Η θριαμβική είσοδος στην Πόλη

Η θριαμβική είσοδος στην Πόλη Facebook Twitter
Τελικά το πλοίο παρέπλευσε τον πύργο του Λεάνδρου στην Ασιατική ακτή και σταμάτησε για λίγα λεπτά στα ανοικτά του Σαράι Μπουρνού. Απέναντί μας η είσοδος του Βοσπόρου με την Πρώτη Γέφυρα.
0

Συγχώρεσέ με για τη διακοπή των πολλών ημερών. Με τάβλιασε η γρίππη των χοίρων (ή μία παραλλαγή της, ανάλογα με το γιατρό) για δυόμισι βδομάδες. Αλλά έτσι σου λένε είν' αυτά. Ταξιδεύεις στα πιο απίθανα μέρη και δεν παθαίνεις τίποτα. Γύρω σου παρελαύνουν χολέρες, δυσεντερίες, τέτανοι, μαλάριες και ζωύφια χαμερπή και δηλητηριώδη, αλλά έχεις την προσοχή σου στο έπακρο και προσέχεις κάθε σου βήμα. Διασχίζεις έτσι αλώβητος τα άγνωστα νερά.

Εκεί που την παθαίνεις είναι στα οικεία μέρη. Εφησυχάζεις, και ιοί και ασθένειες κάθε λογής σου την πέφτουν στα μουλωχτά. Στην Αθήνα ή τη Ζάκυνθο, την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την άρπαξα λίγο πριν το Πάσχα τη διάσημη αυτή γρίππη. Αν αναρωτιόσουν σε διαβεβαιώ, όχι, δεν έχει εξαφανιστεί και σου στέλνει τους χαιρέκακους χαιρετισμούς της. Και μη χοιρό-τερα θα μου πεις. Αν μη τι άλλο τόσες μέρες ανήμπορος να γράψω ή να διαβάσω, βαρέθηκα θανασίμως. Η πλήξη στο απόλυτό της και η εξάντληση σε βαθμό πρωτόγνωρο.

Κατάλαβα ξαφνικά πως δεν ήξερα τίποτε για την Πόλη, σημερινή ή ιστορική, και ντράπηκα. Δεν είναι παράδοξο να χεις φάει Λονδίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη με το κουτάλι, να χεις ταξιδέψει σε πολύ μακρινότερα μέρη, και μιας πόλης τόσο κοντινής, τόσο συνδεδεμένης με τη δική σου ιστορία, να μην έχεις καλοκοιτάξει ούτε το χάρτη της;

Και διασκεδάζω κάθε φορά που, έτσι για να περνά η ώρα, ανακαλώ τις μέρες εκείνες του 2001 που δούλευα στο κρουαζιερόπλοιο. Γελάω σαν θυμάμαι πόσο στράβωσα, όταν η δεύτερη Ιντιφάντα και τα συνεχή τυφλά χτυπήματα αυτοκτονίας στο Ισραήλ μας έκλειναν τη Μέση Ανατολή. Αντί να προσθέσει στο κλασικό δρομολόγιο νησιά-τουρκικά παράλια τη Βηρυτό και το Τελ Αβίβ, που πέθαινα τότε να ξαναπερπατήσω, η εταιρία άλλαξε τα σχέδιά της και διάλεξε την Κωνσταντινούπολη.

Από την παιδική μου επίσκεψη εκεί δεν είχα καλές μνήμες, ενώ ο προορισμός δε μου διήγειρε την περιέργεια. Το πήρα όμως απόφαση – μπορούσα κι αλλιώς; – κι άρχισα το διάβασμα για την Πόλη. Ας μάθω τίποτα, σκέφτηκα, να αξιοποιήσω την περιέργειά μου κατά τη μιάμιση μέρα που το πλοίο θα άραζε στο Γαλατά.

Πρέπει να σου πω πως όταν περνάς την κάθε σου μέρα μέσα σε ένα πλοίο, μήνες ολόκληρους, αυτές οι περιοδικές έξοδοι είναι μια αλλαγή που την καρτεράς γεμάτος ανυπομονησία. Καθώς δούλευα στο λογιστήριο (όχι, ας πούμε, ως ξεναγός), στα περισσότερα νησιά η έξοδός μου στο πλοίο περιοριζόταν σε μια επίσκεψη στο τοπικό λιμεναρχείο. Επί μήνες στη Σαντορίνη δεν κατέβηκα ποτέ, στη Μύκονο ελάχιστα, στην Πάτμο και το Ρέθυμνο για καμμιά βουτιά κοντά στο λιμάνι.

Μόνο στη Ρόδο, μια φορά την εβδομάδα, χανόμουν για τρεις – τέσσερις ώρες στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης μαγεμένος. Γνώρισα τα στενά αυτά με τα μεσαιωνικά σπίτια ένα ένα, ξετρύπωσα όλες τις βυζαντινές και ιπποτικές εκκλησίες, τις συναγωγές και τα τεμένη, ξεχασμένα αρχοντόσπιτα και καταρρέοντα λουτρά. Γνώρισα τη Λουτσία Μοντιάνο, την Εβραία γιαγιά που φυλούσε τη Συναγωγή, μια από τους ελάχιστους Ροδίτες Εβραίους που απέμεναν στο νησί. Ζει άραγε ακόμη; Και την Αϊσέ Χανούμ, μια ηλικιωμένη Τούρκισσα της Παλιάς Πόλης, που με κερνούσε κάθε φορά τούρκικο καφέ και ξυλάκι παγωτό όποτε περνούσα να της κάνω επίσκεψη. Και μου λεγε και τον καφέ. Άραγε στο stop-over στην Πόλη, πολύ μακρύτερο χρονικά από τη σκάλα στη Ρόδο, τι εκπλήξεις με περίμεναν;

Η θριαμβική είσοδος στην Πόλη Facebook Twitter
Χαράματα το πλοίο μπήκε στα Δαρδανέλλια και ο διάλος μπήκε μέσα μου.

Οι πρώτες εκπλήξεις άρχισαν με το διάβασμα. Έστειλα στον πατέρα μου στην Αθήνα να μου ψωνίσει οδηγούς. Με συνάντησε στον Πειραιά και, πέρα από τον Lonely Planet (γεμάτο πρακτικές πληροφορίες και στεγνό κατά τα λοιπά), μου έφερε δύο γαλλικούς οδηγούς. Πραγματικά δε θυμάμαι ποιοι ήταν, καθώς ηλιθιωδώς τους έχασα σε κάποια μετακόμιση. Διαβάζοντας λοιπόν στο πλοίο, η Πόλη άρχισε γρήγορα να με ερεθίζει.

Από το παιδικό μου ταξίδι, περιττό να σου πω, κρατούσα ελάχιστες και απολύτως ακαθόριστες εικόνες. Είχα βέβαια διαβάσει τη Λωξάνδρα και το Λεωνή (το ωραιότερο ημι-αυτοβιογραφικό έργο που έχει γραφεί για την Πόλη), είχα ακούσει για «την ωραίαν του Πέραν» και δει την ταινία Τόπκαπι. Άλλο όμως είναι να διαβάζεις για τη Μεγάλη Οδό του Πέραν σε ένα βιβλίο, που μάλιστα δεν την περιγράφει, και άλλο να τη δεις. Άλλο να διαβάζεις για τα βαποράκια των συγκοινωνιών της Πόλης και άλλο να βρεθείς μέσα τους.

Οι οδηγοί με βοήθησαν να κατατοπιστώ στην ιδιαίτερα περίπλοκη Πολίτικη τοπογραφία, όπου τρεις υδάτινες μάζες χωρίζουν τρεις διακριτές ζώνες ξηράς. Διάβασα για το γενοβέζικο παρελθόν του Γαλατά, για το μεγαλοαστικό και κοσμοπολίτικο Σταυροδρόμι του Πέραν. Ο οδηγοί με πληροφορούσαν πως ολόκληρες νησίδες αρχιτεκτονικής της Μπελ Επόκ στέκονταν σχεδόν ακέραιες στο κέντρο της Πόλης, που ήταν εξάλλου γεμάτο με τις μνήμες ενός κοσμοπολιτισμού που πεθαίνει, αλλά δεν έχει ακόμα εξαφανιστεί ολοκληρωτικά: έβλεπα τους χάρτες γεμάτους εκκλησίες όλων των δογμάτων και συναγωγές. Ξετρύπωσα δύο Βυζαντινά παλάτια που δεν είχα ιδέα πως σώζονταν, και έμεινα εμβρόνητος με τις φωτογραφίες των ψηφιδωτών στη Μονή της Χώρας.

Κατάλαβα ξαφνικά πως δεν ήξερα τίποτε για την Πόλη, σημερινή ή ιστορική, και ντράπηκα. Δεν είναι παράδοξο να χεις φάει Λονδίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη με το κουτάλι, να χεις ταξιδέψει σε πολύ μακρινότερα μέρη, και μιας πόλης τόσο κοντινής, τόσο συνδεδεμένης με τη δική σου ιστορία, να μην έχεις καλοκοιτάξει ούτε το χάρτη της; Παραδέχτηκα πως είναι. Είναι λες και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την Έξοδο, μετά τη φυγή από την Πόλη σε αλλεπάλληλα κύματα οι Έλληνες της γύρισαν την πλάτη. Έκαναν την κατάρα του δημοτικού τραγουδιού, που καλεί τον ήλιο να μην ξαναφέξει στην Πόλη. Και τη λατρεία της Κωνσταντινούπολης διαδέχτηκε η επιδεικτική αδιαφορία, που κράτησε δεκαετίες, για την Ιστάνμπουλ του σήμερα....

Η θριαμβική είσοδος στην Πόλη Facebook Twitter
Καθώς πλησιάζαμε στην πόλη των Δαρδανελλίων, ο Ύπαρχος με πέτυχε στο κατάστρωμα και μου έδωσε τα κυάλια να δω καλύτερα το φρούριο του Κιλίτ Μπαχίρ, την κλείδα της θαλάσσης, που έχει σχήμα καρδιάς.

Σοκ πρώτο λοιπόν οι οδηγοί. Η διάθεσή μου άλλαξε ριζικά – μέσα σε λίγες μέρες άρχισα να ανυπομονώ να φτάσω στην Κωνσταντινούπολη. Δεύτερο σοκ, ακόμα μεγαλύτερο, ήταν η θριαμβική είσοδος στην πόλη αυτή των δύο ηπείρων. Είχα την τύχη – χάρη στο κρουαζιερόπλοιο – να την προσπελάσω με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο: δια θαλάσσης, ανεβαίνοντας τα Δαρδανέλλια και διασχίζοντας τη θάλασσα του Μαρμαρά. Οι περισσότεροι δεν έχουν το χρόνο ή δε βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν αυτό το ταξίδι, και, για να σου πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα αν υπάρχουν ακόμη κρουαζιερόπλοια που από τον Πειραιά πηγαίνουν στην Πόλη. Ένα πράγμα έχω μόνο να σου πω, αν ποτέ σου δοθεί η ευκαιρία να κάνεις αυτή τη διαδρομή να μην την χάσεις!

Χαράματα το πλοίο μπήκε στα Δαρδανέλλια και ο διάλος μπήκε μέσα μου. Δεν μπορούσα να καθίσω στην καρέκλα, έβγαινα στο κατάστρωμα συνέχεια και χάζευα τη θέα. Ο αρχιλογιστής με συνελάμβανε κάθε τόσο να ατενίζω. «Πάλι εδώ είσαι εσύ; Μμμμμ». Αυτό ήταν το στοχαστικό μούγκρισμα. Ο αρχιλογιστής είχε δύο, το στοχαστικό και το απειλητικό, και ήταν must να ξέρεις να τα ξεχωρίζεις, γιατί το δεύτερο προμήνυε μπόρα. Προς το παρόν, πάντως, διασκέδαζε με το έκδηλο και αδηφάγο ενδιαφέρον μου. «Τι έγινε; Δε θέλαμε να πάμε και τώρα ανυπομονούμε;»

Τα Δαρδανέλλια, μια στενή υδάτινη λεωφόρος γεμάτη μεγάλα πλοία, και γύρω μας κι από τις δυο πλευρές η στεριά. Καθώς πλησιάζαμε στην πόλη των Δαρδανελλίων, ο Ύπαρχος με πέτυχε στο κατάστρωμα και μου έδωσε τα κυάλια να δω καλύτερα το φρούριο του Κιλίτ Μπαχίρ, την κλείδα της θαλάσσης, που έχει σχήμα καρδιάς.

Η θάλασσα του Μαρμαρά, δικαιολογώντας το όνομά της, απλώθηκε ολόγυρά μας σαν απέραντη πλάκα από στιλπνό γαλάζιο μάρμαρο. Το παραμικρό ίχνος κυματισμού δεν τάραζε τη λεία της επιφάνεια. Η δουλειά στο λογιστήριο ελάχιστη και εγώ ανεβοκατέβαινα στο κατάστρωμα. Μέχρι το απόγευμα πλέαμε πάνω στο στιλπνό γαλάζιο μάρμαρο, ώσπου ξαφνικά φάνηκαν – πρώτα στην Ευρώπη – οι συνοικίες της αχανούς μεγαλούπολης.

Η θριαμβική είσοδος στην Πόλη Facebook Twitter
Τα Δαρδανέλλια, μια στενή υδάτινη λεωφόρος γεμάτη μεγάλα πλοία, και γύρω μας κι από τις δυο πλευρές η στεριά.

Αργότερα, πολύ αργότερα, φάνηκαν τα Πριγκηπόνησα, δασωμένοι βράχοι που νομίζεις κάποιος τους έσπειρε μες στο νερό, ενώ το πλοίο αγκυροβόλησε στο Γαλατά δύο και πλέον ώρες αφού φάνηκαν τα πρώτα προάστεια. Τότε δεν είχα ακόμη εξοικειωθεί με το πόσο τεράστια είναι μια μητροπολιτική έκταση δεκαεπτά εκατομμυρίων. Σήμερα το τεράστιο μέγεθός της το συνειδητοποιώ καθώς βλέπω το πολύχρωμο, κακοχυμένο τσιμέντο της να απλώνεται για χιλιόμετρα στη βαρετή, γκρίζα πεδιάδα της Θράκης.

Όσο πλησιάζαμε τόσο ανυπομονούσα, και ανεβοκατέβαινα από το λογιστήριο στα πάνω καταστρώματα. Τελικά το πλοίο πέρασε μπροστά από την ιστορική χερσόνησο, παρέπλευσε τον πύργο του Λεάνδρου στην Ασιατική ακτή και σταμάτησε για λίγα λεπτά στα ανοικτά του Σαράι Μπουρνού. Απέναντί μας η είσοδος του Βοσπόρου με την Πρώτη Γέφυρα. Η Μαρλέν, η ξεναγός, εξηγούσε στους επιβάτες τι έβλεπαν να απλώνεται γύρω τους. ανάμεσά τους είχα τρυπώσει κι εγώ στο πάνω κατάστρωμα, στήλη άλατος μπροστά στην ασύλληπτη ομορφιά. Το κρουαζιερόπλοιο παρέπλευσε τελικά το Σαράι Μπουρνού, μπήκε στην είσοδο του Κερατίου και στάθμευσε στο Γαλατά. Η καρδιά μου χτυπούσε μανιωδώς όταν γύρισα στο λογιστήριο. Πολλή ώρα έλειπες, είπε ο αρχιλογιστής και μούγκρισε, αλλά πάλι δεν ήταν το απειλητικό. Μάλλον τον διασκέδαζε η περίπτωσή μου.

Τελείωσα όσες εκκρεμότητες είχα με μια ταχύτητα που με εντυπωσίασε και μένα τον ίδιο. Οι άλλοι λογιστές έπαιζαν χαρτιά, βαριούνταν, δεν είχαν διάθεση να βγουν. Πήρα το πάσο που μας είχαν μοιράσει σε όλο το πλήρωμα και που είχε θέση διαβατηρίου (το αυθεντικό το είχαμε φυλάξει) και κατέβηκα στην προκυμαία του Γαλατά. Πέρασα τα τελωνεία και βγήκα στην Πόλη. Και τότε άλλαξαν τα πάντα. Γιατί προκειμένου για την Πόλη δεν είναι ο πηγαιμός, παρότι τόσο εντυπωσιακός, που αξίζει περισσότερο, αλλά η ίδια η Ιθάκη.

___________

Από τη στήλη που διατηρούσε ο Αλέξανδρος Μασσαβέτας στo LIFO.gr «Life of a nomad»

Ταξίδια
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αν η περίοδος του Βυζαντίου ήταν τόσο σκοτεινή, γιατί ανέδειξε έναν τόσο σημαντικό πολιτισμό;

Βιβλίο / Αν η περίοδος του Βυζαντίου ήταν τόσο σκοτεινή, γιατί ανέδειξε έναν τόσο σημαντικό πολιτισμό;

Στο βιβλίο του «Βυζάντιο, Ένας άγνωστος κόσμος» (εκδ. Μεταίχμιο) ο Τζόναθαν Χάρις αποκαλύπτει με τρόπο γλαφυρό τις αντιφάσεις του βυζαντινού πολιτισμού
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ξεπέρασε σε μεγαλείο τον Ναό του Σολομώντα»: 10 πράγματα που αξίζει να γνωρίζετε για την Αγία Σοφία

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Ξεπέρασε σε μεγαλείο τον Ναό του Σολομώντα»: 10 πράγματα που αξίζει να γνωρίζετε για την Αγία Σοφία

Σαν σήμερα το 537 τελούνται τα λαμπρά θυρανοίξια του ναού στην Κωνσταντινούπολη και αποδίδεται στον Ιουστινιανό η περίφημη φράση «Νενίκηκά σε Σολομών»
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ