☛ Τα σκίτσα του Δημήτρη Σταμούλη μας αφήνουν κάθε εβδομάδα ένα δυνατό, γλυκόπικρο αίσθημα, χάρη στον μελαγχολικό ρομαντισμό τους. Το σκίτσο του προηγούμενου τεύχους μας («Ο Πεθαμένος», στο οποίο ο νεκρός με έκπληξη παρατηρούσε από ψηλά την κηδεία του και όσους, τελικά, τον αγαπούσαν) συζητήθηκε πολύ.
Ο George Naks έγραψε: «Κάτι ανάλογο είχε πει και η μάνα του Νικόλα Άσιμου στην κηδεία του, στην οποία είχε παρευρεθεί πολύς κόσμος, μεταξύ αυτών και πολλοί επώνυμοι: "Καλά, είχες τόσο πολλούς φίλους, Νικόλα μου; Κι εσείς, βρε παιδιά, πού ήσασταν τότε που σας χρειαζόταν;"».
«Η πικρή αλήθεια είναι ότι πότε δεν λέμε όσα αισθανόμαστε και όταν πλέον είναι αργά μετανιώνουμε! Πφφφ» σχολίασε η Aria, ενώ ο Θείος Τάκης πρόσθεσε: «Η αγάπη και ο θάνατος. Όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι Αθηναίοι, ο Έρωτας (γι' αυτούς δεν υπήρχε αγάπη με τη χριστιανική έννοια) και ο Άδης είναι το ίδιο πράγμα. Εκεί, άλλωστε, δεν στηρίχτηκαν όλες οι πανανθρώπινες αρχαίες τραγωδίες;».
☛ Ο θάνατος ήταν παρών και στο editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου με τίτλο «Ένα συνηθισμένο απόγευμα», στο οποίο περιέγραψε μια γειτονιά στη Θεσσαλονίκη που θρηνούσε δημοσίως τον νεκρό της.
«Έχω παρευρεθεί σε κηδεία πολύ στενού συγγενή στον τόπο καταγωγής μου», σχολίασε ο mean advocate, «παραδοσιακή κηδεία, για όσους γνωρίζουν, και αυτό που κατάλαβα, πέρα από το απίστευτα μακάβριο της υπόθεσης, είναι ότι για τους παλιούς λειτουργεί διαφορετικά αυτή η διαδικασία: ξεσπούν στην αρχή, αλλά αφού τελειώσει γαληνεύουν, σαν να μη συνέβη τίποτα. Επομένως, έχει μια λογική διαφορετική από τη σύγχρονη αστική κηδεία που αποξενώνει, κατά κάποιον τρόπο, από την εικόνα και τη σκέψη του θανάτου».
«Δεν ήξερα ότι σε άλλα μέρη της Ελλάδας τον νεκρό δεν τον ξενυχτάνε το τελευταίο βράδυ σπίτι του. Πιο κρύο και απ' τον θάνατο μου φαίνεται, αν δεν γίνει!» έγραψε η Maggie, με το οποίο η The_Bride διαφώνησε: «Εγώ, πάλι, προτιμώ να θυμάμαι αυτούς που φεύγουν όρθιους, στο σπίτι τους. Ειδικά αν είναι νέοι και φεύγουν ξαφνικά. Με έχουν στοιχειώσει σε πολλά σπίτια οι εικόνες απ' τα "ξενύχτια"».
☛ «Η Πενθεσίλεια εργάκι για γέλια; Ε, όχι!» ήταν ο τίτλος της κριτικής της Ματίνας Καλτάκη για το έργο που σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης με τους τελειόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Με την κριτική συμφώνησε ο αναγνώστης μας Άρης Κων. που έγραψε:
«Συμφωνώ απόλυτα με την κριτική! Μολονότι άσχετος με το πρωτότυπο, αντιλαμβανόμουν μέσα από τις ιαχές και το κακό μπάχαλο των διαλόγων (προφανώς είναι η σκηνοθετική μανιέρα του Καραζήση) ότι υπήρχε ένα πολύ δυνατό κείμενο! Καταλάβαινα την κακοποίηση κι ας μην είχα την παραμικρή ιδέα για όλα όσα έχουν γραφτεί για το βάθος του έργου. Είναι κρίμα πραγματικά! Και είναι τεράστιο πρόβλημα των σκηνοθετών αυτό: πιάνουν ένα κλασικό έργο και του αλλάζουν κυριολεκτικά τα φώτα, μόνο και μόνο για να το κάνουν δικό τους!
Παρεμπιπτόντως, δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να παραλείψω να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τα νέα παιδιά-ηθοποιούς. Μου φάνηκαν όλοι τους εξαιρετικοί και με εντυπωσίασε πόσο σκληρά είχαν εργαστεί γι' αυτό το αποτέλεσμα. Τι κρίμα που τόσος κόπος ακυρώθηκε ολοσχερώς από τις οδηγίες του σκηνοθέτη! Με τέτοιο υλικό (κείμενο και ηθοποιοί) το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό αριστούργημα! Κατάντησε ρετάλι!».
☛ Για ένα πείραμα με μια κηδεία κι έναν φόνο έγραψε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο άρθρο του «Αμοραλισμός και Ανεντιμότητα», αναφέροντας ως συμπέρασμα ότι ο άκρατος ωφελιμισμός που διδάσκεται στους φοιτητές Οικονομικών διαφθείρει την ψυχή τους.
«Έτσι» σχολίασε ο pagapontis. «Και όλα αυτά διότι εδώ και πολλά χρόνια έχουμε ξεχάσει ότι τα Οικονομικά εντάσσονται στις Κοινωνικές Επιστήμες».
«Καλό θα ήταν να υπάρχει μια παραπομπή στα ευρήματα αυτής της έρευνας του κ. Βαρουφάκη (όπως συνηθίζεται στα επιστημονικά κείμενα, εκτός αν θεωρηθεί κάτι άλλο)» έγραψε ο Reductio ad absurdum. «Ας δεχτώ, όμως, καλόπιστα ότι είναι ακριβώς όπως την περιγράφει. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι οι απόφοιτοι Νομικής είναι εξίσου αλτρουιστές με τους γιατρούς. Καλό αυτό, καταρρίπτεται ο μύθος των σατανικών δικηγόρων. Μου κάνει εντύπωση, βέβαια, που οι μόνες απαντήσεις που δόθηκαν ήταν "δεν γνωρίζω" και "είμαι ένας διεφθαρμένος αριβίστας που θέλει να πίνει το αίμα των εργαζόμενων με καλαμάκι"».
Τέλος, ο ΤΝΚΣ έγραψε: «Αξίζει να συλλογιστούμε και το εξής: το ακριβές, αρχικό νόημα της λέξης οικονομία/economy (ετυμ.: οίκος+νέμω, διαχειρίζομαι/φέρνω βόλτα/διεκπεραιώνω/κάνω κουμάντο στα του οίκου) τείνει να εγκαταλειφθεί εντελώς. Και αυτό όχι γιατί εκλείπει η νομή, αλλά η οντότητα του οίκου, άρα και της αρχής που νέμει τα του οίκου. Κάπως έτσι αλλάζει και ο ρόλος του οικονόμου: διαχειρίζεται τα του οίκου όχι για το όφελος του ίδιου του οίκου».
σχόλια