Η μοδάτη Γλυφάδα έχει τη δική της πιάτσα που εδώ και σαράντα χρόνια συγκεντρώνει τους απανταχού κρεατολάγνους. Η διάσημη Μπιφτεκούπολη (4-18 Αυγούστου κλειστά) έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Σταθερή αξία ο George, ένα μαγαζί τεραστίων διαστάσεων, λιτό και γεμάτο τραπέζια. Στο απέναντι πεζοδρόμιο της οδού Κωνσταντινουπόλεως βρίσκεται ο ιστορικός Ζάχος, ένα μαγαζί-Μπεν Χουρ, υπερπαραγωγή. Στα πεζοδρόμια οι κράχτες προσπαθούν ευγενικά να τραβήξουν πελάτες. Η συνταγή σταθερή. Ξέρεις για ποιο λόγο θα πας και τι ακριβώς θα φας. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Τα μπιφτεκάκια είναι σταθερή αξία. Ίδια και απαράλλαχτα, όπως και όταν πρωτοξεκίνησαν. Μπριζόλες, σαλάτες, χόρτα και βουνά από τηγανητές πατάτες. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και των φυλών συρρέουν και... προσκυνούν. Όλοι έχουν θέση στο πανηγύρι της Μπιφτεκούπολης. Εκεί, στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο πάνω θα βρεις και το Kiliza (4-14 Αυγούστου κλειστά), με προσήλωση στην πολίτικη κουζίνα. Μεγάλη ποικιλία σε κεμπάπ και γύρο με πίτες. Η νέα άφιξη στο δρόμο της τσίκνας είναι η μοντέρνα εναλλακτική πρόταση που προσφέρει τοPig...pong. Βιολογικά προϊόντα και ψητά με άποψη. Λίγο πιο πάνω το καινούργιο Μπιφτεκααάτσιπροσφέρει κρεατοφαγία με το άρωμα της Μεγαλονήσου. Σαν τη μύγα μες στο γάλα ή καλύτερα μέσα στην τσίκνα, την έκπληξη κάνει το Sushi Barπου είναι ευθυγραμμισμένο με τη γιαπωνέζικη κουζίνα.
Από τις πλέον παλιές πιάτσες για θαλασσινά είναι η Χαραυγή στον Πειραιά. Από τη δεκαετία του ‘70 ξεκίνησε να ταΐζει «αφροδισιακά» θαλασσινά Πειραιώτες και Αθηναίους. Παντός καιρού και ανεξαρτήτως εποχής, τέρπει τους λάτρεις του είδους. Για όσους μένουν στη γύρω περιοχή η πρόσβαση είναι εύκολη, για το «υπόλοιπον Αττικής» χρειάζεται χάρτης για να αποφευχθεί η ταλαιπωρία. Πάντως, ένα πρώτο καλό σημάδι ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο είναι η μυρωδιά της ψητής γαρίδας και του χταποδιού που σου τρυπάει τα ρουθούνια από μεγάλη απόσταση και θα σε οδηγήσει. Με το που φθάνεις στη Χαραυγή και συγκεκριμένα στον κεντρικό δρόμο Διγενή Ακρίτα, μια θάλασσα από τραπεζάκια κατακλύζει τα πεζοδρόμια. Τα κάρβουνα έχουν πάρει φωτιά και η τσίκνα, σαν απαλή ομίχλη, σκεπάζει την περιοχή. Ένα φαγοπότι ατελείωτο. Το ροζ χρώμα από τις ψητές καραβίδες, γαρίδες και τους αστακούς δίνει τον τόνο στα τραπέζια.
Ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο στην περιοχή είναι ο Κρητικός, μαγαζί- υπερπαραγωγή. Σήμα κατατεθέν της Χαραυγής από το 1971, σε ένα περιβάλλον απλό και ανεπιτήδευτο με λιτές αναφορές στην κρητική καταγωγή του ιδιοκτήτη. Εξάλλου κανείς δεν ενδιαφέρεται για το ντεκόρ, εδώ τον πρώτο λόγο έχει το φαγητό. Πιατέλες με ευμεγέθεις καραβίδες, ραντισμένες με χοντρό αλάτι, γαρίδες, χταποδάκι στα κάρβουνα, φρέσκα ψάρια και όχι μόνο. Ο Έλληνας αν δεν βουτήξει το ψωμί του στη σάλτσα δεν φχαριστιέται φαγητό. Οι γαρίδες σαγανάκι με μπόλικη σάλτσα και φέτα μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι. Στον Κρητικό η παρέλαση των φρέσκων οστρακοειδών είναι μεγάλη. Κυδώνια και γυαλιστερές σπαρταρούν με την πρώτη σταγόνα λεμονιού, αλάθητο σημάδι επιβεβαίωσης της φρεσκάδας τους. Το σαβουάρ βιβρ δεν έχει θέση στο τραπέζι, αφού η καραβίδα θέλει χέρι. Οι μερίδες είναι χορταστικές και το σέρβις κινείται με ρυθμούς Βέγγου για να προλάβει τις πεινασμένες παρέες.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το μαγαζί ακριβώς απέναντι, ο Μαρουλάκης (15-17 Αυγούστου κλειστά), που ακολουθεί την ίδια φιλοσοφία στο φαγητό. Το περιβάλλον είναι φιλικό, όπως άλλωστε και το σέρβις του. Η αστακομακαρονάδα, τρελή πρωταγωνίστρια, και η θέση του αστακού εναλλάσσεται και με τις γαρίδες. Τηγανητός γαύρος, καλαμαράκια και όλα τα συναφή θαλασσινά μεζεδάκια παίζουν στα τραπέζια. Κόσμος όλων των ηλικιών, από οικογένειες, φιλικές παρέες, ζευγαράκια που θέλουν να εξάρουν το πάθος τους με τις αφροδισιακές ιδιότητες των θαλασσινών. Παιδάκια που παίζουν στο δρόμο αρνούμενα να δοκιμάσουν την μπουκιά το ψάρι που προσφέρεται να τα ταΐσει η μάνα. Ένα ανθρώπινο συνονθύλευμα που κατακλύζει τα «γαριδάδικα» κυρίως τα Σαββατοκύριακα και τα μεσημέρια της Κυριακής.
Πιο κάτω στην πλατεία, στο Πέραμα, η ψαροταβέρνα Στροφή αποτελεί από μόνη της μια από τις καινούργιες ανερχόμενες πιάτσες. Λες και γίνεται ξεπούλημα. Τραπεζάκια απλωμένα γύρω από την πλατεία και μέσα στο πράσινο συγκεντρώνουν τους φανατικούς από κάθε μεριά της Αθήνας. Χαλαρές καταστάσεις που θυμίζουν κλίμα διακοπών σε νησί. Τα γέλια και τις κουβέντες από τις παρέες που συρρέουν τα μεσημέρια της Κυριακής αλλά και τα βράδια διακόπτουν οι μουσικές στη διαπασών από τα αυτοκίνητα που περνούν από το δρόμο. Εδώ η συνταγή είναι άφθονα και μερικές φορές σπάνια θαλασσινά, μεζέδες πικάντικοι για να συνοδέψουν το τσιπουράκι ή το ούζο. Must το καβούρι με τα λαχανικά, μια εξωτική συνταγή του μερακλή Λεωνίδα, του ιδιοκτήτη.
Η πλατεία της Καισαριανής διεκδικεί τον τίτλο της πιο παλιάς πιάτσας φαγητού. Υπήρχε εκεί με τα ταβερνάκια των προσφύγων που άνοιξαν το δρόμο όταν του Ψυρρή και ο Κεραμεικός δεν υπήρχαν στο γευστικό χάρτη. Απ' όλα προσφέρει ο μπαξές: από γαρίδες και καραβίδες έως σουβλάκια και από μοντέρνα μεζεδοπωλεία έως κλασικές ταβέρνες. ΗΤράτα (2-20 Αυγούστου κλειστά), από τα must της περιοχής στην ψαροφαγία. Παραδίπλα η κυρά Ζωή, από τα πιο παλιά μαγαζιά, στο ίδιο κλίμα, με έμφαση στο γαύρο μαρινάτο και την ψαρόσουπα, η ψαροταβέρνα τουΚαραμπάτη και το Δωδεκάθεον με ψάρι και κρέας. Η Ανεμώσα με μεζέδες στεριάνους και θαλασσινούς και δίπλα ακριβώς η νέα άφιξη, Το Κουτούκι του Καλίνικου με παϊδάκια. Απέναντι το Οσονούπω, μαγαζί με στυλ καφενείου που σερβίρει μεζεδάκια για ούζο και μπίρα.
Με ιστορία πολλών ετών και πιο ψαγμένες γεύσεις, η Οινοθήρα(11-21 Αυγούστου κλειστά) δίνει έμφαση στο φρέσκο ψάρι και στο κρασί. Δίπλα τοΠιπέρι (12-25 Αυγούστου κλειστά αλλά καλό είναι να τσεκάρετε πρώτα), με πιο μοντέρνα προσέγγιση στο φαγητό. Το Ράκακι (9-19 Αυγούστου κλειστά), σχετικά φρέσκια άφιξη, είναι μια μεταμοντέρνα ταβέρνα που προσφέρει κρητικά εδέσματα.
Μια άλλη γειτονιά εκλεκτής ψαροφαγίας είναι φυσικά αυτή του Παλαιού Φαλήρου. Στη Ζησιμοπούλου βρίσκουμε τη διαχρονικήΜπουγιαμπές (7-31 Αυγούστου κλειστά) με τη φημισμένη ψαρόσουπα, το ζηλευτόfishbarκαι το γκουρμέ αυγοτάραχο με τα τηγανιτά συκωτάκια σφυρίδας. Στον αριθμό 54 της Ποσειδώνος βρίσκεται η Καλντέρα με τις εξαιρετικές μακαρονάδες θαλασσινών και τον φρέσκο αστακό που συχνά κάνει την εμφάνισή του στο fish bar του εστιατορίου. Ξεφεύγοντας από τα θαλασσινά, στην πιάτσα αυτή ξεχωρίζει ένα ιστορικό εστιατόριο στο χώρο του πεϊνιρλί. Ο Barbalazaros, επίσης στη Ζησιμοπούλου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του ‘60 στη Δροσιά και γρήγορα μετακόμισε στο Φάληρο σε μια δροσερή αυλή όπου έξι εκδοχές πεϊνιρλί σερβίρονται καθημερινά μαζί με άλλους μεζέδες.
Στα «πόδια» της οδού Μητροπόλεως, στον πεζόδρομο, η κυριαρχία του κεμπάπ σε όλο της το μεγαλείο. Ο Μπαϊρακτάρης διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος και ακολουθεί στο ίδιο στυλ επίσης εδώ και χρόνια ο Σάββας. Η δόξα του κεμπάπ και οι πιστοί όλων των ηλικιών υποκύπτουν στην πληθωρική γοητεία του.
σχόλια