ADVERTORIAL
Όταν ήμουν μικρή, η νηστεία της Σαρακοστής είχε την ίδια βαρύτητα και συνέπεια με το ξεσκόνισμα του Σαββάτου. Και τα δύο προσταγές της μαμάς που έπρεπε να ολοκληρωθούν με τη σοβαρότητα που επέβαλε το καθένα.
Ευτυχώς, η νηστεία ερχόταν μία φορά τον χρόνο – σε αντίθεση με το εβδομαδιαίο ξεσκόνισμα – και, ακόμα καλύτερα, ξεκινούσε με την Καθαρά Δευτέρα. Μια μέρα γιορτής που με σήκωνε από το κρεβάτι το άρωμα της λαγάνας που έφερνε ο μπαμπάς νωρίς-νωρίς από τον φούρνο της γειτονιάς. Το πρωινό με Μακεδονικό Χαλβά και αυτό το άζυμο ψωμί είχε τη γεύση της αγνότητας και της αυθεντικής οικογενειακής θαλπωρής.
Μετά ακολουθούσε το φόρτωμα του χαρταετού στο αυτοκίνητο και η εξόρμηση στην εξοχή, με τα πρώτα αρώματα της άνοιξης να διώχνουν από πάνω σου το βάρος του χειμώνα. Ελιές, «αλάδωτη» φασολάδα, ταραμάς και ντολμαδάκια γιαλαντζί ήταν οι γεύσεις της γιορτής. Μια γκουρμέ γαστρονομία απλότητας που στηνόταν με φόντο τον ουρανό.
Γιατί κάθε Καθαρά Δευτέρα θυμάμαι να κοιτάζω πόσο ψηλά έφτασε ο χαρταετός μου. Και τελικά αυτή η εικόνα του ορίζοντα είναι που με δένει με αυτή την ημέρα.
