Επιστροφή σήμερα. Άκεφος.
Όπως στις ταινίες του Όζου, που όλο κάποιος πρέπει να φύγει από το πατρικό του. Με αυτή τη μουσική πάντα.
Ακούγεται συνήθως σε εικόνες αστικής μελαγχολίας, λυρική και αβάσταχτη.
Αλλά την έχω συνδέσει και με εικόνες φύσης -κερασιές που τίς λυγίζει απαλά ο άνεμος, μια βάρκα που περνά στο καλοκαιρινό πρωί κι ακούς στην ησυχία μόνο το τακ τακ της μηχανής... Π.χ. στο Tokyo Story.
'Ακεφος, γιατί τα πρόσωπα του νησιού μου, τρυφερά και ανυπόφορα, επιθετικά και ανυπεράσπιστα, κάθε φορά που τα συναντώ, μετά από τις πρωτες γλύκες με κάνουν και εκσφενδονίζομαι πίσω με διπλάσια ταχύτητα.
Όποιος δεν έχει μεγαλώσει σε ελληνική επαρχία, ας αρκεστεί σε όσα (δεν) λεω. Οι υπόλοιποι καταλαβαίνουν.
Στο κάτω κάτω, αν ένα πράγμα μάς έμαθε ο Όζου, με τα ακίνητα μονοπλάνα του, είναι αυτό: μερικές φορές στα λίγα λόγια λέγονται πολλά και στις σιωπές τα περισσότερα.
Να 'μαστε καλά.
Κάποια στιγμή ίσως καταφέρουμε να κολλήσουμε τα πιάτο με τα σταφύλια που κρατούσε η γιαγιά -κι έπεσε κι έσπασε!
(Kι εδώ το κομμάτι με τη βάρκα στο Tokyo Story -που σας έλεγα πριν)
