Με αφορμή το ρεπορτάζ του Χρήστου Παρίδη για τον Αλέξανδρο Ιόλα που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 288, η δημοσιογράφος Όλγα Μπακομάρου μας έστειλε την εξής επιστολή:
Από τη LifO έμαθα ότι ο κ. Νίκος Σταθούλης “ξαναχτύπησε” - αναφέρομαι στο νέο βιβλίο του για τον Αλέξανδρο Ιόλα, καλό τρόπαιο, κερδοφόρο, στη ζούγκλα των μετά θάνατον “βιογράφων”. Το δικό μου πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι, για δεύτερη φορά, ο κύριος αυτός χρησιμοποιεί ως κύρια ύλη του βιβλίου του τη συνέντευξή μου με τον Αλέξανδρο Ιόλα, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Γυναίκα” το 1983, προκαλώντας με το περιεχόμενό της σάλο. Και τις δυο φορές (1995 και 2012), χωρίς να έχει την άδειά μου, οπλισμένος όμως με το απαιτούμενο περίσσευμα θράσους ώστε, προλογίζοντάς την, να με εκθέτει επαγγελματικά, ψευδόμενος! Τότε, το ’95, με εξώδικό μου, οι εκδόσεις Λιβάνη, που είχαν κυκλοφορήσει το βιβλίο, δεσμεύτηκαν ότι σε επόμενες εκδόσεις του (που, απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν υπήρξαν, ούτε και ήταν δυνατόν, νομίζω, χωρίς τη συνέντευξη) η συνέντευξή μου θα αφαιρούνταν από αυτό. Σήμερα, κατά του νέου βιβλίου του κ. Σταθούλη, με τις εκδόσεις Οδός Πανός τη φορά αυτή, προσφεύγω στη Δικαιοσύνη, με ασφαλιστικά μέτρα και αγωγή κατά του συγγραφέα. Διότι και η ανοχή έχει τα όριά της. Ακόμα και σε μία εποχή που η ταμπέλα “ο κλέψας του κλέψαντος” μπορεί πλέον να κρεμαστεί άνετα οπουδήποτε στον τόπο αυτόν. Και που ο “αυριανισμός” κυκλοφορεί με πολλά πρόσωπα, με τους εκφραστές ή τους διαχειριστές του να χορεύουν μπροστά μας και να μας σκουντάνε αναίσχυντα πίσω από καλογυαλισμένα προσωπεία.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Όλγα Μπακομάρου.
σχόλια