Κατερίνα καλημέρα,
Είμαι 30ετών και gay και πριν κάποιους μήνες γνώρισα κάποιον straight. Νιώθω όμως πως αρχίζω να τον ερωτεύομαι. Νιώθω απίστευτη έλξη τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Κάνουμε πολύ παρέα, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, περνάμε πολύ καλά όταν είμαστε μαζί. Εκείνος έχει ήδη σχέση με μια κοπέλα. Αναρωτιέμαι γιατί με έλκει τόσο ενώ ξέρω ότι δεν υπάρχει καμιά προοπτική? Γιατί κολλάω τόσο πολύ μαζί του ενώ ξέρω ήδη, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μου προσφέρει κάτι παραπάνω από αυτό που μου δίνει τώρα?
Σ 'ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου,
Δημήτρης.
Ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση είναι καμιά φορά ηδονικά βασανιστικός… Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και στην περίπτωση που ο φίλος σας ήταν γκέι. Δεν είναι απαραίτητο ότι πάντα ερωτευόμαστε ή μας ελκύουν τα πρόσωπα που θα μας δώσουν αυτό που θέλουμε. Είτε αυτό είναι σεξ, είτε αγάπη, είτε επικοινωνία, είτε μια σταθερή σχέση.
Επίσης πολλές φορές δεν μπορούμε να ελέγξουμε ποιόν θα ερωτευτούμε. Συχνά ερωτευόμαστε τον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου, ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Υπάρχει βέβαια και η λαϊκή σοφία ότι συνήθως θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε. Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει πάντα. Δηλαδή και εγώ δεν μπορώ να έχω ένα σπίτι στο φεγγάρι, αλλά αυτό δεν με κάνει να το θέλω απαραίτητα! Βέβαια εδώ μπαίνουν άλλοι παράγοντες. Μπορεί κάποιος να θέλει αυτό που δεν μπορεί να έχει γιατί λόγω ασυνείδητων λειτουργιών αυτό εξυπηρετεί κάτι ψυχικά. Να διαιωνίζει δηλαδή μια μαζοχιστική κατάσταση γιατί δεν ξέρει πώς να πάρει την ευχαρίστηση από τον άλλον πραγματικά.
Το ότι σας αρέσει ο φίλος σας και σας ελκύει είναι απολύτως φυσικό. Το ότι ο φίλος σας τυγχάνει να είναι στρέητ είναι απλά ατυχές για σας. Υπάρχουν βέβαια και διάφορες θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί συχνά οι γκέι άντρες εξιδανικεύουν ή ερωτεύονται στρέητ άντρες.
Καταρχήν γιατί είναι άντρες! (uh, hello?)
Μετά επειδή, η θηλυπρέπεια στους γκέι και όχι μόνο άντρες, έχει υποστεί καταστολή και επίκριση από τους γονείς, το σχολείο και την κοινωνία γιατί θεωρούταν πάντα κάτι κακό στον άντρα ή στο νεαρό παιδί. Αυτή η ομοφοβία έχει εσωτερικευθεί πιθανόν στους γκέι άντρες και πιθανόν γι’ αυτό να εξιδανικεύουν ή να βλέπουν ως αντικείμενο πόθου έναν στρέητ ή ‘μάτσο’ άντρα. Είναι υποτίθεται το κοινωνικό ιδανικό πρότυπο. Αυτή η εσωτερικευμένη ομοφοβία ίσως εξαλειφθεί με τον καιρό εάν υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή στην θηλυπρεπή πλευρά των ανδρών από την κοινωνία, τα media, και την οικογένεια.
Άλλωστε κατά τον Φρόυντ όλοι είμαστε αμφισεξουαλικοί.
Δεν γνωρίζω εσάς ούτε τον φίλο σας, και ούτε θα ήθελα να σας ενθαρρύνω άδικα, αλλά το ότι ο φίλος σας δηλώνει στρέητ και το ότι είναι με μια γυναίκα δεν είναι απαραίτητο ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα συναισθήματά σας. Μπορεί να διαλέγουμε τα επίθετα που νοιώθουμε ότι εκπροσωπούν την σεξουαλική μας ταυτότητα, αλλά δεν παύουν να είναι επίθετα. Η σεξουαλικότητα είναι πολύπλευρη και πολύπλοκη.
Από εσάς εξαρτάται αν θα εκφράσετε τα συναισθήματα σας η όχι, με ρίσκο πιθανόν να ταράξουν τα νερά της φιλίας σας. Σκεφτείτε κατά πόσο αντέχετε να τα κρατάτε κρυφά ή όχι. Ίσως το ρίσκο να είναι πιο απελευθερωτικό. Και από κει και πέρα θα ξέρετε πώς να προχωρήσετε. Αν θα δεχτείτε μια απόρριψη και θα αποφασίσετε να προχωρήσετε σε πιο ‘πρόσφορα’ εδάφη, ή θα προκύψει κάτι καλό και όμορφο για εσάς. Αναλογιστείτε μόνο αν υπάρχει το ενδεχόμενο το να διατηρείτε μια φαντασίωση χωρίς να κάνετε πραγματικές κινήσεις για να προεξοφλείτε πάντα ότι δεν θα παίρνετε αυτό που θέλετε...
................................................................................................................
Κα Βαλαβανίδη καλησπέρα! Συγχαρητήρια για την στήλη.
Πραγματικά δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω. Ας ξεκινήσω λέγοντας οτι σπούδασα κάτι το οποίο δεν ήθελα, όχι γιατί επέμενε η οικογένεια, αλλά γιατί στην ηλικία που ήμουν δεν είχα όρεξη να (ξανά)διαβάσω προκειμένου να μπω σε κάποια άλλη σχολή και περίμενα πώς και πώς να περάσω 4 χρόνια σχεδόν απόλυτης ανεμελιάς. Αφού τελείωσα, αποφάσισα τελικά να σπουδάσω αυτό που πάντα ήθελα. Όλα αυτά τα χρόνια εργαζόμουν παράλληλα με τις σπουδές σε δουλειές που αφενός δε με γέμιζαν, αφετέρου δεν ήθελα να επιβαρύνω την οικογένειά μου, ενώ ήθελα να έχω τα δικά μου χρήματα. Δε με ενοχλούσε, αφού ήξερα ότι όλο αυτό ήταν παροδικό και κάποια μέρα θα έκανα αυτό που πραγματικά λαχταρούσα. Ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά η δουλειά που ονειρευόμουν και που σχετιζόταν με τις δεύτερες σπουδές μου, αλλά τελικά (μέσα στη δουλειά) συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αυτό που στην ουσία ήθελα. Από εκείνη την στιγμή άρχισαν όλα. Μπλόκαρα. Δεν ήξερα (κι ακόμα δεν ξέρω) τί είναι αυτό που με γεμίζει και τί θέλω να κάνω. Να σημειώσω ότι ως άνθρωπος τυπικός και οργανωτικός, η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν μια χώρα που δε με έκφραζε. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να βγει στο εξωτερικό και τώρα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, αυτή μου η επιθυμία μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Το θέμα είναι πως ενώ από τη μια θέλω να βγω έξω από την άλλη κάτι με κρατάει. Γενικά είμαι αγχωτικό άτομο και φοβάμαι τα μεγάλα βήματα και τις ριζικές αλλαγές, όσο κι αν ξέρω πως μόνο καλό θα μου κάνουν. Η σημερινή Ελλάδα μου προκαλεί επιπρόσθετο άγχος με αποτέλεσμα να είμαι πεπεισμένος πια οτι έχω κατάθλιψη. Γενικά τα κακώς κοινωνικό-πολιτικά κείμενα πάντα με επηρέαζαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δε θέλω να πολυβγαίνω έξω ούτε να πάω διακοπές. Πάντα ήμουν σχετικά αγοραφοβικό άτομο, αλλά τώρα νομίζω πως έχει ξεφύγει το όλο θέμα. Δε θέλω να είμαι με πολύ κόσμο κι όποτε τυχαίνει αισθάνομαι ατέλειωτη αμηχανία με αποτέλεσμα να προσπαθώ να μιλάω και να κινούμαι όσο το δυνατό λιγότερο, αν όχι καθόλου. Σ' αυτήν την κατάσταση είμαι εδώ και 2 χρόνια (από τότε δηλαδή που είμαι άνεργος) και λόγω του ότι δεν ξέρω τί θέλω σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν επικεντρώνομαι σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, αλλά ψάχνω γενικά κι αόριστα. Η αλήθεια είναι πως έχω μια φοβία με το θέμα της δουλειάς. Πάντα είχα την αίσθηση πως όλοι είναι καλύτεροι από μένα και πως είμαι ανάξιος να τα καταφέρω σε οποιοδήποτε επάγγελμα. Ακόμα και στο εξωτερικό που θέλω να βγω πιστεύω πως δε θα καταφέρω εξαιτίας του άγχους μου και της ανικανότητας που θεωρώ οτι με διακρίνει. Δεν ξέρω τί να κάνω και πώς ν' αποκτήσω αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό, αφού κατέληξα πως ίσως η απουσία αυτών των δύο χαρακτηριστικών είναι που πρέπει να φταίει. Δεν ξέρω πια τί να υποθέσω. Αναμένω με ανυπομονησία την απάντησή σας.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Παύλος
«Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο και άρα πιο πολύτιμο από το να μπορούμε να αποφασίζουμε»
- Ναπολέων Βοναπάρτης
Αυτά που λέτε με κάνουν να σκεφτώ ότι μάλλον βιώνετε μια αρκετά μεγάλη αγωνία. Μου δημιουργείται μια εντύπωση ότι ζείτε συνέχεια μέσα σε ένα Αμλετικό δίλλημα. Το καλό είναι ότι έχετε κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα που είναι να αναγνωρίσετε τις δυσκολίες σας. Αυτά που αισθάνεστε και βιώνετε (δηλαδή η απόσυρση, η θλίψη, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, το αίσθημα κενού και η δυσκολία να πάρετε αποφάσεις) ναι, ως ένα βαθμό παραπέμπουν σε κατάθλιψη και σε ένα κοινωνικό άγχος.
Το κοινωνικό άγχος, σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία μπορεί να είναι το ασυνείδητο αποτέλεσμα:
- μιας προσδοκώμενης ντροπής και ταπείνωσης που δημιουργείται από κριτικούς ή σκληρούς γονείς
-μιας σύγκρουσης ανάμεσα στην ανάγκη για επιτυχία και τον φόβο της επιτυχίας
-μιας σύγκρουσης ανάμεσα στην ανάγκη για ανεξαρτητοποίηση και τον φόβο απόρριψης και εγκατάλειψης από τους γονείς
-ενός ναρκισσιστικού φόβου του να μην μπορεί κανείς να κάνει την τέλεια εντύπωση
Δεν σας γνωρίζω και έτσι δεν θα ήθελα να προβώ σε κενές ερμηνείες που μπορεί να μην έχουν κάποιο νόημα για σας.
Για να μπορώ να απαντήσω στο δικό σας ερώτημα λοιπόν, θα έπρεπε να σας γνωρίζω και ενδεχομένως τα βιώματα και τα συμβάντα που συνέβαλλαν σε αυτά τα συναισθήματα, από την νεαρή ηλικία σας κιόλας.
Αυτό που αναφέρατε για το εξωτερικό είναι μια πολύ εύλογη επιθυμία, όπως και πολλών νέων Ελλήνων που νοιώθουν ότι η ελληνική πραγματικότητα δεν τους αντιπροσωπεύει και δεν τους ταιριάζει. Αλλά λέτε ότι κάτι σας κρατάει πίσω. Προσπαθήστε να καταλάβετε τι μπορεί να είναι αυτό κάνοντας μια ενδοσκόπηση. Σκεφτείτε τι μπορεί να θέλετε και τι νομίζετε ότι θέλετε αλλά και τι μπορείτε να επιτύχετε από αυτά. Για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό.
Και εδώ θα σας προτείνω, όπως έχω προτείνει και σε άλλους αναγνώστες, να σκεφτείτε αν θα ήταν βοηθητικό για σας να αρχίσετε μια ψυχοθεραπευτική δουλειά. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες, αλλά το να μπορέσετε να προχωρήσετε και να καταλάβετε τον τρόπο που λειτουργείτε, νομίζω οτι είναι θέμα ψυχικής υγείας για σας την οποία θα έπρεπε να παίρνουμε όσο σοβαρά όσο οτιδήποτε άλλο που απασχολεί την σωματική υγεία μας.
Υ.Γ. Το ότι δεν μπορώ και δεν επιθυμώ να κάνω ερμηνείες για καταστάσεις και ανθρώπους που δεν γνωρίζω πραγματικά, είναι κάτι που το αναφέρω συχνά στις απαντήσεις μου γιατί θεωρώ ότι ο στόχος της στήλης αυτής δεν είναι να λύνει προβλήματα ή να δίνει άμεσες απαντήσεις, παρά να καθοδηγεί και να εκπαιδεύει τους αναγνώστες να μπορούν να έχουν έναν πιο ψυχολογικό τρόπο σκέψης πάνω στα πράγματα και να αφυπνιστούν πάνω στα θέματα της ψυχικής υγείας. Νομίζω ότι θα ήταν αντιεπαγγελματικό και παντοδύναμο εκ μέρους ενός επαγγελματία να θεωρεί ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα κάποιου μέσα από ένα γράμμα. Πάνω από όλα ένας ψυχοθεραπευτής πρέπει να δείχνει μεγάλο σεβασμό για τα ξεχωριστά βιώματα και την ιστορία του καθενός χωρίς να κάνει υπέρ-γενικεύσεις. Και για να μπορεί να μιλήσει συγκεκριμένα πάνω στο οτιδήποτε θα πρέπει να έχει αναπτυχθεί μια θεραπευτική σχέση με γερά θεμέλια, κάτι που παίρνει αρκετό χρόνο (όπως και για κάθε σχέση άλλωστε).
....................................................................................................................
....πρός τους γεννήτορες και σε τι αυτό συνίσταται...?
Πώς μπορεί κάποιος να απαλλαγεί από το επαχθές "χρέος" χωρίς να
κουρελιάσει την ψυχική του υγεία...?
Συμβουλές ή προτάσεις,εποικοδομητικές παρακαλώ, ευπρόσδεκτες .
Σας ευχαριστώ !
Μεγάλο θέμα ανοίγετε τώρα… Η μισή, αν όχι όλη η ψυχαναλυτική θεωρία πραγματεύεται το ‘χρέος’ που έχουμε απέναντι στους γεννήτορές μας. Όπως και το χρέος που αισθάνονται οι γεννήτορές μας ότι έχουν απέναντι μας. Αυτό το χρέος μπορεί να σημαίνει η κληρονομιά, η βιολογική, η χαρακτηρολογική και η περιουσιακή. Μπορεί να σημαίνει όλα αυτά που χρωστάμε στους γεννήτορες, καλά και κακά. Ακόμα και οι νευρώσεις και ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας είναι κάτι που ‘χρωστάμε’ στους γονείς μας ως επί τo πλείστον...
Τώρα όσον αφορά το κατά πόσο κανείς θα κουρελιάσει ή δεν θα κουρελιάσει την ψυχική του υγεία, είναι κάτι που πραγματεύεται η μισή ή αν όχι όλη η ψυχοθεραπεία. Το πώς αντέχει και πως επεξεργάζεται ο καθένας μας το ‘κόστος’ της ανεξαρτητοποίησης, της αποστασιοποίησης και του ‘απογαλακτισμού’ από τους γονείς μας είναι κάτι που εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά ανάλογα με το πώς μεγάλωσε και άρα πόσο μεγάλο ‘χρέος’ αισθάνεται ότι έχει…
....................................................................................................................
Μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις, τις σκέψεις σας και ότι άλλο σας απασχολεί στο
Τα γράμματα σας μπορούν να είναι ανώνυμα ή επώνυμα και μπορείτε να διευκρινίζετε αν θέλετε να μπει το όνομά σας ή όχι στο i-Psychology.
....................................................................................................................
Πόστ μέσα στο πόστ
WEB THERAPY
Όταν είδα τον τίτλο αυτής της σειράς του Showtime, σκέφτηκα δύο πράγματα: Πρώτον, γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτα ως τίτλο της στήλης μου; Και δεύτερον, πόσο θα άλλαζε τα δεδομένα της ψυχοθεραπείας να γίνονται οι συνεδρίες μέσω web cam; Ειδικά για την Αθήνα που έχει συνέχεια καταστροφές, διαδηλώσεις, κίνηση, έλειψη πάρκινγκ, ζέστη...Που να τρέχεις; Αστειέυομαι βέβαια, γιατί πιστέυω οτι η επαφή πρόσωπο με πρόσωπο δεν μπορεί να αντικατασταθεί έτσι εύκολα γιατί υπάρχουν και πολλά ασυνείδητα πράγματα που συμβαίνουν μέσα στον φυσικό χώρο που συναντιούνται ένας ψυχοθεραπευτής και ένας θεραπευόμενος. Σε περιπτώσεις όμως όπου κάποιος είναι τόσο άρρωστος που δεν μπορεί να φύγει από το σπίτι, ή παθαίνει κάποιο ατύχημα, ή αλλάζει πόλη ή χώρα μετά απο χρόνια ψυχοθεραπείας με τoν ίδιο ψυχοθεραπευτή, τι κάνει; Ίσως κάτι τέτοιο να ήταν βοηθητικό ή και απαραίτητο κιόλας!
Βέβαια σε αυτήν την σειρά με την Lisa Kudrow στο ρόλο της ψυχολόγου (και πολλούς γνωστούς ηθοποιούς στους ρόλους των θεραπευόμενων) μπορεί κανείς να δει ακριβώς πως ΔΕΝ πρέπει να είναι ένας ψυχολόγος και πως ΔΕΝ πρέπει να φέρεται στους θεραπευόμενους του. Το πρώτο επεισόδιο που είδα απο τη σειρά μου φάνηκε στην αρχή εξοργιστικό και μετά εξοργιστικά αστείο όταν απέκτησα πάλι το χιούμορ μου και
υπενθύμισα στον εαυτό μου οτι : 'It's only a show' ! (χαχα).
σχόλια