Ο Χάρι Χάλερ, ο ήρωας στον «Λύκο της στέπας» του Χέρμαν Χέσε, ένα έργο του 1917, ακούει την τζαζ της δεκαετίας του 1920. Τότε, αυτήν τη μουσική των μαύρων της Αμερικής την θεωρούσαν «Ναυτία», ταυτίζοντας την τζαζ με την απελευθέρωση. Προαναγγέλλεται η εποχή του υπαρξισμού. Ο Τσάρλι Πάρκερ γίνεται ήρωας του Χούλιο Κορτάσαρ ή του Τζακ Κέρουακ. Το μυθιστόρημα noir είναι ταυτισμένο με την ατμόσφαιρα της τζαζ. Το ίδιο συμβαίνει και με το πολιτικό είδος του neo-polar. Κούντερα, Τζόναθαν Κόου, Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, Ίταλο Καλβίνο, Μπορίς Βιάν: η τζαζ διαπερνάει το έργο τους. Η λογοτεχνία του 20ού αιώνα είναι τζαζ.