Ωραία, λοιπόν! Η κυβέρνηση αφουγκράστηκε την ψήφο του λαού και οι επικεφαλής των δύο κομμάτων που τη συναποτελούν διαβουλεύονται πυρετωδώς εδώ και δέκα ημέρες, προετοιμάζοντας τι; Αλλαγή, μήπως, πολιτικής;
Μα, η πολιτική που ακολουθήθηκε, από τον Ιούνιο τουλάχιστον του 2012 και εντεύθεν, αποτελούσε –όπως μας διαβεβαίωναν κάθε τόσο– μονόδρομο. Μονόδρομο ανηφορικό μεν και κακοτράχαλο, που καταλήγει δε σε ένα ειδυλλιακό ξέφωτο. Στην έξοδο από την κρίση, στην ανάταξη και την ανάταση. Στην ολοκλήρωση του «success story» με άλλα λόγια.
Η Ελλάδα –διεκήρυσσαν προεκλογικά αμφότεροι οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος– και χάρτη διαθέτει και πυξίδα και σταθερό χέρι (χέρια) στο τιμόνι της. Ο μοναδικός κίνδυνος ήταν μην τυχόν και στις κάλπες του Μαΐου του 2014 οι ψηφοφόροι –από καθαρή απερισκεψία– προτιμήσουν τους «αντιμνημονιακούς» τήδε κακείσε και εκτροχιάσουν το εθνικό μας όχημα. Και πάνε στράφι όλες οι θυσίες και οι στερήσεις μας και ξαναζήσουμε τον εφιάλτη της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.
Αυτόν τον κώδωνα δεν έκρουε ο Ευάγγελος Βενιζέλος όταν προειδοποιούσε πως εάν τα αποτελέσματα για την «Ελιά» δεν ήταν ικανοποιητικά, θα επισκεπτόταν την επομένη κιόλας τον Πρόεδρο Παπούλια; Αυτό το μήνυμα δεν προσπαθούσαν να περάσουν τα σποτ της Νέας Δημοκρατίας;
Η αλλαγή πολιτικής είναι, λοιπόν, αδιανόητη. Τόσο αδύνατη όσο και ανεπιθύμητη.
Τι εγκυμονούν τότε από κοινού οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος; Ανασχηματισμό!
Ξαναμοίρασμα –ισχυρίζονται οι προφήτες του πολιτικού ρεπορτάζ– των υπουργείων. Ενίσχυση της παρουσίας του ΠΑΣΟΚ και επιστράτευση –εφόσον καταστεί εφικτό– προσωπικοτήτων από την ευρύτερη Κεντροαριστερά, ακόμα και από την καταρρέουσα ΔΗΜ.ΑΡ.
Ανασχηματισμό με την είσοδο φρέσκων προσώπων και με την απομάκρυνση εκείνων που εφθάρησαν ή παραέγιναν αντιπαθείς. Ο Άδωνις Γεωργιάδης να πάει σπίτι του, να επιστρέψει έστω στο τηλεβιβλιοπωλείο του, καθώς πολλά μας τα 'κανε τόσους μήνες με τις τσιρίδες από τα παράθυρα των δελτίων. Ο Νίκος Δένδιας και ο Χαράλαμπος Αθανασίου να αλλάξουν έστω θέση, αφού η επιχείρηση δικαστικής εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής κάθε άλλο παρά τη διέλυσε εκλογικά. Ο Σίμος Κεδίκογλου να χρεωθεί το κλείσιμο της ΕΡΤ, «πέρυσι ψόφησε, φέτος μύρισε». Πρώτος και κύριος, όμως, να αφυπηρετήσει ο Γιάννης Στουρνάρας.
Για σταθείτε! Οι χειρισμοί στα οικονομικά αποτελούσαν προσωπική έμπνευση του κυρίου Στουρνάρα; Μονάχος του αποφάσιζε, τις δικές του ιδέες υλοποιούσε; Ή βρισκόταν σε διαρκή συνεννόηση και αγαστή σύμπνοια με τον πρωθυπουργό και με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης; Οι πολιτικές, αντιστοίχως, του Αδώνιδος στην Υγεία εκπορεύονταν από τον ίδιο; Ή αποτελούσαν πτυχή ενός συνολικού σχεδίου, του «success story», όπως προανέφερα;
Όσο για τις προφυλακίσεις των πρωτοπαλίκαρων και του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, αυτές δεν επιβλήθηκαν από την αστυνομική και τη δικαστική έρευνα; Και –ως γνωστόν– η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, ουδόλως την απασχολούν πολιτικά στοιχήματα και παιχνίδια. Και οι καινούργιοι υπουργοί από ποιον μαγικό πλανήτη θα μας έρθουν ουρανοκατέβατοι, πόσο φωστήρες θα είναι, ώστε να προφτάσουν μέσα σε οκτώ μόλις μήνες (τόσοι υπολείπονται μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014, όταν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα ολοκληρώσει τη θητεία της κυβέρνησης, αν όχι και της Βουλής) α) να εγκλιματιστούν στα πόστα τους και β) να παραγάγουν έργο κοινωφελές;
Στις περισσότερες δυτικές δημοκρατίες η σύνθεση των κυβερνήσεων παραμένει σχεδόν απαράλλακτη επί δύο ή και τέσσερα χρόνια. Οι υπουργοί είναι μακράς πνοής – οι καρέκλες τους δεν ξεκινούν να τρίζουν τη μεθεπομένη της ορκωμοσίας τους. Στην Ελλάδα, όμως, το έχουμε διαφορετικά. Από την εποχή τουλάχιστον του Ανδρέα Παπανδρέου, όποτε η κυβέρνηση έκανε μια κουτουράδα, επιλεγόταν κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος και εκδιωχνόταν προς παραδειγματισμό. Και όποτε η κυβέρνηση αποδοκιμαζόταν σε ενδιάμεσες εκλογές, ο πρωθυπουργός πραγματοποιούσε «σαρωτικό ανασχηματισμό», μπας και ξανακερδίσει τις λαϊκές εντυπώσεις, τη λαϊκή έστω ανοχή. Οι υπουργοί εν ολίγοις επείχαν ρόλο σαβούρας, η οποία, όταν το αερόστατο χάνει ύψος, ρίπτεται στο κενό.
Γνώμη μου είναι πως οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος –θέλεις πιέζοντας, θες ικετεύοντας τους Ευρωπαίους δανειστές, θες μαγειρεύοντας τα νούμερα– θα μεταβάλουν την πολιτική επί το φιλολαϊκότερο. Οριακά έστω, αν μη τι άλλο για να κάνουν την προοπτική της ανάκαμψης κάπως χειροπιαστή για τον απλό πολίτη. Ελπίζοντας ότι ώσπου να ξημερώσει η μέρα της τελικής αναμέτρησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει αλλάξει κάπως το κλίμα.
Παράλληλα, δεν θα ανακατέψουν την τράπουλα των υπουργείων. Θα ρίξουν καινούργιες φάτσες στο γήπεδο ή στον λάκκο με τα λιοντάρια. Οι μόνοι που θα βγουν αναμφίβολα κερδισμένοι θα είναι οι γελοιογράφοι. Νισάφι! Αυτό τον Στουρνάρα με το crew-cut μαλλί πόσες φορές να τον σκιτσάρουν ακόμα;
Η διαδικασία που περιέγραψα θυμίζει λίφτινγκ. Τα περισσότερα, δυστυχώς, λίφτινγκ είναι ορατά και σχολιάζονται σαρκαστικά από όλους. Εκτός από τον πλαστικό χειρουργό και από εκείνον που τα έχει υποστεί. Και έχει δήθεν ξανανιώσει.
σχόλια