Παρασκευήβράδυ, φαΐ στα σύνορα της Ιεράς Οδού.Παρέα ετερόκλητη, μια κοπέλα που διδάσκειστη Σορβόννη και όλα στην Αθήνα ταβρίσκει ξινά, ένα γλυκό κορίτσι πουείναι στις εκδόσεις, ένας σαρδόνιος gayεπιχειρηματίας που όλα τα ειρωνεύεταιμε ευστροφία, ένας δάσκαλος που χρόνιαζούσε στη Λατινική Αμερική, εγώ.
Τομέρος είναι πηχτό από τις προσδοκίεςτων ανθρώπων που βγαίνουν τα Σ/Κ. Το φαΐθεαματικό. Διάκοσμος μάλλον θλιβερός.Πήξιμο στους δρόμους.
Υπάρχειμια αθυμία γενικώς - που, αν και δεν τοομολογούμε, οφείλεται στην κρίση. Κάποιοςγνωστός απολύθηκε, κάποιος χτυπάεικανόνι, κάποιος σφίγγεται να πληρώσειτις δόσεις του. Η ατμόσφαιρα της πόληςείναι σκυθρωπή και η ανασφάλεια είναιέκδηλη πάνω σε κάθε συμπεριφορά. Τοχειρότερο: η κρίση αποκαλύπτει τονπραγματικό χαρακτήρα του καθένα. Απίθανακτήνη εγείρονται πίσω από πάνσοφεςμούρες, καλά παιδιά που τα νόμιζεςτελευταία κάνουν «τσα» σε απροσδόκητεςστροφές. Σε συνθήκες κινδύνου γεννιούνταιτα καλύτερα και τα χειρότερα των ανθρώπων.Η κρίση είναι κακή γιατί στεγνώνει τηντσέπη μας, αλλά κυρίως γιατί διαλύειπολλές ψευδαισθήσεις μας. Και, ως γνωστόν,ο άνθρωπος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα.
Αλλάεπειδή δεν βγήκαμε να θάψουμε το μακαρίτη,μιλάμε άσκοπα για δευτερεύοντα πράγματα- δηλαδή υπεκφεύγουμε. Και κάποια στιγμήμιλάμε για τον νέο Μαρμαρινό, που είναιπρόσωπο σοβαρό και φιλόπονο.
«Δενξέρω, αγάπη μου, εγώ από αυτούς τουςκουλτουριάρηδες» λέει ο gayεπιχειρηματίας (που είναι και πολύκαλλιεργημένος). «Έχω βαρεθεί ταήξεις-αφήξεις. Προτιμώ τη νέα Ντενίσημε το Σ' αγαπώδεν είναι ντεμοντέ- δεν είναι συγκλονιστικός τίτλος;».
Παρατηρώότι κανείς δεν τσιμπάει. Πριν δέκαχρόνια, παρόμοια παραδοξολογήματαγεννούσαν το βραχνό γέλιο της ντάνας,που βαρέθηκε την ομορφιά και ψαρεύειρίγος στα ρηχά. Δυο τρεις γενιές ανδρώθηκαν(τρόπος του λέγειν) πάνω σε αυτήν τηφιλολογία της ειρωνείας που όλα ταέβλεπε λοξά, διότι η ευθύτητα, έλεγαν,στερεύει γρήγορα και είναι βαρετή,ειδικά άμα είσαι ντάγκλα από τα ποικίλασου τριπάκια. Κατανοητό! Θέλει λίγοειρωνεία η κοινωνία - αλλιώς δεν αντέχεται.Αλλά γρήγορα το πράγμα ξώκειλε σε μιακαταναλωτική, λουγκροειδή φαιδρότητα,δίχως καν γουορχολικά σημαινόμενα - μεmasteroftheceremoniesτου τύπου Ψινάκη. Ο μεταμοντερνισμόςδιαχύθηκε παντού και ξεπεράστηκε, όπωςόλα τα άλλα πριν από αυτόν - η κρίσησάρωσε τα τελευταία απομεινάρια.Βλέποντας τις αφίσες με μπουζουξούδεςστην Ιερά Οδό είναι σαν να βλέπειςendangeredspecies,κόκαλα δεινοσαύρων, τον τυραννόσαυροΡεξ.
Τολέω στον φτερωτό φίλο μου - ότι τέτοιααστεία δεν έχουν πλάκα πια. Εκτός απόπροσβλητικά προς τους ανθρώπους πουκυκλοφορούν δίπλα του, είναι και πασέ(το τελευταίο τον πείραξε περισσότερο).Η κρίση απαιτεί και μια νέα στάση, μιανέα γλώσσα να μιλάμε για τα πράγματα -πράγμα που ισχύει ιστορικά. Σε ανάλογεςεποχές δημιουργήθηκαν βασικοί πυλώνεςτης αστικής ζωής - στο επόμενο κύμα θαπάμε γυμνοί, χωρίς τα παλιά βαρίδια, μεσκευή νέα, που θα δημιουργήσουμε εκ τουμηδενός.
Γυρνώνταςακεφος, σκέφτομαι ότι αυτό ίσως είναικαι μια ανακούφιση. Χρειάζεται ανανέωσηαυτός ο κόσμος, αυτή η κοινωνία που είναινοσηρή και ένα μαύρο χάλι.
Αλλάδεν είμαι πιτσιρικάς. Κι αναρωτιέμαιπόσες φορές ένας άντρας πρέπει να κάψειτην καλύβα του για να πει ότι έζησε.
σχόλια