Έχουν μείνει ακόμα μερικά leftovers από τις γιορτές, σαν ψίχουλα στην άκρη του δίσκου με τα μελομακάρονα πάνω στο ψυγείο: οι διπλοπενιές του (Αγίου) Μάρκου στο εξαιρετικό «off off Broadway» ταβερνάκι «Προς Ανάφη» στη Δάφνη (Εθν. Μακαρίου 108), που είναι το αδερφάκι του αναφιώτικου Αρμενακίου και προσομοιώνει (κάπως) τα τόσα καλοκαίρια μας στο νησί με την παλαιωμένη ρακή, τα πάνφρεσκα θαλασσινά και τις μαγικές σαλάτες σε τιμές περασμένης δεκαετίας («παιδιά, πάμε Μάντρες μετά», κάποιος είπε), ένα «περίεργο» βράδυ που με πήγε η Λυδία Παπαϊωάννου στο Orfeu Negro στον Κεραμεικό (Παραμυθίας 36, ανοιχτό Πέμπτη με Κυριακή), ένα υπόγειο members club στεγασμένο σε ένα υπέροχο νεοκλασικό, κάπως σαν μυστικό σχολειό, «παιδί» ενός συλλόγου (που ίδρυσε ένας τρομερός Ζακυνθινός) για την προώθηση των ξένων καλλιτεχνών που ζουν στην Ελλάδα (και προέρχονται κυρίως από χώρες με προβλήματα, πολέμους, φτώχια κ.λπ).
Στο πάτωμα ένα άφθαρτο παλιό μωσαϊκό, ανομοιογενή έπιπλα, ένας πολυέλαιος, ένας παλιός καθρέφτης, ένα «πριβέ» δωματιάκι για chill out, δυο παιδιά με μπουζούκι και κιθάρα σε μίνιμαλ, λαϊκότροπους αυτοσχεδιασμούς και μια ονειρική ατμόσφαιρα (που ταιριάζει γάντι στο όνομα του μαγαζιού, εμπνευσμένο από την ομώνυμη συγκλονιστική ταινία του Μαρσέλ Καμί). Αυτό το απίστευτο μέρος μοιάζει να βγήκε από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης – στις δύο το πρωί μπορείς να φας συκωτάκια πουλιών και άλλα ψιλογκουρμέ πιάτα, ν' ακούσεις λάιβ από ρεμπέτικα μέχρι γαλλικά σανσόν και να γίνεις μέρος μιας ιδιότυπης «συνωμοσίας», ενός χώρου που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο (όσο για το ότι είναι members club, μην το φοβηθείς, αν «πρέπει» να μπεις, θα μπεις).
Ή, μάλλον, με κάποιο περίεργο τρόπο μοιάζει με το Saloon στο πάρκο Ιλισίων (Αλκμάνος 35), ένα piano bar-restaurant που άνοιξε το 1971 και υπήρξε στέκι του Μάνου Χατζιδάκι (ο οποίος παράγγελνε πάντα φιλέτο au poivre), του Φασιανού, του Δαλιανίδη, καθώς και πολλών ξένων από τα γύρω ξενοδοχεία (Κάραβελ, Χίλτον, Χόλιντεϊ Ιν) και τώρα παραμένει ένα από τα ελάχιστα ανέγγιχτα μέρη εκείνης της περιόδου (για να μην ξαναμιλήσουμε για το «έγκλημα» του «νέου Λώρα» της Μαβίλη). Σε ένα σκηνικό που θυμίζει γαλλικό μπιστρό, κάθεσαι στο μπαρ μπροστά από μια καταπληκτική ταμειακή μηχανή-αντίκα (από αυτές που βλέπαμε στον Λούκι Λουκ), ο υπέροχος μπάρμαν και ιδιοκτήτης κύριος Γιάννης σου φέρνει το μπουκάλι από το ποτό που πίνεις, μια σαμπανιέρα με παγάκια και σερβίρεσαι μόνος σου μέχρι να καταφθάσουν τα πιάτα με τα κεφτεδάκια «Τέξας», τα σνίτσελ και τις φοβερές τηγανητές πατάτες (που είναι λεπτοκομμένες σε ροδέλες σαν τσιπς). Ο πιανίστας (μην πυροβολείτε!) παίζει instrumental εκδοχές από παλιές crooner επιτυχίες, μια παρέα ηλικιωμένων γελάει δυνατά και διηγείται ιστορίες από την κρύπτη, υπάρχει κάτι πολύ ρομαντικό και καθησυχαστικό εδώ – μακάρι να μπορούσα να έρχομαι κάθε μέρα, έστω για ένα γεια στον Γιάννη και την υπόσχεση για μερικές ωραίες ιστορίες ακόμα.
Fast forward: Οδός Σύρου, Κυψέλη, απόγευμα Δευτέρας. Ο Παναγιώτης μου λέει ότι δεν του αρέσει η Κυψέλη. Και όμως, έχει κάτι πολύ πιο αυθεντικό από τις υπόλοιπες urban γειτονιές της Αθήνας. Είναι το δικό μας Μπρούκλιν, κατά κάποιον τρόπο. Λίγο πιο έξω από το δισκάδικο Sonic Boom του Γιώργου Φερτάκη τρία παιδιά κάνουν στο όρθιο μπάφους στο πεζοδρόμιο, το καφέ Μαρινάκι διαφημίζει κόκορα κρασάτο και φασολάδα στον μαυροπίνακα, ενώ μέσα από την τζαμαρία βλέπω κάποιον να μερακλώνει με ένα κομμάτι της Χαρούλας Αλεξίου. Οι δύο γάτες-μασκότ του δισκάδικου (οι οποίες πρέπει να έχουν ακούσει πολύ περισσότερη μουσική απ' όλους μας) βρίσκονται σε διαφορετικά moods η καθεμία. Η μία έχει στρογγυλοκαθίσει στο χώρισμα ανάμεσα στη βιτρίνα και στο ταμπλό με τα εξώφυλλα των βινυλίων και η άλλη επιδίδεται σε ένα σλάλομ στα ράφια όλου του μαγαζιού. Από τα ηχεία ακούγεται το «Ashes to Αshes» του David Bowie.
Swedenism
Η Ελευθερία Ιωαννίδου είναι μεγάλη fan της σουηδικής indie pop και διοργανώτρια της μηνιαίας βραδιάς Music Sounds Better With You που αποτίνει φόρο τιμής στο συγκεκριμένο είδος. Αυτά είναι τα δέκα αγαπημένα της άλμπουμ, με σουηδική ούγια:
1. The Wannadies – Bagsy Me (1997) Από τα μακροβιότερα indie σχήματα, με βασικές επιρροές τους The Go-Betweens και Pixies, που κατόρθωσαν να βάλουν την πιο ηχηρή σφραγίδα στην τέταρτη δουλειά τους.
2. The Radio Dept. – Lesser Matters (2003) To μεγαλύτερο σουηδικό συγκρότημα των τελευταίων χρόνων, μεταμόρφωσε το καθαρόαιμο shoegaze των My Bloody Valentine στο πιο κρυστάλλινο dream pop ταξίδι.
3. Acid House Kings – Sing Along With the Acid House Kings (2005) Ο γνώριμος ήχος της Labrador μέσα από ένα συγκρότημα που λατρεύει τον λαμπερό ήχο της twee pop, χωρίς να επιθυμεί φανφάρες και περιττές επιτηδεύσεις.
4. The Embassy – Tacking (2006) Το συγκρότημα που έκανε μόδα το balearic pop σε έναν δίσκο που συνδυάζει indie αναφορές με ηλεκτρονικά τερτίπια και μια ελαφρώς πιο dancy, ατμοσφαιρική διάθεση.
5. Jens Lekman – Night Falls Over Kortedala (2007) Μια υπέροχη συλλογή από ηχογραφήσεις της περιόδου 2004- 2007 σε μια κατάθεση ψυχής που συμπεριλαμβάνει ζουμερά φιλιά, νέκταρ, ζωγραφισμένες κάρτες και ερωτικά παιχνίδια.
6. The Cardigans – Life (1995) Το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ ενός συγκροτήματος που κατάφερε να πουλήσει στο ευρύ κοινό, χωρίς πολλές εκπτώσεις και περιορισμούς, τον μελιστάλαχτο ήχο της χώρας του.
7. The Electric Pop Group – Seconds (2010) H δεύτερη και πιο όμορφη δισκογραφική δουλειά ενός συμπαθέστατου σχήματος, που νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια και υπεροχή μέσα στον δικό του, ντροπαλό μικρόκοσμο.
8. Sambassadeur – Sambassadeur (2005) Μια τετραμελής παρέα από το Γκέτεμποργκ που προσθέτει μια διαφορετική, σχεδόν πιο αφαιρετική αισθητική άποψη σε ένα ντεμπούτο που κάνει τη διαφορά.
9. Club 8 – The Boy Who Couldn't Stop Dreaming (2007) Ο Johan της Labrador επιβεβαιώνει τη φήμη του ως του πιο πολυμήχανου και πολυδιάστατου μουσικού, υπογράφοντας και αυτό το σούπερ αγαπημένο swedish pop project.
10. Alpaca Sports (2012-2013) Μπορεί να μην έχουν βγάλει ακόμα ολοκληρωμένη δουλειά, είναι όμως με διαφορά το πιο ταλαντούχο νέο σουηδικό συγκρότημα. Κυκλοφορούν φανταστικά singles!
σχόλια