Σήμερα, αυτό το δροσερό βράδυ, αποφάσισα να θίξω ένα θέμα φλογερό... Το έπλαθα καιρό τώρα στο μυαλό μου, ωστόσο δεν ήξερα πώς να το διατυπώσω ούτε πώς να το προσεγγίσω ώστε να μην παρερμηνευθώ.
Θεωρώ πως αν έπρεπε να περιγράψουμε τη σημερινή κοινωνία μας με μια λέξη, αυτή θα ήταν αντίδραση. Ζούμε στην εποχή της επανάστασης, της αγανάκτησης, όχι όμως με την έννοια που θα έπρεπε. Θεωρώ πως αν πάμε λίγο νοητά πίσω στο χρόνο, θα παρατηρήσουμε την ίδια και ίσως επαυξημένη αντίδραση, αλλά με περισσότερες πράξεις να περικλείονται μέσα της. Δεν ξέρω αν η έλλειψη κινητοποίησης οφείλεται στο σπουδαίο εργαλείο που ονομάζεται ίντερνετ, ή απλώς προσπαθούμε να την αποδώσουμε εκεί, αλλά είναι εμφανής η διαφορά. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, γιατί τα κριτήρια δεν είναι αμιγώς αντικειμενικά. Όπως και κανενός γήινου πλάσματος.
Το πιο ανησυχητικό σημάδι της κοινωνίας μας είναι πως κρίνουμε (βασικά κατακρίνουμε, γιατί η κρίση μας είναι απόλυτα θετικό στοιχείο) χωρίς να σκεφτόμαστε ιδιαίτερα. Δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο.
Ωστόσο, δεν ήθελα να θίξω ακριβώς αυτήν την κατάσταση. Παρατηρώ πως τελευταία η αντίδραση έχει επικεντρωθεί στις διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες, στοχοποιώντας τους ανθρώπους που κατατάσσονται στη δεξιά πλευρά. Νομίζω πως με τον καιρό η ψαλίδα μεγαλώνει και είναι εμφανές το ποια ομάδα επικρατεί πλέον, δεδομένων των αθλίων συνθηκών. Στόχος όμως του άρθρου δεν είναι να σχολιάσει την ποσοστιαία διαφορά ούτε θα ήθελα να κρίνω αντιλήψεις. Για μένα η οποιαδήποτε άποψη είναι απόλυτα σεβαστή, καθώς εν μέρει καθορίζει την ταυτότητα του ατόμου, αφού οι ιδεολογίες μας στηρίζονται στα ερεθίσματα και στα βιώματα μας, αρκεί φυσικά να μην επεμβαίνει στο απώτερο καλό της κοινωνίας. Ναι, γνωρίζω πως ο ορισμός που έδωσα είναι καθαρά ουτοπικός και ότι οι επικρατέστερες απόψεις προφανώς και θα επέμβουν στην πορεία της κοινωνίας, αλλά έχω την τάση να εξιδανικεύω τις καταστάσεις, διότι πιστεύω σθεναρά πως ο καθένας από μας αν προσπαθήσει σκληρά για κάτι θα ο τελειοποιήσει.
Συνεχίζω όμως να παρεκκλίνω από το σκοπό συνταξης του άρθρου. Ουσιαστικά, πιστεύω πως το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο σε συνδυασμό με την ελλιπή ενημέρωση του ατόμου, μπορεί να τον οδηγήσουν μακριά από αυτά που θα έπρεπε να υποστηρίζει βάσει ταυτότητας. Και το λέω αυτό γιατί ο καθένας από εμάς έχει ένα δικό του τρόπο σκέψης, ένα μοναδικό εργαλείο με το οποίο και γεννιέται, το οποίο μεν πλάθεται αλλά έχει ένα αρχικό καλούπι. Όμως όταν κάποιος έχει ελλιπές υπόβαθρο, τα επιπλέον εργαλεία που του δίνονται προκειμένου να το πλάσει θα τον οδηγήσουν σε ένα δημιούργημα που αποκλίνει από τις δυνατότητες του. Τι να την κάνεις την τανάλια αν χρειάζεσαι σφυρί; Εννοείται πως στο χέρι του καθενός είναι να εμπλουτίσει τα ερεθίσματα του και να αξιοποίησει έτσι τις δυνατότητες που του έχουν δοθεί. Όμως, ακόμη και αυτό, είναι ένα θέμα εξαιρετικά περίπλοκο, καθώς η κινητοποίηση του καθενός από μας εξαρτάται και αυτή από ερεθίσματα, μεταξύ άλλων.
Από την άλλη, υπάρχει και η άλλη ομάδα ατόμων, που τους έχουν δοθεί υπερ του δέοντως ερεθίσματα για αυτό το σκοπό, τη διαμόρφωση της πολιτικής τους άποψης δηλαδή, και αυτοί, είτε τα αππέριψαν χωρίς να τα επεξεργαστούν, είτε ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο. Υιοθέτησαν δηλαδή τα πιστεύω του στενού τους περιβάλλοντος χωρίς περαιτέρω συλλογισμό και τα υιοθέτησαν μάλιστα τόσο σθεναρά, ώστε μετατράπηκαν στους ισχυρότερους κριτές. Όταν δεν έχεις μοχθήσει για τη συνηδητοποίηση του πολιτικού σου εγώ, δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις κανέναν. Βασικά, το δικαίωμα το έχεις -ποια είμαι εγώ άλλωστε να στο στερήσω-, απλώς δεν το θεωρώ σωστό. Επίσης, άλλος ενας ισχυρός παράγοντας που καλό θα ήταν να συλλογιστεί αυτή η μερίδα, είναι αν τα πιστεύω τους ταιριάζουν με τρόπο ζωής τους, συνάμα με τον τρόπο σκέψης τους.
Αυτά λοιπόν, ο προβληματισμός τέθηκε. Δεν ξέρω κατά πόσο αποτελούσαν μονάχα δικές μου σκέψεις, αλλά είναι ένα θέμα που με θλίβει. Το πιο ανησυχητικό σημάδι της κοινωνίας μας είναι πως κρίνουμε (βασικά κατακρίνουμε, γιατί η κρίση μας είναι απόλυτα θετικό στοιχείο) χωρίς να σκεφτόμαστε ιδιαίτερα. Δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο. Συν τοις άλλοις, μην ξεχνάμε πολλές φορές πως η απόγνωση ενός ανθρώπου τον οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις που αρκετές φορές, δεν ειναι ούτε ο ίδιος συμφωνος με αυτές. Ας κοιτάμε λοιπόν βαθιά στα μάτια το συνομιλητή μας, ας μπούμε σε πιο βαθιά ύδατα από την επιφανειακή κουβέντα, ας μην προσπαθήσουμε να επιβληθούμε. Το σημαντικότερο όλων είναι η εξερεύνηση του εγώ μας, του καθενός από μας και όχι η επικράτηση της πιο δημοφιλούς άποψης. Με διακατέχει βαθιά απογοήτευση, αλλά συνάμα καίει η φλόγα της ελπίδας. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί από αύριο.
Σε παρακαλώ.
σχόλια