Τα ‘χουμε παίξει, είναι πασιφανές

Τα ‘χουμε παίξει, είναι πασιφανές Facebook Twitter
12

Τα ‘χουμε παίξει, είναι πασιφανές Facebook Twitter
#quote#

Ζεις σε μια πόλη που, λόγω κρίσης, μέσα σε μια τριετία γέρασε λες μισό αιώνα. Μια πόλη κατσούφικη, υποτονική, γκρινιάρα τη μέρα, ανοίκεια, απειλητική, «έρημη χώρα» τη νύχτα. Με αισθητά υποβαθμισμένες παροχές, υποδομές, προοπτικές, δυνατότητες. Είσαι άνεργος, απολυμένος, δουλεύεις κακοπληρωμένος ή κι απλήρωτος. Βλέπεις καθημερινά εκεί έξω ανθρώπους ζορισμένους, ταλαίπωρους, γονατισμένους. Μαγαζιά με λουκέτα, σπίτια που απειλούνται με κατάσχεση, φίλους, γνωστούς, γείτονες να παραπονιούνται πως δεν την παλεύουν. Αρπάζεσαι εύκολα, γίνεσαι καχύποπτος, εχθρικός.

Εκεί έξω γίνονται ακόμα πράγματα, όμως με τι κέφι να τα παρακολουθήσεις, όταν η ανέχεια κι η ανασφάλεια σε πολιορκούν; «Έχω σιχαθεί την πολιτική, τις θρησκείες, τις ιδεολογίες, τον εαυτό μου, την κοινωνία ολόκληρη... Η πίεση φοβερή, κάθε μέρα στη δουλειά νομίζω ότι είναι η τελευταία, ξυπνάω συχνά με πονοκέφαλο», θα πει ο Κώστας Ι., ιδιωτικός υπάλληλος. «Πού να βγω, με τι λεφτά και, κυρίως, με τι κέφι; Σε κάνα φιλικό σπίτι το πολύ», προσθέτει η Άννα Π., άνεργη πρώην γραφίστρια. Εν τέλει, κλείνεσαι στο σπίτι σου και καταφεύγεις στο ράδιο, στην τηλεόραση, στο pc.

Όμως οι ειδήσεις είναι πάντα εκεί, ακόμα κι αν δεν τις αναζητάς. Ειδήσεις κι εξελίξεις ικανές να τσακίσουν κάποια στιγμή ένα ήδη καταρρακωμένο ηθικό: «Απλώς τα 'χω παίξει, τι άλλο να σου πω», έλεγε φίλη που πρόσφατα απολύθηκε, ενώ τα δάνεια τρέχουν. Αν έχεις επιπλέον να φροντίσεις οικογένεια, μικρά παιδιά, αρρώστους, ανήμπορους, ηλικιωμένους κ.λπ., σίγουρα θα χρειαστείς πολύ ψυχικό σθένος, πολύ τσαγανό για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Το 'χεις;

Η μεσογειακή, ηλιόλουστη, εύχαρις, παρά τα τόσα μείον της, Αθήνα των ποιητών, των ρομαντικών και του συλλογικού φαντασιακού δεν είναι ακριβώς η πόλη που εγγυάται μια κακή ψυχολογία. Κι όμως, τα ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονικών τάσεων τριπλασιάστηκαν μέσα στην τριετία 2009-11, με την πλειονότητα να σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με την κρίση, καθώς το άγχος, η αγωνία και η οικονομική δυσπραγία σπρώχνουν μεγάλη μερίδα πολιτών στην απόγνωση. Άνθρωποι πνιγμένοι στα χρέη, απολυμένοι, γυναίκες, άνεργοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι οι πιο «ευαίσθητες» κατηγορίες.

Τα αιτήματα συμπολιτών μας με σοβαρά οικονομικά προβλήματα προς τις υποστηρικτικές μονάδες την ίδια περίοδο αυξήθηκαν κατά 20%-30%, όπως επισημάνθηκε στο 38ο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο που έγινε τον Μάιο στην Αθήνα. Παιδιά και έφηβοι συχνά μοιράζονται ή υφίστανται την πίεση και το άγχος των γονιών. 

 

Οι εισαγωγές στην Ψυχιατρική Κλινική του Ευαγγελισμού υπερδιπλασιάστηκαν φέτος, αύξηση που ο διευθυντής της Κώστας Αλεξανδρόπουλος αποδίδει κυρίως «στην καταθλιπτική διάθεση που προκαλεί η οικονομική κατάσταση». Στο Δαφνί εξετάστηκαν φέτος πάνω από 36.000 άτομα, αριθμός-ρεκόρ, ενώ οι δύο στους δέκα που επισκέφτηκαν τα Επείγοντα είναι ηλικίας 18-30 ετών.

Οι αυτοκτονίες, πάλι, ανέβηκαν μέσα σε ένα εξάμηνο 40% συγκριτικά με πέρσι. Για το 2013 οι προβλέψεις είναι ακόμα πιο δυσοίωνες, εφόσον ήδη μετράμε ένα τρίτο μνημόνιο, το ασφυκτικότερο όλων, με την ανεργία-τέρας να έχει ξεπεράσει φέτος ήδη από τον Ιούλιο το 25% (κοντά 1,5 εκατ. ψυχές), έχοντας πολύ υψηλότερα ποσοστά στις νεότρες ηλικίες, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία.

Με τη διάθεση να σέρνεται, εύκολα καταφεύγεις στις ουσίες, στο πιοτό, στα ψυχοφάρμακα (35% πάνω από το 2006), κι αν δεν βρεις γερά κρατήματα, ίσως φλερτάρεις και με το αδιανόητο: «Μολονότι έχουμε από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών διεθνώς, ο ρυθμός ανόδου τους είναι από τους υψηλότερους. Προσωπικά, δεν θεωρώ κάθε αυτοκτονία καθαρά ψυχοπαθολογικό γεγονός. Ορισμένες περιπτώσεις φέτος συνδύαζαν αδιέξοδο και απελπισία, που, ταυτόχρονα, έδιναν κάποιο πολιτικό μήνυμα (π.χ. του Δημήτρη Χριστούλα, του αυτόχειρα του Απριλίου στο Σύνταγμα, καθώς και του 44χρονου Αθηναίου δασκάλου Σάββα Μετοικίδη, που απαγχονίστηκε στο πατρικό του, στη Σταυρούπολη). Δείτε επίσης την πρόσφατη αυτοκτονία του 60χρονου Βορειοελλαδίτη που αυτοκτόνησε όταν του έκοψαν την αναπηρική σύνταξη. Τα χαρακτηριστικά της μοιάζουν με αυτά της συντριπτικής πλειονότητας των αυτοκτονιών «εξαιτίας του μνημονίου». Ήταν το μόνο μέσο αυτή η γλίσχρα σύνταξη για να ζει αυτός και η οικογένειά του. Δεν γύρισε σπίτι. Τηλεφώνησε ότι "αισθάνομαι άχρηστος, δεν έχω πια τίποτα να προσφέρω". Είναι μια συγκεκριμένη ενέργεια, το κόψιμο της σύνταξης, που οδήγησε σε μια "υποκινούμενη αυτοκτονία", ουσιαστικά δολοφονία. Επιμένω στον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό γι' αυτές τις αυτοκτονίες. Κάθε άνοδος της ανεργίας κατά 3% αυξάνει τις αυτοκτονίες 5% και τους θανάτους από αλκοόλ κατά 30%. Δεν πρέπει να ψυχιατρικοποιούμε καμιά έκφραση της ανθρώπινης οδύνης αλλά να προσπαθούμε να διαβάσουμε το μήνυμα, όπως κι αν μεταδίδεται. Μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να κατανοήσουμε και αντίστοιχα να "απαντήσουμε", αντί να διαχειριζόμαστε ή να καταστέλλουμε με ψυχοφάρμακα ή/και εγκλεισμό», λέει ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος του ΨΝΑ Αττικής και του ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων. «Η κρίση, εν τέλει, ακουμπά στην απώλεια της προσωπικής ταυτότητας και του ίδιου του νοήματος της ζωής», συμπληρώνει.

Η κατάσταση φυσικά χειροτερεύει όσο δεν διαφαίνεται καμιά ικανή προοπτική βελτίωσης. Η διάλυση κάθε βεβαιότητας (εργασία, ασφάλιση, πρόνοια) συν η αίσθηση απουσίας του όποιου μέλλοντος δύσκολα αντέχονται, εφόσον δεν υπάρχει χειρότερο από το να σε εγκαταλείπει ακόμα κι η ελπίδα. Σε έναν συμβατικό πόλεμο έχεις τουλάχιστον να πιστέψεις στη νίκη, οι σύγχρονοι οικονομικοί πόλεμοι συχνά δεν σου παραχωρούν ούτε αυτή την πολυτέλεια!

Η οικονομική κρίση αποτελεί την κύρια αιτία εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης παγκοσμίως, σύμφωνα με στοιχεία της ΠΟΥ, απειλώντας να γίνει μέχρι το 2020 η δεύτερη αιτία ανικανότητας για εργασία διεθνώς. Η επιδείνωση της υγείας, ψυχικής και σωματικής (η πρώτη, άλλωστε, προϋποθέτει καταρχάς τη δεύτερη), σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και την αύξηση του κόστους περίθαλψης, παρατηρήθηκε σχεδόν παντού απ' όπου πέρασε το ΔΝΤ. Στην Αργεντινή, όπου ο μισός πληθυσμός έμεινε δίχως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τη δεκαετία 1991-2001, οι επισκέψεις σε ψυχολόγους λόγω κατάθλιψης αυξήθηκαν κατά 40% (επιστημονική επιθεώρηση «Plos», 2008).

Είμαστε, άραγε, έτοιμοι εδώ ν' αντιμετωπίσουμε την έκτακτη ζήτηση; «Παρά τη δήλωση της υφυπουργού Υγείας ότι δεν προβλέπονταν περικοπές στην ψυχική υγεία, ο φετινός προϋπολογισμός μειώθηκε στο μισό. Κι ενώ ανάγκες και αιτήματα πολλαπλασιάζονται, οι εργαζόμενοι δουλεύουμε απλήρωτοι πολλούς μήνες τώρα ώστε να διατηρούνται οι παρεχόμενες υπηρεσίες και να μη δημιουργηθούν πάλι μικρά άσυλα, αντί για δομές αποασυλοποίησης... Οι εξελίξεις μας ανάγκασαν να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας και να οργανωθούμε. Ανακαλύπτοντας τη συλλογική δύναμη γινόμαστε, εξάλλου, συνεπείς με τον θεραπευτικό μας ρόλο», θα πει ο Απόστολος Σαμπαζιώτης, μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων ΣΕΨΑΕΚΟ.

Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα επιδεινώνουν την κατάσταση ανθρώπων ήδη επιρρεπών στην κατάθλιψη και άλλες ψυχικές δυσλειτουργίες. Ακόμα και φύσει ανοικτοί, αισιόδοξοι άνθρωποι είναι πιθανό να εμφανίσουν τέτοια συμπτώματα, όπως θα σας βεβαιώσει και κάποιος που λόγω επαγγελματικής διαστροφής παρακολουθεί ειδήσεις καθημερινά!

Όμως, τι, θα τη βγάζουμε στο εξής με Joy Division και κατασταλτικά; «Όχι βέβαια... Η κρίση είναι επίσης μια ευκαιρία να ζήσει κανείς την αλλαγή του, να δει πού θα τον πάει η προσωπική του διαδρομή. Το αν θα επιλέξω να ανακαλύψω δυνάμεις που αγνοούσα ή να κλειστώ στον εαυτό μου εξαρτάται από την ιστορία μου, την τύχη, τις συνήθειές μου κ.λπ. Οι συλλογικότητες, η αίσθηση κοινότητας, η σχέση με τον άλλο γενικότερα φαίνεται να ανταποκρίνονται στην ανάγκη μας για έναν τόπο όπου μπορούμε να μοιραστούμε εμπειρίες, συναισθήματα, φόβους, αγωνίες, όνειρα», συμπληρώνει ο νεαρός ψυχολόγος κι εγώ θυμάμαι τον Ρίλκε που έγραφε για τον εν τέλει θεραπευτικό αλλά και παιδαγωγικό ρόλο της ψυχής, όσον αφορά τις δυσκολίες και τις ασθένειες, σωματικές και ψυχικές.

Την κρίση ως ατομική αλλά και συλλογική πρόκληση προτείνει ν' αντιμετωπίσουμε και ο «πρεσβύτερος» Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου: «Όπως έχει παρατηρηθεί σε αντίστοιχες ιστορικές καταστάσεις βαθιάς κοινωνικής κρίσης, τρόμου, πείνας, καταπίεσης κ.λπ., όπως ο Β' Παγκόσμιος, είναι περισσότερο ο φόβος, παρά οι ίδιες οι βάρβαρες συνθήκες ή τα μέτρα, που μουδιάζει και παραλύει τους ανθρώπους. Ψυχολογία της αντίστασης σημαίνει ότι αποδέχομαι μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, όχι για να υποταχθώ σε αυτήν αλλά για να συγκρουστώ μαζί της και να την ανατρέψω».

Βάζω στ' ακουστικά New Order, Blue Monday. Βγαίνω έξω. Αναζητώ τους φίλους, τη «φυλή» μου. Με λένε Θοδωρή και αποφασίζω ότι είμαι εντάξει.

Διάφορα
12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

8 σχόλια
Χαιρομαι οταν ακουω οτι υπαρχει κοσμος που το παλευει.εμενα η Αθηνα και η κριση με σκοτωνουν...Βγαινω εξω μονο οταν ειναι απαραιτητο,παιρνω αγχολυτικα,κανω μενω σπιτι μου,περναω απειρες ωρες στο ιντερνετ και ειμαι καλα.Στην κοσμαρα μου,αλλα καλα..
Ακόμα πιο άσχημο είναι να ακούς συνέχεια και από όλους την έκφραση "και που είσαι ακόμα. Αυτός ο χειμώνας θα είναι πιο δύσκολος". Λές και όλοι ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Η αισιοδοξία τελείωσε. Όταν κάποιος τολμάει να σκέφτεται κάτι αισιόδοξο, ακούγεται σα να ζεί σε άλλον πλανήτη. Ας το δούμε λίγο "αλλιώς". Ας δούμε όσα έχουμε καταφέρει ο καθένας μέχρι τώρα και ας πάρουμε κουράγιο να προχωρήσουμε με όποιον τρόπο σκεφτούμε.
Ακριβέστατα τα στοιχεία που παρουσιάζετε κύριε Αντωνόπουλε.Δυστυχώς η καταγεγραμμένη αύξηση των καταθλιπτικών τάσεων είναι ακόμη κατά τι μεγαλύτερη, εάν συνυπολογίσουμε την άρνηση ψυχολογικής-ψυχιατρικής αντιμετώπισης από συμπολίτες μας οι οποίοι δεν επιθυμούν να "στιγματιστούν" αποδεχόμενοι ανάλογης μέριμνας από κρατικούς φορείς ή ιδιώτες θεραπευτές.Δυστυχώς το ελληνικό κράτος,ανέκαθεν δεν έδινε την προσήκουσα σημασία και φροντίδα για τα ψυχικά προβλήματα των υπηκόων του.Τώρα ειδικά το κακό παράγινε.Ακόμη και χώρες που θεωρούνται, λιγότερο ανεπτυγμένες και σύγχρονες της Ελλάδας, δαπανούν πολύ περισσότερα κονδύλια τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε υλικοτεχνική υποδομή για την ψυχική υγεία των πολιτών τους.Αλήθεια, δεν γνωρίζουν οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις πολιτικοί ότι πέραν της σωματικής χρήζει της ίδιας, για να μην πω και περισσότερο, της προσοχής τους και η ψυχική υγεία;;;* Δυστυχώς πολλοί νέοι ψυχολόγοι, μεταξύ των οποίων και η κόρη μου, είναι χωρίς απασχόληση ή ασχολούνται με διαφορετικά αντικείμενα, χωρίς συνάφεια με αυτό που έχουν σπουδάσει.Μάλλον αποτελεί μονόδρομο το εξωτερικό, για όλους αυτούς τους νέους επιστήμονες.
Με αφορμή μια φωτογραφία που είδα σήμερα απο την πορεία ΓΣΕΕ + ΑΔΕΔΥ, όπου μια ηλικιωμένη γυναίκα κρατούσε ψηλά ενα κομμάτι χαρτί στο οποίο είχε γράψει: "Φοβάμαι την πείνα Θεέ μου!!!" θέλω να μοιραστώ τις προσωπικές μου εμπειρίες απο την ανεργία και την πείνα εν έτει 2012.Μετά απο 23 χρόνια εργασίας ήρθε κι εμένα η σειρά μου να μείνω άνεργος. Στην αρχή με το επίδομα ανεργίας κάτι γινόταν. Ίσα ίσα ώστε να μην χάνω εντελώς την ελπίδα μου. Ο καιρός περνούσε όμως και τα λεφτά άρχισαν να τελειώνουν. Με την ανεργία εκτός απο τη δουλειά σου χάνεις φίλους, φίλες, συναδέλφους, κολλητούς. Χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι απο τη ζωή σου λοιπόν. Το τηλέφωνο σου χτυπάει όλο και πιο σπάνια. Κάπως έτσι αρχίζει και κλιμακώνεται η απομόνωση. Μια απομόνωση που δεν τη διάλεξες αλλά στην επέβαλλαν οι συνθήκες της ζωής. Έλλειψη χρημάτων απο τη μια, έλλειψη κοινωνικού περιβάλλοντος απο την άλλη κλείνεσαι στο σπίτι. Νοιώθεις φυλακισμένος στο ίδιο σου το σπίτι, όσο συνεχίζεις να το έχεις φυσικα. Για να μην σκέφτεσαι αρχίζεις να κοιμάσαι ώρες ατελείωτες. Ελπίζεις οτι έτσι θα περάσει η ώρα και όταν ξυπνήσεις μπορεί τα πράγματα να είναι λίγο καλύτερα...Τις λιγοστές φορές που κυκλοφορείς έξω, νομίζεις οτι όλοι κοιτάζουν εσένα. Ενστικτωδώς γίνεσαι αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει τον πρώτο τυχόντα που θα σε κοιτάξει ξανά με εκείνο το περίεργο βλέμμα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να εκτονωσεις κάπου την οργή και το θυμό που κρύβεις μέσα σου. Μέχρι που ένα ωραίο πρωί ανακαλύπτεις οτι πλεόν δεν μπορείς πλεόν να έχεις: σπίτι, φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρέπεια! Κοιτάζεις με φθόνο τους άλλους που έχουν όσα εσύ πλεον δεν μπορείς να έχεις. Μέσα σου αντιπαλεύουν απο τη μια η πληγωμένη αξιοπρέπεια του να στηθείς στην ουρά των συσσιτιών και απο την άλλη η ανάγκη της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Η ανάγκη να κοιμηθείς καπου κόντρα στις αναμνήσεις σου "πως ημουνα και που κατάντησα". Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς ποτέ πλέον τίποτα να είναι δεδομένο. Μετρώντας τα κέρματα στην τσέπη σου για να δεις αν φτάνουν να πάρεις μια φρατζόλα ψωμι των 70 λεπτών. Εσύ που κάποτε είχες μισθό 2000 ευρώ το μήνα να τρως στα συσσίτια και να κοιμάσαι σε ξενώνες αστέγων. Αυτο δεν παλευεται εύκολα μέσα σου όσο δυνατός κι αν είσαι. Και ένα ωραίο πρωί λές: "δεν πάει άλλο" και βάζεις ΤΕΛΟΣ στην εξαθλίωση , στην πείνα, στην αναξιοπρέπεια, στη δυστυχία, ελπίζοντας οτι έτσι θα λυτρωθεις. Σας ευχαριστώ που ανεχτήκατε την πολυλογία μου....
Φιλε Ivan το γραπτό σου είναι πραγματικά συγκλονιστικό, αλλά μήπως ν'αλλάξεις το τέλος του...? Βάλε μια πινελιά αισιοδοξίας, γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που μπορούμε ν'ακουμπήσουμε έστω για λίγο...αρκεί να ξεπεράσουμε την ντροπή μας...και να μιλήσουμε..
με εκανες να συνειδητοποιησω καποια πραματα. σε ευχαριστω! αν μπορω να πω κατι ειναι κουραγιο. ολοι δυσκολευομαστε, ο καθενας σε διαφορετικο βαθμο. σκεψου οτι ειμαστε ολοι μαζι σε αυτο!
Φίλε,Γίνονται πολλά πράγματα, γύρω μας.Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν τους άλλους απέναντι στην κρίση. Και επειδή υπάρχει και ο φασιΣμός πήγαινε σε μια αντιφασιστική πορεία. Θα αισθανθείς ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να παλέψεις. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΑΖΊ ΜΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
Μαργαρίτα όταν καθημερινά αναζητάς τρόπο για να φας κάτι -μην το θεωρήσεις υπερβολικό αυτό που λέω, είναι απολύτως ειλικρινές- δεν έχεις τις δυνάμεις (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για πορείες και διαδηλώσεις. Δέν ξέρω αν είναι κατάθλιψη αυτό που μέ έχει κυριεύσει. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έχασα την ελπίδα μου για το αύριο. Έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Έχασα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας... Σ ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον σου.
Δε γνωρίζω κατά πόσο είμαι ικανός να περάσω στους γύρω μου αισιόδοξα μηνύματα και θετική σκέψη. Θεωρώ τον εαυτό μου απο τους "τυχερούς". Έχω δικό μου σπίτι, δεν έχω δάνειο (αν και οι γονείς μου ζορίζονται με το δικό τους) και απολύθηκα πρίν απο 4 μήνες και ζω πλέον με το ποσό των 360 ευρώ του ταμείου ανεργίας. Δε βγαίνω έξω πλέον, παρά μόνο σε φιλικά σπίτια ή με φίλους στο δικό μου. Παρ' όλα αυτά δηλώνω ακόμα χαρούμενος. Συνταγή? Δέχτηκα τη νέα πραγματικότητα που παρουσιάζεται στην κοινωνία μας. Προσπαθώ να δώ φώς μέσα στο σκοτεινό τούνελ ή έστω να προσπαθήσω να το δημιουργήσω. Είναι κάπως σαν τη φράση "αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, χαλάρωσε και απόλαυσέ τον". Δε λέω οτι δεν πρέπει να πολεμήσουμε και να επαναστατήσουμε. Αλλά αν δεν ξεκινήσουμε να το δουλεύουμε πρώτα μέσα μας, με τον εαυτό μας, δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά πρώτα απ' όλα να είμαστε αισιόδοξοι και ύστερα να συμπαρασταθούμε και στους συνανθρώπους μας - συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη (ίσως πολύ περισσότερο και από εμάς τους ίδιους). Θετική σκέψη και να πιστέψουμε πως όλα θα πάνε καλά. Δύσκολο και σκληρό για κάποιους, αλλά πρέπει να το πιστέψουμε. Ο άνθρωπος και η θέλησή του έχουν απίστευτη δύναμη και μπορεί να νικήσει το κάθε εμπόδιο, τον κάθε φασισμό, τον κάθε εγκληματία πολιτικό, το κάθε μνημόνιο κλπ.
"Είναι μια συγκεκριμένη ενέργεια, το κόψιμο της σύνταξης, που οδήγησε σε μια "υποκινούμενη αυτοκτονία", ουσιαστικά δολοφονία. Επιμένω στον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό γι' αυτές τις αυτοκτονίες."Θελω και εγω να καταγγειλω τη γενοκτονια που προκαλει το κοψιμο των μαιμου συνταξεων. -Τυφλος Ζακυνθου, οδηγος ταξι
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να χαρείς ούτε μια βόλτα στην πόλη με τόση στενοχώρια γύρω σου.. Συχνά βγαίνω για περπάτημα αργά τα βράδια και κάνω μια μεγάλη διαδρομή στο κέντρο (πχ ιλίσια, μοναστηράκι, κολωνάκι κλπ)και βλέπω τελευταία πως ο κόσμος που κυκλοφορεί σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρυσι που έκανε και περισσότερο κρύο είναι μειωμένος κατά 50%! Όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους!