Χαράματα με ξυπνάειένα πουλί στον ακάλυπτο (ή είναι από τοανάκτορο που χτίζουν απέναντι με έναστρατό εργάτες;). Δεν έχει χαράξει -καφές, πότισμα, η πόλη κάτω. Πριν, προςτην Ακρόπολη, η διπλανή πολυκατοικίαήταν δυο ορόφους ψηλότερη. Κάποιος τουςαγόρασε και τους γκρέμισε για να μηντου κόβουν τη θέα. Έτσι βλέπω κι εγώ ταιερά μάρμαρα - ευλογημένος να 'ναι! Αυτότο νησιώτικό σπίτι της Φωκυλίδου (ένααπό τα σπίτια που θεωρούνται εμβληματικάστο Κολωνάκι) το είδα πρώτη φορά στις«Εικόνες» της Βλάχου. Το είχε τότεκάποια άλλη κυρία, που έδειχνε το σαλόνιτης στους φωτογράφους - δεν θυμάμαι τοόνομά της. Είχε και μια φωτογραφία τουανασκαμμένου λόφου πριν χτιστεί ητεράστια πολυκατοικία που είναι τώραΦωκυλίδου και Πινδάρου (και στο ισόγειοτου πάνω άκρου της έμενε μέχρι πρότινος,σεβαστική γριούλα, η Άννα Σικελιανού).
Ωραιότατο σπίτι, χρόνιακλειστό, διατηρητέο. Ανεβαίνω στηνταράτσα μου για να δω την ανατολή καιβλέπω την ορθογώνια γούβα που έχουνσκάψει, προφανώς για πισίνα. Έχουν κάνειόμως και κάτι καλό: Έχουν ρίξει έναντοίχο που πριν μου έκρυβε τη θέα προςτη Δεξαμενή. Ελπίζω να μη φυτέψουν κιάλλα κυπαρίσσια για privacyκαι το κάνουμε Τοσκάνη. Κι εύχομαι ναγκρεμίσουν κι άλλα σπίτια ολόγυρα - ηκαταστροφή με θέλγει, όπως τον Σελίν ημαυρίλα.
Στο πρώτο φως της μέρας(το υπομέλανο, που τόσο ωραία έχει υμνήσειο Τζιακομέτι σε ένα ποιητικό του κείμενο,με αίθριο και πουλιά) διαβάζω σκόρπιακομμάτια από βιβλία και περιοδικά(επιτέλους ήρθε και το σπουδαίο «Good»στην Ελλάδα), και μετά κάνω ένα τελικόσκαρίφημα για τα δυο νέα sectionsπου ξεκινούν από το επόμενο τεύχος τηςLifO (surprise!).Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα ηλιοτρόπια!Kι αυτό το πουλί, τόσοξαφνικό κι επίμονο στο ένα, μοναδικόδέντρο του τσιμεντένιου τετραγώνουόπου «βλέπουν» τα rearwindows της γειτονιάς μας.Όλες οι γλώσσες της Βαβέλ από τιςσκαλωσιές των οικοδόμων, καφές σεπλαστικά ποτήρια από το Everest,στις κουζίνες των αστών οι ατμοί κι ηπρώτη στριγγλιά του εσπρέσο, ας είναιδοξασμένος ο Πανάγαθος Θεός που μαςσκούντησε να ξυπνήσουμε και σήμερα.Είναι στατιστικά διασταυρωμένο ότι το100% των ανθρώπων πεθαίνει. Αναγνωρίζωπια τα ξυπνητήρια. Μερικά θα χτυπήσουνσήμερα ματαίως.
Μη χάσετε το επόμενοτεύχος μας, θα είναι καλό! Καλοκαίριστην πόλη, νέες στήλες, νέα sections,εποχές αλησμόνητες.
Στις οχτώ και μισή είμαιστους δρόμους, στη γλυκειά παραζάλη. Ανκαι πατάω σε λίγο τα 50, μπλοφάρω ακόμαμε τα σπουδαία ζητήματα και αυτοσχεδιάζωδιαρκώς. Τύφλα να ‘χει ο Φελίνι. Ας είναιαλαφρός ο αέρας κι ας βρούμε ένα καλόχαμάμ που να διανυκτερεύει, κάπου κοντά.
σχόλια