Ξερεις, είναι μερικες φορες που όλα μοιαζουν και,πιθανοτατα είναι, σκατα. Είναι αυτές οι ωρες της απεριγραπτης μιζεριας που ερχεται να κοντραριστει με την απολυτη ευτυχια. Η μιζερια που θα αραξεις στη βεραντα με το πιο ομορφο νησι του κοσμου θεα,με ένα κρασι, ένα τσιγαρο και μουσικη. Α, και σκεψεις. Πολλες γαμημενες σκεψεις οι οποιες πονανε. Αλλα γουσταρεις τον πονο. Τη ν προκειμενη στιγμη.
Είναι η φαση που όλα τα τραγουδια είναι γραμμενα για σενα. Αληθεια, τοσοι ανθρωποι, ολοι διαφορετικοι, ολοι με την ιστορια τους και την καψουρα που τους σημαδεψε, πως γινεται ολοι να ταυτιζονται με ένα τραγουδι? Αυτό το ένα τραγουδι που θα μιλαει για βολτες στην πολη, κινηματογραφικα φιλια, ατελειωτα καλοκαιρια, που θα σου φερει την κάθε στιγμη στο μυαλο. Ετσι,για να γευτεις τη σιχαμενη νοσταλγια, που για λιγα λεπτα μπορει να σου κοψει την ανασα. Οντως μπορει φιλε, αυτό το επιεικως γελοιο «ποναω στην καρδια», ισχυει. Μιλαω εκ πειρας, πλεον.
Ειμαι από αυτά τα ατομα που νομιζουν ότι είναι πολύ σκληρα και κυνικα. Προσφατα ανακαλυψα ότι, μαλακιες, ειμαι αθεραπευτα ρομαντικη. Απλως χρειαστηκε το καταλληλο ή το ακαταλληλο- μπορεις να το δεις από πολλες σκοπιες- ατομο για να το συνειδητοποιησω. Άλλη φαση ο ερωτας – άλλη σιχαμενη λεξη και αυτή. Πως το καταλαβαινει καποιος και δηλωνει ερωτευμενος; Αν πρεπει να το ορισω, υποθετω είναι η φαση που ξυπνας με ένα προσωπο στο μυαλο σου. Η φαση που το ονομα του και μονο σε κανει να χαμογελας σα μαστουρι. Πλακα πλακα, είναι η μαστουρα σου. Δεν μπορεις να μη του μιλησεις, να μην τον δεις, να μην τον σκεφτεις. Είναι η απολυτη νιρβανα και συνεπως, η απολυτη ευτυχια.
Μεχρι να τελειωσει. Και εκει ερχεται η μιζερια. Η Μιζερια. Παραξενο ποση εξουσια μπορει να σου ασκησει καποιος άλλος ανθρωπος. Στην ψυχοσυνθεση σου, στην ιδιοσυγκρασια σου. Αλλαζεις, γιατι όταν τελειωνει κατι τετοιο, εχεις δωσει παρα πολλα για να εισαι ο ιδιος ανθρωπος πια.. Είναι εμπειριαρα, οντως. Αρκει να εισαι ετοιμος να το βιωσεις από την αρχη μεχρι το τελος, με τα γαματα και τα σαπια του. Να το βιωσεις όμως, όχι τις φλωριες τις μετρημενες του σημερα, με τις αμυνες και τις καβαντζες, με το βιαστικο, τις επουσιωδεις σχεσουλες, τα μετρημενα λογια, τις ανυπαρκτες πραξεις, το «cool»..
Είναι και αυτό το «cool» το γαμημενο που μας εχει φαει. Φοβηθηκα να μιλησω για αυτά που οντως ηθελα, φοβηθηκα τις απαντησεις. Φοβηθηκα να ερθω να σε βρω, φοβηθηκα να σου ζητησω να ερθεις χωρις την ασπιδα της «πλακας».. Τωρα φοβαμαι να σου πω ποσο με γαμησες, ποσα σου εδωσα τα οποια δεν τα καταλαβες καν γιατι εγω φοβηθηκα να σε κανω να τα καταλαβεις. Οποτε εφυγες. Φταις, αλλα βλεπω πως φταιω και γω, γιατι φοβηθηκα..
Ετσι, αραζω με τη μουσικη και τις σκεψεις. Η φαση είναι μεχρι την επιστροφη της απολυτης ευτυχιας..
