☛ Η Ινώ Μέη που καταγράφει την ελληνική σκηνή tattoo μίλησε στον Δημήτρη Κυριαζή για τις δραστηριότητές της.
Ο ανώριμος23 έγραψε κάτω απ' την ψηφιακή μορφή της συνέντευξης τον εξής αφορισμό: «Τέχνη των τατουάζ ή, αλλιώς, η τέχνη τού να τραβάω την προσοχή των γύρω μου απλώς και μόνο επειδή ζωγράφισα κάτι πάνω μου, γιατί δεν έχω προσωπικότητα και νιώθω ανασφάλεια».
Μας ήρθε κι ένα email από τη Μένη Καλ.: «Η κ. Μέη στη συνέντευξή σας λέει: "Το επίπεδο στη χώρα μας σε γενικές γραμμές είναι καλό και υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες των οποίων η δουλειά είναι αναγνωρισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Έλληνας πλέον έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα εξαιρετικό tattoo εντός συνόρων". Ως κάποια που έκανε το πρώτο της tattoo στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '70 (και το πιο πρόσφατo στο κέντρο της Αθήνας τον περασμένο μήνα) μπορώ να βεβαιώσω ότι έχει δίκιο. Το πιστεύω ακράδαντα, παρότι οι περισσότεροι γνωστοί μου διαφωνούν. Ξέρω ότι παλιότερα έφτυνες αίμα για να βρεις κάποιον καλό στην Αθήνα, οπότε φρόντιζα να κάνω κι από ένα μικρό σχεδόν σε καθένα από τα (σπάνια) ταξίδια μου στο εξωτερικό. Όμως θεωρώ πως η ποιότητα έχει ανέβει στην Ελλάδα. Υπάρχει πλέον μεγάλος επαγγελματισμός – και όσοι εργάζονται στον χώρο δεν αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους ως ένα ροκ εν ρολ χόμπι, αλλά σχεδόν ως λειτούργημα».
☛ Η ποιήτρια και μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη μας έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη (στην Τίνα Μανδηλαρά) για την καινούργια μετάφρασή της στον Φύλακα στη Σίκαλη και το πώς αποφάσισε να αλλάξει τον τίτλο του βιβλίου.
«Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συνάντηση» έγραψε ο Α.Δ. «Ο Φύλακας στη Σίκαλη είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην υποδειγματική μετάφραση, με τους κάλπηδες και όλα αυτά. Έχω ξεκινήσει να διαβάζω τη νέα έκδοση και είναι κι αυτή μια αποκάλυψη. Ο τρόπος που η Τζένη Μαστοράκη παίζει με τη γλώσσα είναι πραγματικά υπέροχος, και φρέσκος».
Και ο/η Flou Red πρόσθεσε: «Είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως όταν το Matrix, με κάποιο τρόπο, βγει και σε βιβλίο (αποκλειστικά σε ψηφιακή μορφή), θα είναι η μοναδική που θα επιχειρήσει να το μεταφράσει...».
☛ «Ψηφίστε με κριτήριο την τιμή και την πεποίθησή σας» πρότεινε ο Χρήστος Χωμενίδης στο άρθρο του για τις εκλογές στο προηγούμενο τεύχος μας.
Μερικές από τις παρατηρήσεις του σχολίασε ο αναγνώστης με το ψευδώνυμο Άδειο Λεωφορείο. «Πάντως, πολλοί υποψήφιοι εμφανίζονται ανεξάρτητοι, ενώ πριν από την κρίση ήταν σε συγκεκριμένα κόμματα μέσα από τα οποία αναδείχτηκαν. Κι επίσης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σε δημοτικό και περιφερειακό επίπεδο το πρόσωπο του υποψηφίου παίζει πλέον, και στην Ελλάδα, σημαντικό ρόλο, και πολύ καλά κάνει».
«Στις ευρωεκλογές, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς» έγραψε ο ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ. «Εδώ υπερισχύουν τα κριτήρια με βάση τα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αυτό που τελικά θα δούμε είναι τα όρια της υπομονής του κόσμου... Θα υπερισχύσει το "φτάνει πια" ή το "υπομονή κι έχει ο Θεός;". Κρίνοντας από τις αντιδράσεις των ανθρώπων του περιβάλλοντός μου, ο Τσίπρας προχτές στην ευρω-τηλεμαχία κέρδισε τον κόσμο, όχι τόσο ως ΣΥΡΙΖΑ όσο επειδή εξέφρασε μερικά αυτονόητα πράγματα, που κάποιοι θα ήθελαν πολύ να ξεχάσουμε. Αυτό προκάλεσε σοκ στο ντόπιο σύστημα. Ξεδόντιασε και το επιχείρημα που τον ήθελε να μην αντέχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μάλλον κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αντέχουν σε επίπεδο κοινής λογικής! Μένει να δούμε το αποτέλεσμα της ψήφου των ευρωεκλογών, η οποία και θα δώσει το βασικό πολιτικό μήνυμα!».
☛ Για το τι κρύβεται πίσω από την απόρριψη του δημοψηφίσματος που πρότεινε ο ΓΑΠ το 2011 έγραψε ο Στέλιος Κούλογλου, με τον αναγνώστη fireman να υπενθυμίζει, όμως, ότι όλοι, μα όλοι, οι υπόλοιποι Έλληνες πολιτικοί (ειδικά αυτοί που τώρα μιλούν για δημοψηφίσματα) είχαν πέσει να τον φάνε:
«Ναι, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας δεν συντάχτηκε ποτέ υπέρ του δημοψηφίσματος (διότι φοβήθηκε το ΝΑΙ). Σφόδρα αντίθετος ο ΣΥΡΙΖΑ στην ιδέα του δημοψηφίσματος, ενισχύοντας το πραξικόπημα των Βρυξελλών και την αποστασία της βαλτής Καϊλή».
☛ «Δεν διαφωνώ με τα περισσότερα που γράφει το άρθρο», σχολίασε ο/η alexak στο άρθρο του Μιχάλη Μιχαήλ «Μερικές σκέψεις για το food blogging και γενικότερα για τα μονοπρόσωπα sites μαγειρικής», «και χαίρομαι που ο κ. Μιχαήλ στα "Ημερολόγια Κουζίνας" υπερασπίζεται αυτές τις προσπάθειες αλλά και το νόημα της ελευθερίας κι ευκολίας της έκφρασης στο Ίντερνετ. Ίσως, όμως, πρέπει να περάσει κανείς πρώτα από τον αχταρμά για να καταφέρει έπειτα να βρει τη μοναδικότητά του...».
σχόλια