Ο γαλαξίας M83

Στην τελευταία σκηνή του Βreakfast Club του Τζον Χιουζ, οι ήρωες της ταινίας φεύγουν απ’ το σχολείο, αφήνοντας ένα γράμμα στον καθηγητή τους, δυο ζευγάρια φιλιούνται, ένα αγόρι φοράει το σκουλαρίκι που του κάνει δώρο η κοπέλα του και περπατά σ’ ένα άδειο γήπεδο ποδοσφαίρου με τη γροθιά σηκωμένη. Όλα αυτά υπό τους ήχους του «Don’t you forget about me» των Simple Minds. Μπορείς εύκολα ν’ αντικαταστήσεις τον ύμνο των Simple Minds μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι απ’ το «Hurry up, we ‘re dreaming» των M83 και δεν θα έχει αλλάξει τίποτα.

 

Το γκρουπ-πρότζεκτ του Γάλλου Anthony Gonzalez στους δυο τελευταίους του δίσκους έχει βυθιστεί κυριολεκτικά στα ‘80s. Ό,τι ξεκίνησε στο «Saturdays=Youth» του 2008, στο φετινό τους άλμπουμ διογκώνεται στον διπλάσιο βαθμό (το «Hurry up, we ’re dreaming» κυκλοφορεί ως διπλό CD). Τα synth pop οράματα του Gonzalez είναι σκηνικό από teen movie του 1985: τα άγχη της εφηβείας φωτισμένα πίσω από ambient περάσματα και new wave drum beats. Η κινηματογραφική διάθεση είναι εμφανής στο «Intro», όπου βάζει την εκκεντρική Zola Jesus να ψιθυρίζει πάνω από ένα στρώμα από synths, ενώ το πρώτο single «Midnight City» είναι απ’ τα ωραιότερα δείγματα ποπ/ροκ του 2011 ως τώρα.

 

Μοιάζει να ‘χουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες από τότε που ο Gonzalez μαζί με τον Nicolas Fromageau σχημάτιζαν τους M83 και στοίχειωναν τα ‘00s με δύο εμβληματικά ηλεκτρονικά άλμπουμ («Dead cities, red seas and ghosts» και «Before the dawn heals us»), βουτηγμένα στο shoegaze. Ο Fromageau εγκατέλειψε το γκρουπ το 2005 κι έκτοτε ο Gonzalez άφησε τις κιθάρες στην άκρη και στράφηκε σ’ έναν λιγότερο θορυβώδη ήχο, δίνοντας τον πρώτο ρόλο στα συνθεσάιζερ. Στο «Hurry up, we ‘re dreaming» αφήνει να φανεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η αγάπη του για το songwriting και τις μεστές μελωδίες. Τα χαοτικά, noise δεκάλεπτα των «παλιών» Μ83 έχουν αντικατασταθεί από στέρεα ρεφρέν κι ονειρικά φωνητικά.

 

Ο γαλαξίας Μ83 βρίσκεται 15 εκατομμύρια έτη φωτός απ’ τη Γη. Οι Μ83 του Anthony Gonzalez 15 λεπτά μακριά απ’ τη δόξα της mainstream ποπ, αν μπορώ να παραφράσω τον Άντι Γουόρχολ, που σίγουρα ήξερε κάτι παραπάνω από υπερκαινοφανείς αστέρες.