Οι ταινίες της χρονιάς, του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου

Οι ταινίες της χρονιάς, του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου Facebook Twitter
3

Ρόμα

Αλφόνσο Κουαρόν

Με κομψά πανοραμικά πλάνα που καλύπτουν διαυγώς και αδιαλείπτως τον «πραγματικό χρόνο», που μονίμως αναζητά στις συνθέσεις του, ο άνθρωπος που στις δύο προηγούμενες ταινίες του, τα Παιδιά των Ανθρώπων και το Gravity, ατένισε εξεταστικά και κριτικά το μέλλον και το Διάστημα αντίστοιχα, ψάχνοντας τις κατάλληλες απαντήσεις στις ανησυχίες του, βρήκε καταφύγιο στη ζεστή αγκαλιά μιας όχι πάντα ανέφελης παλιότερης εποχής, δηλώνοντας απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα για πρώτη φορά στην καριέρα του. Ταυτόχρονα, και διόλου συμπτωματικά, υπογράφει την καλύτερη ταινία του, ένα μαεστρικό ποίημα ψηφιακού νεορεαλισμού (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Κλέφτες Καταστημάτων

Χιροκάζου Κορε-έντα

Συνθέτοντας περίτεχνα μια ανθολογία της θεματικής του γύρω από τις εύθραυστες, ελάχιστα παγιωμένες οικογενειακές σχέσεις, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου Κορε-έντα πλάθει ένα πρωτεϊκό σπιτικό που αποκαλύπτεται στο πέρασμα του χρόνου. Τα σχήματα αλλάζουν, το ίδιο και η δυναμική των δεσμών ανάμεσα στα παλιά και στα νέα μέλη, και μόνο μετά από δραματικά περιστατικά ενήλικοι και μικροί είναι σε θέση να αρθρώσουν τις λέξεις που χαρακτηρίζουν τους εξ αίματος δεσμούς και που στην αρχή μόνο προσποιούνταν πως κατέχουν (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Κορίτσι

Λούκας Ντοντ

Η πραγματική τόλμη της ταινίας Κορίτσι δεν οφείλεται στο σκληρό φινάλε, που ίσως σοκάρει και σίγουρα θα στενοχωρήσει τον θεατή που παρακολουθεί την καθημερινότητα της διεμφυλικής Λάρα, η οποία γεννήθηκε αγόρι, αλλά θέλει να γίνει μπαλαρίνα, ούτε στην εμπιστοσύνη που έδειξε ο σκηνοθέτης Λούκας Ντοντ για τον απαιτητικό, πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν χορευτή, τον Βίκτορ Πόλστερ, με μηδενική εμπειρία υποκριτικής, αλλά στην ηθελημένη, δεξιοτεχνική απουσία προσέγγισης ενός λεπτού θέματος με τη λογική του θριάμβου και τα αναμενόμενα στεγανά της τραγωδίας ενός περιθωριοποιημένου ατόμου (ολόκληρη η κριτική εδώ.

 

Ψυχρός Πόλεμος

Πάβελ Παβλικόφσκι

Το φορμάτ που χρησιμοποίησε στην Ίντα ο Πάβελ Παβλικόφσκι, το ασπρόμαυρο ένα επί ένα, φυλακίζει τους αθεράπευτα και αδιέξοδα ρομαντικούς εραστές στον Ψυχρό Πόλεμο, ένα ακόμα εξαιρετικό έργο, αισθητικά συγγενές με το προηγούμενο, αλλά δραματικά αυτόνομο. [...] Απροκάλυπτα μελαγχολικός, ελλειπτικά μονταρισμένος και αιθέριος στα 88 λεπτά της διάρκειάς του, ο μεταξένιος Ψυχρός Πόλεμος βγάζει συνεχώς στην επιφάνεια τον τραχύ πυρήνα του, μιλώντας για τα σύνορα του έρωτα σε μια νοσηρή ιστορική περίοδο (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου

Λούκα Γκουαντανίνο

Η κλάση του Άιβορι αμβλύνει τους ακροβατικούς παροξυσμούς του Γκουαντανίνο και το Να με φωνάζεις με το όνομά σου έχει την υφή μιας απαλής καταιγίδας, χωρίς θορύβους, φιοριτούρες και περιττά κλισέ. Αναδυόμενο μέσα από μια ονειρική πάχνη, γιορτάζει την απλότητα της ψυχικής προσέγγισης και το πάθος για σωματικό σμίξιμο, χωρίς να αναλώνεται σε ταξικές ανισορροπίες, χρονικούς προσδιορισμούς ή γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, τοποθετημένο στην εξιδανικευμένη αρμονία που αναδίδει η φυσική καλλονή της Κρεμόνα (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Black Panther

Ράιαν Κούγκλερ

Το ντεμπούτο του Μαύρου Πάνθηρα συνέπεσε με την εμφάνιση του κινήματος black power, 50 χρόνια πριν, και χρειάστηκε μισό αιώνα για να ανακεφαλαιωθούν ψυχαγωγικά οι κοινωνικές εκκρεμότητες που ως έναν βαθμό ισχύουν και σήμερα. Ταυτόχρονα, η ταινία του Κούγκλερ, μια ονειρώδης ουτοπία για τη μεγάλη υπόσχεση της Γης της Επαγγελίας, ξεκουνάει τη Marvel από τον λήθαργο του αυτόματου πιλότου, βάζοντας μπροστά έναν διαφορετικό μηχανισμό με οικεία υφή, αλλά διαφορετικά υλικά (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Αόρατη Κλωστή

Πολ Τόμας Άντερσον

Με τα γνωστά άλματα στην αφήγηση, ο Άντερσον δεν γίνεται flashy, δεν πειραματίζεται, δεν παρεκκλίνει. Φιλοτεχνεί μεθοδικά έναν χαρακτήρα που δεν θέλει να πολυφαίνεται, αρκείται σε μια ρουτίνα ποιότητας, λακωνικό, σίγουρα δανδή, εμπνευσμένο από τους Βρετανούς μεταπολεμικούς ράφτες όπως ο Έιμις και ο Χάρτνελ, ιδιότροπο αλλά και διακριτικό, απότομο και αυτόνομο, ο οποίος καταλύεται από μια φρέσκια, αδούλευτη, ταπεινής καταγωγής, αλλά αριστοκρατικής όψης κοπέλα, ένα άψυχο μοντέλο που σταδιακά αποκτά πνοή, διεκδικεί και εκφράζει μια ενοχλητική άποψη, τον σπόρο που ο δημιουργός πρώτα ηράσθη, μετά απώθησε και στο τέλος εκτίμησε στην πραγματική του διάσταση, έκπληκτος για την ανακάλυψη της σκοτεινής ηδονής που τόσα χρόνια απωθούσε σαν να πενθούσε παρατεταμένα και να αντιδρούσε με αποστειρωμένη εργασιομανία (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ του Μισούρι

Μάρτιν Μακ Ντόνα

Το τέλος εποχής, που ενδεχομένως συμβαίνει τώρα στην Αμερική, σχολιάζεται από τον Μακντόνα με ευφυΐα και διακριτικότητα. Δεν είναι ανάγκη να μπουν τα τανκς για να ισοπεδώσουν το άντρο της παραβατικότητας (ο Μακντόνα κατανοεί τα ημιτόνια της δράσης, σε αντίθεση με τους αδρούς χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν), γιατί τον άχαρο ρόλο της μπουλντόζας έχει καπαρώσει η Χέιζ και εκτελεί υποδειγματικά η σπουδαία Φράνσις Μακντόρμαντ στην παράσταση της χρονιάς (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Ακρότητες

Πολ Σρέιντερ

Προσέχοντας ιδιαίτερα την ιστορία και τις επιπτώσεις της στις Ακρότητες (είχε σοκαριστεί με τις επιθετικές αντιδράσεις στον Πειρασμό του Σκορσέζε, με τον θρησκευόμενο πατέρα του να μετέχει στις διαδηλώσεις εναντίον της ταινίας στο Μισούρι!), ο Σρέιντερ δεν κάνει μόνο μια ταινία για την πίστη, την ελπίδα και την ενοχή αλλά ταυτόχρονα ένα σοβαρό και σκεπτόμενο αντιμιλιταριστικό δράμα με ανοιχτές ερωτήσεις για να αποφύγει την ευκολία του διδακτισμού (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Η Διαδοχή

Άρι Άστερ

Κι ενώ ο Εξορκιστής δείχνει από την αρχή τις επιθετικές του διαθέσεις με τον τρόπο που ο Γουίλιαμ Φρίντκιν αντιπαραθέτει την άρνηση της λογικής να δεχτεί τον διάβολο με τη θρησκεία και την ενοχή, ο Άστερ παίρνει μια απόσταση από την πνευματική διάσταση της πίστης και ενδιαφέρεται κινηματογραφικά για τα δύο πρόσωπα της απώλειας και του πένθους, το πραγματικό και το υπερφυσικό, προτείνοντας σε δεύτερο χρόνο το δεύτερο ως εξιλέωση (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Πρόσωπα και Ιστορίες

Ανιές Βαρντά

Το ακαταμάχητο όπλο της Βαρντά είναι η περιέργειά της, ο ενθουσιασμός της να αφήσει ανοιχτό το παράθυρο για να μπει η πραγματικότητα, η πίστη της στο τυχαίο, μια ζωηρή φιλομάθεια που δεν στρέφεται προς αυτήν, δεν ομφαλοσκοπεί ψυχαναλυτικά, αλλά ανθεί, όπως το τρελιάρικο πορφυρό χρώμα στα τελειώματα της κόμης της ακυρώνει ειρωνικά (αλλά πόσο μελετημένα...) το σοφό λευκό του κέντρου της κεφαλής της. Αντί να κυνηγά ανθρώπους για να απαντήσουν σε κρίσιμες ερωτήσεις, σπέρνει διαλόγους και θερίζει συναίσθημα (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Vice

Άνταμ Μακ Κέι

Η ταινία ανήκει στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της, τον Άνταμ Μακ Κέι. Ακολουθεί ξανά την προσέγγιση του στο «Μεγάλο Σορτάρισμα». Εκεί, είχε ξεσκίσει το χρηματιστηριακό πλιάτσικο, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο, συνδυάζοντας κωμωδία και δράμα, ρίχνοντας πολλά πρόσωπα στην αρένα της πλοκής. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, φιλόδοξο, αν και πολύ περιγραφικό και ελάχιστα εγκάρδιο. Το Vice είναι πολύ πιο εύστοχο, διαφωτιστικό και ψυχαγωγικό. Αλλάζει συχνά οπτικές αφήγησης, με αποκορύφωμα την εξιστόρηση των πεπραγμένων του Τσέινι από έναν χαρακτήρα που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιον ακριβώς ρόλο θα διαδραματίσει στη συνέχεια.

 
Οθόνες
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ