιά), λείπει ο νούμερο ένα και πιο βασικός και ουσιαστικά χρυσός:
16. Δεν είναι ντροπή ή βλαχιά να γελάς στην προβολή των “Άλπεων”
Το καταλάβαμε; Μην κάνετε σους και μου υψώνετε το δάχτυλο και με στραβοκοιτάτε από τα μπροστινά καθίσματα. Δεν θα σας πει κανένας χαζό και αμόρφωτο ή βλαχάρα (καλά ίσως εγώ αλλά θα έχω τους λόγους μου) και ούτε αυτό θα σας αποτρέψει να πιάσετε τα βαθύτερα νοηματάκια. Αυτός ο ψυχαναγκασμός της σοβαροφάνειας και της δηθενιάς είναι τόσο νεοελληνικό μπας-κλας. Μην υποφέρετε για την τέχνη, κανείς δεν σας το ζήτησε.
Δεν είναι βλάκας μαρή ο Λάνθιμος να βγάλει άθελα του μια γελοιότητα. Αν προέκυψε η νέα του ταινία τόσο απολαυστικά μαύρη κατράμι absurdist κωμωδία και cult b-μουβιά, θέλω να του δώσω το benefit of the doubt ότι την σχεδίασε όντως έτσι με χιούμορ και άποψη και αντίληψη.
Συνεχίζουμε;
Τι είναι οι “Άλπεις”; Μια εταιρία/ομάδα ανθρώπων που αναλαμβάνουν να σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε την απώλεια κάποιου αγαπημένου σας προσώπου, αντικαθιστώντας το με πειστικότητα και επαγγελματισμό (sic). Αρκεί βέβαια το άτομο άτομο αυτό να ήταν αυτιστικό.
Μπαίνουν στις ζωές των άλλων σαν μεγάλα ατσούμπαλα πουλιά που παριστάνουν τα αυγά κούκων. Ανήμποροι να αποκωδικοποιήσουν πως να είναι ο εαυτός τους και να έρθουν κοντά σε κάποιον, προσπαθούν να εισπράξουν κλεφτά, με προφάσεις, την προϋπάρχουσα αγάπη που αναλογούσε σε κάποιον άλλο και τώρα έχει μείνει ορφανή. Και είναι ΤΟΣΟ κωμικοτραγικά και επιτηδευμένα ΚΑΚΟΙ σε όλο αυτό το εγχείρημα, χωρίς παρολαυτά κανένας γύρω τους να δείχνει να προσέχει τις χαζές μεταμφιέσεις, την υποκριτική τύπου Αληθινές Ιστορίες, αυτά τα ρημάδια τα σπασμένα αγγλικά... Κι αν όμως το καταλαβαίνουν όλοι αλλά έχουν τόσο ανάγκη την ψευδαίσθηση αυτή που επιλέγουν να το αγνοούν;
Αυτοί οι Καουφμανικοί Ανώνυμοι Απροσάρμοστοι έχουν σίγουρα τα δικά τους θέματα να λύσουν. Η κεντρική πρωταγωνίστρια Αγγελική Παπούλια, κλειδωμένη έξω από την ζωή, παρακολουθεί από την άλλη μεριά της τζαμαρίας χωρίς να μπορεί να κατανοήσει το διαχωρισμό των διαπροσωπικών σχέσεων, το σεξ, δίνει την δραματική μπουνιά της ταινίας όταν καταλήγει παρά τις προσπάθειες της μια μασημένη κασέτα κακώς αντιγεγραμμένων τρόπων και συναισθημάτων. Η Ariane Labed, ακόμα λίγο πολύ ενοχλητική, αλλά να προσπαθεί μέσω των απολαυστικά meta επώδυνων μαθημάτων ορθοφωνίας να βελτιωθεί, ανήμπορη να λειτουργήσει στον ρυθμό που της δίνουν οι άλλοι και εκτελώντας όπως όλοι απλά κάποιες κινήσεις μηχανικά, καταλήγει η μόνη που θα ξεφύγει από το συναισθηματικό εμπάργκο της ταινίας. Ο Σερβετάλης με τον Τζώνη Βεκρή συμπληρώνουν το support group, απλώς διαδικαστικοί παύλα forgettable και χιουμοριστικές φιγούρες εξουσίας.
Ο Λάνθιμος χτίζει συναρπαστικά συναισθήματα και εικόνες με το σενάριο (μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου βραβευμένοι άξια στo φετινό φεστιβάλ Βενετίας ) και την σκηνοθεσία του... που κατεδαφίζονται ολοσχερώς από αυτή την θα-την-πω-δειλία του να ξεφύγει από την ασφαλή ζώνη της εύκολης αυτιστικής μανιέρας σε θέατρο και κινηματογράφο και να τολμήσει να βγάλει αληθινά συναισθήματα από τους ηθοποιούς του. Αυτή η μέθοδος που δούλεψε σαν γάντι στον Κυνόδοντα εδώ (όπου υπήρχε και ανάλογο υπόβαθρο σεναριακά να δικαιολογήσει τις επιλογές) εδώ είναι τόσο ξένο και distracting που με κάνει να χτυπάω το πληκτρολόγιο μου και να αλαλάζω. Pun intended.
Ίσως σαν δημιουργός αλλά και σαν “φαινόμενο” ο ΛΑΝΘΙΜΟΣ (με κεφαλαία) να είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του. Δεν κατάφερε ακριβώς το πιο ποπ που του χρειαζόταν εδώ, αλλά η τρέλα πάει στα βουνά. Και τους πάει όμορφα.
σχόλια