«Βιώνουμε μια κρίση διότι χάσαμε την επαφή με την πραγματικότητα. Αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα χρήματα σαν να παίζουμε βιντεο-γκέιμ. Είμαστε πιο ευγενικοί με τους γείτονές μας μέσω της οθόνης του υπολογιστή, παρά όταν τους συναντούμε στο δρόμο».
Η ιέρεια του χορού Σιλβί Γκιγιέμ μετράει τις αιτίες πίσω από την κρίση.
«Η απληστία πάει χέρι χέρι με τη ζήλια. Εάν κάνεις 15 εκατομμύρια δολάρια και δεν είσαι ευχαριστημένος γιατί ο φίλος σου κάνει 100 εκατομμύρια, έχεις πρόβλημα. Ξέρω πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Και νομίζω πως αυτό έχει κάνει τη Ν. Υόρκη τόσο παρανοϊκή πόλη, αυτό τρελαίνει τους ανθρώπους. Πιστεύω πως πολλοί Νεοϋορκέζοι έχουν σπουδαία όνειρα και φρικτούς εφιάλτες».
Ένα ντιβάνι στη Νέα Υόρκη. Ο Όλιβερ Στόουν για τις φιλίες που μοιάζουν με αριθμητικές πράξεις.
«Πιστεύω ότι μπορούμε να επιστρέψουμε σε μια απενοχοποίηση του σώματος. Το καλοκαίρι έβλεπα τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στην παραλία με το μαγιό, δηλαδή με ένα βρακί κι ένα σουτιέν. Αν βγούνε με αυτά στην Πανεπιστημίου, θα τους πούνε τρελούς. Ε, αυτή η σύμβαση είναι πολύ αστεία, αν το σκεφτείς».
Η γυμνή αλήθεια στα χρόνια της ντροπής από τον σκηνοθέτη Κώστα Γάκη.
«Η κολακεία της νεότητας είναι ο χειρότερος των λαϊκισμών. Οι νέοι υποτιμούν τον εαυτό τους όταν δέχονται ότι χρήζουν ειδικής μεταχείρισης. Αγαπώ τον Πολίτη Κέιν όχι επειδή τον έκανε ένας νέος 24 ετών, αλλά επειδή είναι ένα αριστούργημα. Αγαπώ επίσης το Φάνι και Αλέξανδρος, όχι επειδή τον έκανε ένας γέρος 80 ετών, αλλά γιατί είναι ένα αριστούργημα».
Ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος για το ταλέντο που ενώνει τις γενιές.
«Θα ήθελα να πιάσω τον Τσοχατζόπουλο και να του πω ότι θα πεθάνει και θα μείνει σαν τον Εφιάλτη. Να του μιλήσω σαν να ήταν ο πατέρας μου. "Βγες στην τηλεόραση και πες συγγνώμη και ό,τι λεφτά έχω σας τα χαρίζω. Κράτα τη σύνταξη των 2.000 ευρώ, διώξε τη νέα γκόμενα, πες ένα συγγνώμη, την πατήσαμε, και κάνε κάτι να σώσεις τη φήμη σου". Δεν θέλω να τον καταδικάσω, τον λυπάμαι».
Ο εικαστικός Άγγελος Παπαδημητρίου για τον τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, που βγάζει στο «Four Seasons».
«Είμαι αισιόδοξος ότι γυρνάμε στην πραγματική ζωή. Χαίρομαι που βλέπω τους φίλους μου σε σπίτια και μαγειρεύουμε. Στο φινάλε, οι παππούδες μας περάσανε πολέμους κι εδώ μας κόψανε τις διακοπές μας και πάθαμε αμόκ. Είμαστε μια γενιά φλούφληδων που με την πρώτη πιστολιά βάζουμε τα κλάματα».
Ο σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης για το no budget story της κρίσης.
«Η απάντηση στην κατακραυγή του κόσμου "πώς τα φάγατε τα λεφτά" είναι επειδή διορίζαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί».
Αγάπησα μια πολυθρόνα. Ο παλαιός των ΠΑΣΟΚικών ημερών Θεόδωρος Πάγκαλος με δήθεν ειλικρίνεια που προσομοιάζει με θράσος εμετικό.
«Το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεών μου προέρχεται από αγωγές που έχω κάνει σε δημοσιογράφους και ΜΜΕ και τις έχω κερδίσει. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί που σχολιάζουν τις καταθέσεις μου το θυμούνται καλά».
Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη... Με μία διευκρίνιση που μοιάζει με απειλή ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, με αφορμή τα σχόλια για το πόθεν έσχες του.
«Μήπως οδηγώ Λαμποργκίνι και δεν το δηλώνω στη Εφορία ή μήπως πάω διακοπές στο Σεντ Μόριτζ και δεν το λέω; Αν και θα μπορούσα να πήγαινα διακοπές στο Σεντ Μόριτζ, γιατί ο άνδρας μου είναι εργοστασιάρχης... Δεν έχω να κρύψω τίποτε».
Η Ελίζα Βόζενμπεργκ αναγκάζεται λόγω πόθεν έσχες να αποκαλύψει τις στερήσεις μιας ζωής (ακούγεται ότι τώρα οι μέγαιρες του Κολωνακίου για τιμωρία θα την αναγκάσουν να περπατήσει στη Σκουφά με γκαρνταρόμπα Αλέκας).
«Υπάρχει πολλή ψυχολογική πίεση να συμμετάσχεις στα κοινωνικά δίκτυα, ειδικά αν είσαι νέος. Δεν μπορείς, π.χ., να πηγαίνεις γυμνάσιο και να μην έχεις λογαριασμό στο Facebook. Παλιά αποφασίζαμε τι θα πούμε σε κάποιον την ώρα που συζητούσαμε μαζί του. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε την ώρα που στέλνουμε τις πληροφορίες που αναρτούμε».
Ο Μπρους Σνάιερ, ειδικός αναλυτής σε θέματα διαδικτύου, αναλύει γιατί σήμερα αισθάνεσαι πιο μόνος όταν βγαίνεις έξω.
σχόλια