Ποιος: Μπόρις Τζόνσον, πρωθυπουργός της Βρετανίας από τις 24/7, επονομαζόμενος και "Bojo" από τα αρχικά του ονόματός του αλλά και ειρωνικά, παραπέμποντας στον κλόουν Bozo. Χρημάτισε επίσης δημοσιογράφος, βουλευτής, υπουργός Εξωτερικών και επί οκταετία δήμαρχος Λονδίνου (2008-16).
Πού: Στο Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου οραματίζεται να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στη μετα-ΕΕ περίοδο. Αντικατέστησε άλλωστε την προκάτοχό του Τερέζα Μέι στην ηγεσία των Συντηρητικών και την Downing Street με σκοπό ακριβώς να ολοκληρώσει αυτό που εκείνη άφησε στη μέση, δηλαδή το Brexit – μια ιστορία που αφενός έχει διχάσει βαθιά τη βρετανική κοινωνία την τελευταία τριετία, αφετέρου εξελίσσεται σε κανονική φαρσοκωμωδία με τις τόσες αναβολές, αναθεωρήσεις και «ήξεις-αφίξεις» (οι συγκρίσεις εντούτοις με το παρ' ολίγον Grexit του '15 είναι μάλλον ατυχείς καθώς πρόκειται για πολύ διαφορετικές καταστάσεις).
Γιατί: Διότι αποδέχθηκε και νέα παράταση του Brexit με ορίζοντα τις 31/1/2020, μολονότι διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι στις 30/10/2019, σήμερα δηλαδή, όλα θα είχαν τελειώσει με συμφωνία ή χωρίς και ο Union Jack δεν θα κυμάτιζε πια πλάι στη σημαία της ΕΕ. «Αλλιώς είναι προτιμότερο να με βρουν νεκρό σε χαντάκι!», είχε δηλώσει. Έσπευσε βέβαια να χαρακτηρίσει τη νέα αναβολή «ανεπιθύμητη» και «καταστροφική» και η αλήθεια είναι ότι έκανε ό,τι ήταν δυνατό ώστε να μην υπάρξει, φτάνοντας να κλείσει πραξικοπηματικά τη Βουλή των Κοινοτήτων για πέντε εβδομάδες εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων και να εξαπατήσει τη βασίλισσα ως προς τους λόγους που προέβη στην κίνηση αυτή προκειμένου να συναινέσει, όπως μάλλον δίκαια τον καταγγέλλουν όχι μόνο πολιτικοί αντίπαλοι αλλά και το ίδιο το Ανώτατο Δικαστήριο.
Διά ταύτα: Ο «Ευρωπαίος Τραμπ», όπως τον αποκαλούν καθώς συναγωνίζεται σε κυνισμό, προκλητικότητα, αυταρχισμό, λαϊκισμό, θεατρικότητα, αθυροστομία και «χοντροκοπιά» τον νυν Αμερικανό πρόεδρο (διαθέτοντας εντούτοις σοβαρότερο πολιτικό υπόβαθρο από εκείνον) είναι κατά πολλούς ο χειρότερος άνθρωπος στη χειρότερη θέση τη χειρότερη εποχή. Αντιευρωπαϊστής από πεποίθηση – σε σημείο να γράφει σημεία και τέρατα ως ανταποκριτής βρετανικών εφημερίδων παλιότερα στις Βρυξέλλες προκειμένου να επηρεάσει αρνητικά την κοινή γνώμη για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, λες και δεν αρκούσε η πραγματικότητα αν αυτός ήταν ο στόχος -, με μια δημόσια εικόνα καλά επιμελημένη στην ατημελησία της ώστε να μοιάζει όσο γίνεται με τον μέσο λαϊκό Βρετανό «κάγκουρα», δεν έχει δώσει κανένα εχέγγυο με τα ως τώρα πεπραγμένα του ότι μια Βρετανία εκτός ΕΕ θα είναι πιο αξιόπιστη, πιο δημοκρατική, πιο κοινωνικά ανοικτή, πιο αυστηρή απέναντι στις ανισότητες και τις διακρίσεις – απεναντίας, όπως δείχνει η ειδησεογραφία των τελευταίων χρόνων αλλά και τα διάφορα σεξιστικά και ρατσιστικά «μαργαριτάρια» που συχνά-πυκνά κι ο ίδιος εκτοξεύει. Δεν τον απασχολεί καν αν μοιάζει χαρακτήρας βγαλμένος από κωμική σειρά, καθώς αγαπημένο του ρητό φέρεται να είναι το το σεξπιρικό «οι γελωτοποιοί συχνά αποδεικνύονται προφήτες». Άγνωστο είναι επίσης αν και πόσο θα τον συνετίσει η πρόσφατη πολιτική ήττα του, όσο πάντως η δημοτικότητά του παραμένει υψηλή δεν έχει λόγο να νερώσει την μπίρα του, εκτός και τελικά η νέα του σύζυγος, η 30χρονη Κάρι Σίμοντς – πιο προοδευτική κι ανοικτόμυαλη από εκείνον, όπως γράφεται - καταφέρει να τον «βάλει σε σειρά» και σε αυτό το κομμάτι. Σε κάθε περίπτωση, από ομού με άλλους σύγχρονους ηγέτες της φάσης και του διαμετρήματός του αποτελεί προάγγελο μιας αντίληψης για την πολιτική το λιγότερο επίφοβης, όσο γκροτέσκα κι αν φαντάζει επιφανειακά.
σχόλια