To γκλομπ ή η συνολική θεώρηση ενός πισωπατήματος**

Και λες... ΤΕΡΜΑ. Ως εδώ. Δεν κοιτάω πίσω.

Κι όσο πιο πολύ τρέχεις να ξεφύγεις από το παρελθόν σου, χα!... Δε σφάξανε. Τρέχα εσύ κι ο κόσμος τρέχει μαζί σου. Το μυρίζεται. Σου λέει, αυτή πάει να το σκάσει, κάτσε, χειροπέδες έχουμε, δακρυγόνα στο βαν, το γκλομπ να το πάρω ή να τ' αφήσω;

Και όταν φτάσεις εσύ αμέριμνη στην πρώτη στροφή, χαμογελώντας με νάζι στους ξανθούς περαστικούς, συννεφάκι το παρελθόν κι έρχεται και κάθεται μπρος στα μούτρα σου.

Ξινίζεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις, το γκλομπ να το πάρω ή να τ' αφήσω; Και - ω μα την Άρτεμη, ερωτεύτηκε! - τ' αφήνεις...

Ε, και τελικά, το να γυρνάς στο παρελθόν δεν είναι και τόσο κακό. Εξάλλου, δεν είναι ανάγκη να μείνεις εκεί. Απλά παίρνεις αυτό που θέλεις και το μεταφέρεις στο παρόν. Στο παρόν σου. Για να γίνει και δικό του παρόν. Για να το σκάσετε μαζί σε ένα χμμ, ίσως αβέβαιο, μα τόσο, τόσο δελεαστικό μέλλον.

Μ' αγαπάς ή να το πάρω τελικά το γκλομπ;

ΜΑΤάκια μου εσύ.

Hermientjie, 20 Αυγούστου 2008