Αν δεχτούμε πως η διάρκεια αποτελεί ένα από τα κάτοπτρα πάνω στα οποία αντανακλάται η αξία του καλλιτέχνη τότε έχω την αίσθηση πως η 64χρονη Charlotte Rampling πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη.
Γεννημένη στη Βρεττανία από πατέρα χρυσό ολυμπιονίκη και μητέρα ζωγράφο ξεκίνησε τη καριέρα της στα 17 της ως μοντέλο. Το 1965 έκανε ένα μικρό πέρασμα ως θαλάσσια σκιέρ στη ταινία του Richard Lester The Knack ...and How to Get It. 
The rest is herstory;-)
To σαγηνευτικό και συγκλονιστικό εκτόπλασμα decadent luxury που ανέδυε, η τσαλακωμένη της κινηματογραφική (και real life) πόζα, σ’ αντίθεση με τις συνοδοιπόρους της ίδιας χρονικής περιόδου, η αυτοκαταστροφική μελαγχολία των ηρωϊδων που επέλεγε να ενσαρκώσει,
η φιλοσοφημένη της και ελευθεριακή σταση στα ερωτικά (παντρεμένη με τον ηθοποιό Bryan Southcombe είχαν προκαλέσει σάλο στα 70ς με τα ménage à trois τους με το μοντέλο Randall Laurence), κάνανε την έκπαγλη καλλονή της νεαρής Ράμπλινγκ να ενδύεται κάτι από το σκοτεινό ανάστημα των αδιανόητων αβύσσων της ύπαρξης που οι περισσότεροι κρατάμε καλά κρυμμένα.
Καταλαβαίνεις λοιπόν τι ακριβώς στη φύση αυτής της “καταραμένης” πεταλούδας έλκυε (και ελκύει) σκηνοθέτες σαν τον Lucinno Visconti, τη Liliana Kavani, τον Sidney Lumet, τον Woody Allen, τον Alan Parker, τον Nagisa Oshima, τον François Ozon αλλά και επιδραστικούς φωτογράφους και καλλιτέχνες του καιρού μας όπως τον Juergen Teller κ.α.
Η Ράμπλινγκ ξέρει πως οι ηδονικές φυσαλίδες, οι κραιπάλες στα τεμένη της elegant αλητείας, τα ζαχαρωμένα με ερωτισμό και ματαιότητα γλέντια της ζωής δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμα παράσταση, ένα ακόμα επεισόδιο που πρέπει να το βιώσουμε ως το κόκκαλο και μετά να γίνουμε φίλοι. Με οτι πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης.
Γιατί τίποτα δε διαρκεί για πάντα.
bonus track:
η εμπνευσμένη (και notorious) φωτογραφική συνεργασία της με τον Juergen Teller. ποτέ δεν υπήρξε πιο φευγαλέα αγέρωχη (για τη βέβαιη φθορά)απ’ οτι σε αυτη τη σειρά φωτογραφιών το 2003
σχόλια