[ φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης ]
[ κλικ πάνω στις εικόνες για μεγέθυνση ]
Είδα για πρώτη φορά live τους Mad Sin πριν από επτά (!) ολόκληρα χρόνια. Την άνοιξη του 2006, στην επεισοδιακή εκείνη συναυλία στη Θεσσαλονίκη.
Μόλις είχα επιστρέψει από ένα ταξίδι στο Βερολίνο, και η πρώτη τους εμφάνιση στην χώρα συνέπεσε με την περίοδο που ανακάλυπτα γοητευμένη τον κόσμο του psychobilly, και καμωνόμουν μία υποτυπώδη και.. «εξ' αγχιστείας» εντρύφηση στην σκηνή.
Γοητευμένη μάλλον περισσότερο από όλη αυτή την horror 50s πολύχρωμη cult αισθητική, από τα επιβλητικά κοντραμπάσα, τα λεοπάρ ρούχα κι αξεσουάρ (που τότε όχι, δεν έβλεπες να πολυκυκλοφορούν – πόσο μάλλον να είναι trend), τις φράντζες, και τις κουάφ-υπερπαραγωγές, παρά από την μουσική αυτή καθ' εαυτή.
Το παραδέχομαι.
Από τότε, αλλάξανε πολλά, και περισσότερο απ' όλα άλλαξαν τα πράγματα που με εντυπωσιάζουν.
Ευτυχώς, υποθέτω.
Σε κάθε περίπτωση, αυτά που μου έμειναν από εκείνα τα κάπως τέλεια χρόνια είναι μερικά ρούχα, ανάθεμα με κι αν ξέρω πού βρίσκονται τώρα, και η ανάμνηση της απίστευτης εκείνης συναυλίας των Mad Sin, που παρ΄ όλο που ακολούθησαν κι αρκετές άλλες του είδους, παραμένει ως τώρα μία από τις δυνατότερες και πιο fun συναυλιακές μου εμπειρίες.
Ίσως μέχρι χθες, όταν η θρυλική μπάντα από την Γερμανία απέδειξε για ακόμη μία φορά πόσο ακούραστοι, συνεπείς διασκεδαστές και καλοί ροκ ν ρολ μουσικοί, είναι.
Και μιας που τώρα καμώνομαι την δημοσιογράφο, ήτανε πια καιρός να τους μιλήσω κι από κοντά.
Οι Mad Sin δημιουργήθηκαν το 1987 από τον τραγουδιστή και frontman Koefte Deville (aka Mourad Calvies), όταν αυτός αποφάσισε να παρατήσει το σχολείο και να περάσει την υπόλοιπη του ζωή γυρνώντας τον κόσμο, αλητεύοντας, και κάνοντας αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα:
Φτιάχνοντας διαολεμένη ροκ ν ρολ μουσική.
Το 1981, όταν ο DeVille ήταν 11 χρονών οι Meteors κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο, In Heaven, που ξετρελαίνει τον μικρό Mourad, και παίζει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του ως μία από τις εμβληματικότερες φιγούρες ολόκληρου του psychobilly κινήματος παγκοσμίως.
Το 1988 η μπάντα κυκλοφορεί τον πρώτο τους δίσκο (Chills and Thrills in a Drama of Mad Sin and Mystery) και οι σαφείς επιρροές από το punk, το αλήτικο ροκ ν ρολ, τα horror b-movies, το ροκαμπίλι, και τα white trash blues τους ακολουθούν μέχρι σήμερα.
Πιστοί ως τώρα στο psycho- horror περιεχόμενο των στίχων και στις θεαματικές – σχεδόν θεατρικές- live εμφανίσεις τους, πέρασαν τα υπόλοιπα 20 και πλέον χρόνια στον δρόμο, πραγματοποιώντας ασταμάτητα περιοδείες.
Χθες, μετά το live τους στη Θεσσαλονίκη, είχα στη διάθεση μου μερικά λεπτά με τον τραγουδιστή και αρχηγό της μπάντας στα καμαρίνια.
Κι αυτά είναι, πάνω κάτω, όσα είπαμε:
Με συγχωρείς είμαι σχεδόν κουφή από το live, και δεν σε ακούω καθόλου. Εσείς θα έχετε συνηθίσει φαντάζομαι..
Χε χε, καλό είναι αυτό υποθέτω, καλό για εμάς!
Ξέρεις, έχουν βγει κάποιοι διεθνείς κανονισμοί πλέον για το πόσο δυνατά επιτρέπεται να παίζεις στις συναυλίες, και σταδιακά αυτό το αίσθημα του θορύβου μετά από ένα live θα εκλείψει, θα είναι μία ανάμνηση (γέλια)
Αλήθεια; Δεν είχα ιδέα.
Ναι, ήδη εφαρμόζεται στην Ισπανία, αλλά και αλλού.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν! Πώς θα περιέγραφες το psychobilly σε κάποιον που δεν έχει ιδέα;
Πολύ απλά, δεν θα το περιέγραφα! Όχι, πια.
Δεν ενδιαφέρομαι πλέον και τόσο για όλες αυτές τις ταμπέλες. Προτιμώ να λέω ότι παίζουμε καλή (ελπίζω)ροκ ν ρολ μουσική, επηρεασμένη από το punk, το ροκ ν ρολ, ακόμα κι απ' την country ή την metal.
Εξ' άλλου σύμφωνα με τους Meteors, μόνοι αυτοί μπορούν να λένε ότι παίζουν psychobilly και νοιάζονται τόσο πολύ για τους τίτλους. Κι εμείς δεν είμαστε Meteors. Άσε που μας μισούν κιόλας.
Α, κι εσάς σας μισούν; Νόμιζα τους Demented κυρίως..
Και εμάς και όλους, εκτός από τους εαυτούς τους. Υποθέτω ότι είναι εντάξει , και ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Αλλά εμείς δεν έχουμε πια τόσο μεγάλο κόλλημα με την λέξη και την έννοια psychobilly.
Για εμένα το psychobilly πέθανε το 1999.
Γιατί τότε;
Ήταν η χρονιά που έκλεισε ένα θρυλικό club στην Αγγλία που βγαίναμε και μαζευόμασταν τότε όλοι από την σκηνή.
Από εκεί και πέρα άρχισε σταδιακά η επέλαση των posers..
Και όλος αυτός ο κόσμος που έρχεται να σας δει; Εννοώ το κοινό σας, όπως κι εσείς οι ίδιοι, φαίνεται πολύ πιστό σε όλο αυτό το στυλ..
Εμείς είμαστε έτσι, δεν μπορούμε πια να αλλάξουμε, αν εννοείς την εμφάνιση.
Όσο για τον κόσμο βλέπω πως τα τελευταία χρόνια όλο και μειώνεται όλη αυτή η εμμονή στο στυλ και στα ρούχα, και αυτό είναι καλό αν θες την γνώμη μου.
Καλό είναι να έχει ο καθένας το δικό του στυλ. Ο καθένας από τη φάση του, απ' όποια σκηνή κι αν προέρχεται.
Γάμησε τα είδη και τις ταμπέλες.
Αν με ρωτάς εμένα προσωπικά, το μοναδικό real thing ever ήταν οι Cramps.
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό το live performing; Έχετε κουραστεί καθόλου μετά από όλα αυτά τα χρόνια;
Πόσο δύσκολο είναι; Αναλόγως με το πόσο κουραστικό ήταν το ταξίδι, τι διάθεση έχεις κάθε φορά πριν παίξεις, πώς είναι ο χώρος που παίζεις.
Κάθε δουλειά είναι δύσκολη μη νομίζεις.
Οπότε το βλέπετε σαν δουλειά..
Δεν είναι κακή η λέξη.
Δουλειά μας είναι να διασκεδάζουμε τον κόσμο. Είμαστε τουλάχιστον αφεντικά του εαυτού μας..
Τι σου κάνει περισσότερο εντύπωση στην Έλλάδα;
Που δεν έχετε McDonalds! Σοβαρά, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα!
Γιατί να στηρίζετε μία τόσο σάπια οικονομία όταν έχετε το καλύτερο φαγητό στον κόσμo;
Παρακολουθώ γενικά όλες τις διαμαρτυρίες που γίνονται στη χώρα σας τα τελευταία χρόνια.
Και το χαίρομαι.
Ο λαός είναι πια με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, και δεν ξέρω πόσο μπορεί να αντιστέκεται κάποιος που είναι σε μια τέτοια δυσμενή θέση. Πόσο να αντέξει..
Ξέρεις, απ' όλες τις φορές που έχουμε ερθει στην Ελλάδα, τώρα ήμασταν πιο ανήσυχοι από ποτέ..
Ανήσυχοι γιατί;
Ξέρουμε πως ακούγεται το να είσαι Γερμανός πια σε έναν έλληνα. Ξέρουμε ότι ο κόσμος έχει καλλιεργήσει μία αντιπάθεια προς τους Γερμανούς, και όχι άδικα.
Και σε εμάς, όμως, οι πολιτικοί τα ίδια σκατά κάνουν.
Ούτε στη Γερμανία είναι καλά τα πράγματα, και μη κοιτάς τι δείχνουν και τι προβάλουν.
Ο απλός λαός παντού την ίδια μοίρα έχει, άσχετα από τα παιχνίδια εξουσίας.
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα με τις συνεχείς, χρόνιες, περιοδείες;
Το ότι βλέπεις συνεχώς τα ίδια και τα ίδια πράγματα όπου κι αν πας: Ξενοδοχεία, λαιβάδικα, αεροδρόμια. Και πάλι απ' την αρχή.
Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος για να γνωρίσουμε καλά μια χώρα..
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι ότι δεν τρως ποτέ κανονικό φαγητό.
Μόνο junk food και σκουπίδια από delivery. Τα περισσότερα κιλά τα έβαλα από αυτό το πράγμα. Για χρόνια έτρωγα μόνο απ' εξω..
Και το καλύτερο;
Γυρνούσα από 1993 ακόμα με ωτοστόπ όλο τον κόσμο από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, και μετά και με την μπάντα.
Από την Ιαπωνία μέχρι την Νότιο Αμερική.
Γνωρίζεις τόσους πολλούς ανθρώπους ταξιδεύοντας, και με μερικούς δένεσαι πραγματικά πολύ.
Με τα χρόνια δημιουργείς κάτι σαν οικογένεια, ένα διεθνές δίκτυο φίλων και ανθρώπων σαν εσένα.
Άσχετα αν πολλές φορές μερικοί βγαίνουν στο τέλος μαλάκες..
Μπορείς να ξεχωρίσεις το πιο απίστευτο σκηνικό που να έζησες με την μπάντα όλα αυτά τα χρόνια;
(γέλια) Ω! Αυτό δεν είναι ερώτηση, δεν μπορεί να απαντηθεί σε δυο σειρές.
Για την ακρίβεια, γράφω τώρα ένα βιβλίο με αυτό το θέμα, με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου.
Θα είναι κάτι σαν βιογραφία. Δικιά μου και της μπάντας. Και θα έχει μέσα όλες αυτές τις τρελές ιστορίες που μάλλον θέλεις να ακούσεις..
Ζηλεύω! Πότε θα βγει;
Τα επόμενα Χριστούγεννα..
Προσωπικά είμαι μεγάλος φαν των βιογραφιών διαφόρων μουσικών. Διαβάζω πολύ.
Αγαπημένες βιογραφίες;
Του Dee Dee Ramone, του Johnny Rotten, των Motley Crew (γέλια)
Του Keith Richards την διάβασες; Λένε ότι είναι πολύ καλή..
Κοίτα σύμπτωση! Την άρχισα τώρα, στο ξενοδοχείο.
Οι Mad Sin δεν ετοιμάζουν τίποτα καινούριο;
Βέβαια. Ηχογραφούμε ήδη το καινούριο μας άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Απρίλιο, από την People Like You πάλι, και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι.
Ο δίσκος θα διατηρεί τα υψηλά standards του Burn and Rise, αλλά με λίγο πιο προσγειωμένο ήχο.
Ανυπομονώ να παίζω live τα καινούρια κομμάτια.
Ο κόσμος όμως θέλει πάντα να ακούει και τις παλιές επιτυχίες..
Το ξέρω και γι' αυτό τις παίζουμε κι εμείς. Ξέρεις, δεν μπορείς να είσαι σαν τον David Bowie..
Τι κάνει ο Bowie;
Έβγαλε μερικούς από τους καλύτερους ροκ ν ρολ δίσκους στα 70s, αλλά πλέον αρνείται να παίξει οτιδήποτε από τα παλιά στον κόσμο.
Αυτό είναι μαλακία..
Τι σου λείπει περισσότερο από εκείνα τα άγρια χρόνια των 80s...;
H αυθεντικότητα.
Το ΑΛΗΘΙΝΟ.
Αυτό χρειάζομαι περισσότερο στον κόσμο μου, κι αυτό βλέπω να λείπει όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια..
Όχι ότι και τότε δεν είχαμε ψεύτικα άτομα γύρω μας, αλλά τελοσπάντων.
Καμία συμβουλή σε μια μπάντα που ξεκινάει τώρα;
Καμία απολύτως! Χεχε..
Δεν νομίζω ότι είμαι καλός στις συμβουλές. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ίσως, είναι το να εξελίσσονται αλλά να μην αλλάζουν για χάρη της μόδας και των trend.
Σε ευχαριστώ πολύ!
Εγώ ευχαριστώ. Θέλεις καμιά μπύρα από αυτές εδώ που έχουμε;
Ω ναι, έλεγα ότι δεν θα το πρότεινες ποτέ!
σχόλια