Πρινκαν συσπαστεί το πρόσωπο της ΩραίαςΚοιμωμένης που τη λένε ΠΑΣΟΚ, οιτζιτζιφιόγκοι άρχισαν να διαγκωνίζονταιγύρω από τη μαγεμένη κλίνη της - τηνπνιγμένη στο ξινόχορτο και τα ζιζάνια.Ποιοι; Όλοι αυτοί που πάντα υποκλίνονταιστο νικητή, ακόμα κι αν είναι συνταγματάρχης,μαύρη χούντα, δολοφονικό σκυλί. Πρασινίζειη Ελλάδα του οπορτουνισμού, έτσι ακριβώςόπως είχε γίνει γαλάζια όταν φύσαγεανάποδος αέρας. Στα παράθυρα τηςτηλεόρασης, οι αθλιότεροι ήδη άλλαξανπαντιέρα. Ανερυθρίαστοι. Αμνήμονες, σαντο γαλάζιο σπινθήρα που υπνωτίζει ταελληνικά χοιροστάσια που τα λένε μοντέρναελληνική οικογένεια - αυτό το άντρο τουκυνισμού και της μονόχνοτης ερημιάς.Ψήφιζε εσύ, ρομαντικό αγόρι της αλλαγής!Ψήφιζε για τη Δημοκρατία! Γι' αυτό τοαδιάβροχο σύστημα λαϊκής κυριαρχίαςπου δεν μπάζει από παντού. Κύλα σαν τρελόψάρι στο σουρωτήρι της λογικής.
Τέλοςπάντων, άλλο ήθελα να πω. Για την τυφλότητατων ελληνικών mediaμπροστά στο μεγαλύτερο ζώντα Έλληνακαλλιτέχνη (μαζί με τον Κουνέλη): τονΛουκά Σαμαρά. Είχα την τύχη να δω τημεγάλη του έκθεση στην Πινακοθήκη, πρινλίγα χρόνια, και είδα ένα γίγαντα τηςδημιουργικής φαντασίας, ένα μάγο τηςπαρηγοριάς που είναι η τέχνη. Οι εικόνεςτου έκτοτε δεν με εγκατέλειψαν: μανιακάεργόχειρα, σαν προσευχές, σαν ξόρκια-κεντήματα πένθους, αυτοπροσωπογραφίεςμιας τόσο γυμνής ειλικρίνειας που σεσυμφιλιώνει με τα πικρότερα συστατικάτης ανθρώπινης φύσης- όλα αυτά μούσχημάτισαν την εικόνα ενός ανθρώπουπου πέφτει από έναν ουρανοξύστη για νασυντριβεί κι αντί να συντριβεί, πετάει!Ε, λοιπόν, αυτός ο καλλιτέχνης τουτεράστιου διαμετρήματος, παγκοσμίως,εκπροσώπησε την Ελλάδα στο σημαντικότεροεικαστικό γεγονός του πλανήτη (τηνΜπιενάλε της Βενετίας) - ωστόσο, σταελληνικά μέσα έγιναν ελάχιστα μόνο,αναιμικά, αδαή σχόλια, τσιγκούνικα καιυπολογιστικά, για λόγους μιας αζημίωτηςμικροπολιτικής.
Αντίθετα,την ίδια στιγμή βλέπω να αφιερώνονταισελίδες επί σελίδων σε πρόσωπα ανυπόστατακαι «εικαστικά γεγονότα» bonpourl'Orient.Φαιδρές δημιουργικά περιπτώσεις μεάκρες στα πορωμένα media,φίλοι που μοιράζονται τα όνειρα μιαςγκλάμορους βιοπάλης στα μπαράκια(ντυμένα από μια τρικυμισμένη burda,λιγάκι), κλαίουσες γλάστρες στις αυλέςσυλλεκτών και «παραγόντων» (με αυτόματοπότισμα, φτηνό) - κοντολογίς, ένας εσμόςμεταξύ εξυπνατζίδικης καλλιτεχνικήςμπλόφας και γιάπικων ελιγμών στον τζόγοτης σύγχρονης τέχνης: αυτοί παίρνουντο μεγάλο κομμάτι του δημόσιουενδιαφέροντος, λιγδώνουν το άντερό τουςκαι μετά γίνονται γκουρού της αθηναϊκήςσκηνής, τρομάρα τους - τυφλός τυφλόνοδήγαγε, με ορίζοντα την αρπαχτή μιαςχορηγίας.
Δενθα με πείραζε η απάτη -ούτε η πρώτη ούτεη τελευταία θα ήταν- αν οι συσχετισμοίσυμφέροντος δεν «έπλητταν» έτσι τεράστιεςπεριπτώσεις, όπως ο Σαμαράς. Ανθ' ημών,Γουλιμής! Πάντα τα μέσα αλληθωρίζουνπρος τις πεταλουδίτσες της στιγμής,κρατούν όμως (τα σοβαρά) μια στοιχειώδηκλίμακα μεγεθών. Εδώ, σήμερα, οι πρώτοισυμφύρονται με τους δεύτερους σε έναπρωτοφανές πάρτι παρενδυσίας - εν μέρειλόγω αγραμματοσύνης, εν μέρει λόγωεξωνημένου ήθους. Δεν με ενδιαφέρει νααποκαλύψω τους γελοίους: όλοι τουςξέρουμε, όλοι τους γλεντάμε. Με ενδιαφέρεινα θυμίσω ότι ορισμένα πρόσωπα πουταπεινά περνούν δίπλα μας είναι αστέριααπό τον τελικό ουρανό της ανθρωπότητας.Και θα ‘πρεπε να παραμερίζουμε ότανπερνούν.
Παραδειγματικήπερίπτωση, ο Σαμαράς!
σχόλια