Διαβάζοντας το άρθρο «Καθώς ήμουν στο δρόμο συνάντησα κάποιον που σου μοιάζει» στάθηκα στην εξής πρόταση: «Δεν γίνεται να παίρνεις μια μικρή γεύση του παραδείσου και μετά να επιστέφεις στην βολεμένη σου κόλαση». Πόσο αληθινό, και πόσο μας ταιριάζει αλήθεια. Έτσι πήρα την απόφαση να γράψω. Το 'χα κόψει τελευταία, ίσως από φόβο μην προδικάσω κάτι από πριν. Είχα γράψει όμως, λίγο μετά που μπήκες στην ζωή μου. Τα λόγια μου ήταν κάτι σαν συμβουλή στον μελλοντικό μου εαυτό: «Υπομονή. Όλα περνάνε. Κοίτα τι έγραφες τρείς μήνες πριν, τότε που γνώριζες τον υπέροχο (με μια επιφύλαξη για το μέλλον) άνθρωπο που είσαι τώρα μαζί. Που να το ήξερες όταν ήρθε στο γραφείο σου». Εκείνη την ημέρα ήμουν σε πολύ καλή διάθεση μετά από πάρα πολύ καιρό. Καλή δουλειά. Εσύ. Όλα καλά. Παραδεισένια. Καιρό είχα να αισθανθώ τόση ηρεμία. Και συνέχισαν όλα να κυλάνε έτσι για τους επόμενους μήνες. Και ήμουν πάντα δίπλα σου, σε κάθε άγχος σου, και σου πα πως θα κάνω υπομονή ότι και να γίνει. Και ήσουν και εσύ δίπλα μου. Και όλα ήταν καλά.... Μέχρι τώρα.
Αν αποφασίσεις πως θες να ξεβολευτείς, θα είμαι εδώ. Θα είμαι εδώ, (γαμώτο!) και πισωγύρισμα δεν έχω κάνει ποτέ. Ίσως αυτό να σου λέει κάτι. Ή ίσως και όχι. Αλλά θα είμαι εδώ, όπως ήμουν πάντα για σένα.
Γιατί λοιπόν τώρα γυρνάς στην «βολεμένη σου κόλαση»; Γιατί βάζεις και μένα στην κόλαση; Αλλά όχι μαζί. Χώρια. Να ξέρεις σε μισώ λίγο γι' αυτό. Μου έδωσες λίγο παράδεισο και τον πήρες ξαφνικά πίσω, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Γιατί; Επειδή δεν είχαμε χρόνο; Σου είπα θα κάνω υπομονή. Απλά δεν θες άλλο; Βαρέθηκες; Ίσως αν το ήξερα να σε έβριζα και απλά να συνέχιζα την ζωή μου. Ίσως πάλι όχι. Επειδή κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να φύγεις από εδώ; Και αν αυτό δεν γίνει ποτέ; Αν γίνει, ξέρεις πως θα είμαστε; Αν! Θα είμαστε; Αν θα το ζήταγες και θα ερχόμουν; Αν δεν θα ερχόμουν; Το ξέρεις; Αν θα έφευγα εγώ και αν θα με ακολουθούσες εσύ; Αν δεν με ακολουθούσες; Το ξέρεις; Μήπως απλά με χρησιμοποίησες για άλλο σκοπό; Μου χες πει πως είμαι τόσο καλή που πολλοί θα με πατήσουν. Γιατί λοιπόν με πατάς και εσύ; Χίλια ΑΝ. Χίλια ΓΙΑΤΙ. Κάθε μέρα με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις.
Ήθελα να είμαι δίπλα σου. Να το περάσουμε μαζί όλο αυτό. Σαν ένα. Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ την σχέση. Είσαι δειλός. Δείλιασες. Με βγάζεις από την ζωή σου και μένεις μόνος στην βολεμένη σου κόλαση. Πόσο βολικό. Γιατί όμως; Φοβάσαι πως δεν θα τα καταφέρουμε; Ή απλά είχα εγώ μεγάλες προσδοκίες; Και ξέρεις, ε; Οι προσδοκίες πληγώνουν, λέει ο Shakespeare. Γιατί οι μεγάλοι έρωτες αντέχουν. Στον χρόνο, στην απόσταση, στην σιωπή. Γιατί όποιος θέλει, μπορεί. Εγώ αυτό ξέρω. Και ζηλεύω λίγο αυτούς που σε βλέπουν κάθε μέρα, ακόμα και όταν είχες χρόνο. Αυτούς που γνωρίζεις ελάχιστα, που σε γνωρίζουν ελάχιστα, τους περαστικούς, που σε χρησιμοποιούν, που τους αφιέρωνες ώρες ολόκληρες θυσιάζοντας απερίσκεπτα ώρες δικές μας. Ίσως αν ήξερα πόσες ώρες μας απομένουν. Αλλά όχι! Δεν θα άλλαζα τίποτα.
Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχω αντιληφθεί τι έχει γίνει. Στο είπα και εκείνο το βράδυ. Ίσως κάπου μέσα μου δεν θέλω να το αφήσω και να προχωρήσω. Ίσως επειδή φοβάμαι πως κάτι τέτοιο δεν θα μας συμβεί δεύτερη φορά. Ίσως επειδή πιστεύω πως θα το μετανιώσεις, και θα αντιληφθείς πως είναι το μεγαλύτερο λάθος που έχεις κάνει ποτέ σε σχέση. Ίσως. Στο μέλλον, ίσως. Ή ίσως απλά θα σε ξεχάσω και απλά υπερβάλλω. Δεν γνωρίζω. Γνωρίζω όμως ένα πράγμα. Όσο κι αν σε μισώ αυτήν την στιγμή που με άφησες μόνη, είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Ναι σε ερωτεύτηκα! Σε τρομάζει; Σε ερωτεύτηκα λοιπόν. Όχι την ομορφιά σου. Την ψυχή σου. Και αυτό είναι κάτι που πρώτη φορά ερωτεύομαι σε κάποιον. Στο μέλλον ελπίζω να μπορέσω να κρατήσω μόνο αυτό, και να κλείσω νοερά σε ένα κουτάκι όλα τα «γιατί» και τα «αν».
Και τέλος, πήρα μια απόφαση. Θα το στείλω. Ίσως με την ελπίδα να το δεις. Δεν θέλω να το θεωρήσεις υπερβολή ή μελοδραματικό. Είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια δεν είναι βολική, σαν την κόλασή σου. Αν αποφασίσεις πως θες να ξεβολευτείς, θα είμαι εδώ. Θα είμαι εδώ, (γαμώτο!) και πισωγύρισμα δεν έχω κάνει ποτέ. Ίσως αυτό να σου λέει κάτι. Ή ίσως και όχι. Αλλά θα είμαι εδώ, όπως ήμουν πάντα για σένα. Και θα κλείσω όλα τα αρνητικά στο κουτάκι, και δεν θα τα σκεφτούμε ποτέ ξανά. Θα είμαστε εγώ και εσύ, και θα ζούμε το τώρα. Ούτε το χθες. Ούτε το αύριο.
Υ.Γ: Ένα βράδυ!..... γιατί μόνο εσύ θα καταλάβεις...
σχόλια