-Το μεγαλύτερο επίτευγμα του πολιτισμού για τον εικοστό πρώτο αιώνα ως τώρα είναι ο κώλος της Κιμ Καρντάσιαν, λέει ο Φλίπερ και κανείς δε φαίνεται να σοκάρεται. Περισσότερο.
Έχουμε ακόμα εκείνους τους προτζέκτορες βάλε-διαφάνεια-στο-γυαλί-γιατί-δεν-ξέρω-για-την-ύπαρξη-του-κομπιούτερ. Και να φανταστείς ότι ο τύπος μας έκανε μάθημα για τις εξελίξεις στη ρομποτική.
-Και πέρα από τον πολιτισμό του πράγματος, συνεχίζει ο Φλίπερ, ο κώλος της Κιμ είναι ένα θαύμα της Μηχανικής, κάτι σαν τον Υπερσιβηρικό, το Βόγιατζερ και το νυχοκόπτη.
Προσφέρει ξεκούραση και χαρά. Όχι την ανθρώπινη χαρά των χάμπουργκερ και των «με έκανε αντ στο Φέισμπουκ». Τη χαρά του σκύλου που γλύφει το αφεντικό. Ή τον κώλο του. Και γίνεται βάιραλ.
Ο Φλίπερ σημαδεύει τη λάμπα του προτζέκτορα με το ημιαυτόματο και στέλνει το φως του στο διάολο, η τάξη σκοτεινιάζει, όλοι έχουμε σκύψει κάτω απ’ τα θρανία σαν να γίνεται σεισμός. Το μόνο που ακούγεται είναι οι λαστιχένιες παντόφλες του Φλίπερ καθώς προχωράει στους διαδρόμους της αίθουσας, η τσίχλα του καθώς κατεβαίνει προς τα μπροστινά έδρανα. Περιμένουμε να ακούσουμε σειρήνες περιπολικού, τη στιγμή που γινόμαστε άλλο ένα φαινόμενο του σύγχρονου πολιτισμού, μια υπόθεση όπου κάποιος θα τα ρίξει στο Βιετνάμ, κάποιος στις ταινίες δράσης, στους Ιρακινούς, στα μεταλλαγμένα, στον Ομπάμα, στο Κοσμοπόλιταν.
Έπρεπε να γίνει και στην Ελλάδα, είναι το κόμπλεξ μας απέναντι στην Αμερική, την Αμερική που φανταζόμαστε γεμάτη ανθρώπους χάμπουργκερ –είμαστε ό,τι τρώμε- την Αμερική που μας στέλνει τουρίστες για να τους πουλάμε δώδεκα ευρώ το μπουκάλι νερό, την Αμερική που κοροϊδεύουμε. Την Αμερική που προσπαθούμε να φτάσουμε.
Φλίπερ. Αμερικανικό παρατσούκλι.
Το καλύτερο μέρος για να κρυφτεί ένας ψυχάκιας είναι ανάμεσα σε φλώρους, λένε τα λεπτά γυαλάκια του Φλίπερ.
Είμαι ένα ακτινίδιο με ημιαυτόματο στο χέρι, λένε οι παντόφλες του Φλίπερ.
Ο Φλίπερ κατάφερε να τη βγάλει καθαρή είκοσι δύο χρόνια στον πλανήτη Γη χωρίς μηχανική υποστήριξη, ποδήλατο, ακτιβιστικές δράσεις, κιθάρα, αγκαλιές από ξανθά κορίτσια στο φεγγαρόφωτο ή αποσμητικό για τις μασχάλες. Το κεφάλι του εκτός από νευροδιαβιβαστές έχει τεχνικολόρ τριγωνομετρικές ταυτότητες, ελατούς δίσκους του Μπομπ Μάρλει. Το στομάχι του έχει σοκολατένιες πεταλούδες που φτερουγίζουν, και στο άσπρο του ματιού του ζει η σκιά μιας τοστιέρας –κολλημένα τυριά στάζουν απ’ το στόμα του και τα γυαλιά του είναι θαμπά.
Η μαλακία είναι ότι όλες αυτές οι ασυναρτησίες είναι λογοτεχνία διότι βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από ένα ημιαυτόματο. Σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα: αν ο Φλίπερ μετανιώσει, αν ο Φλίπερ φοβηθεί, το λαχείο που μας έτυχε πάει στα σκουπίδια. Πρέπει κάποιος να σκοτωθεί. Κάποιος να πάρει την ευθύνη κι όλοι μας καθαρίσαμε για την υπόλοιπη ζωή μας.
Μετά ότι και να κάνουμε είναι επιστήμη, τέχνη ή γενικά κάτι ωραίο. Σκότωσε κάποιον, Φλίπερ.
Κι ο Φλίπερ ανάβει τα φώτα, καθώς ο καθηγητής προσπαθεί να το σκάσει από την πίσω πόρτα. Τον πιάνει από το ακριβό πουκάμισό του με τους λεκέδες στο σχήμα του στόματος των Ρόλινγκ Στόουνς κάτω απ’ τις μασχάλες.
-Ωραίο πουκάμισο, θαυμάζει με ειλικρίνεια ο Φλίπερ, καθώς η δική του πλαδαρή σάρκα είναι στριμωγμένη σε ένα φριχτό πορτοκαλί, άβολο μπλουζάκι με ένα κροκόδειλο στη θέση της καρδιάς.
-Ευχαριστώ, λέει ο καθηγητής, που είναι τόσο απελπισμένος ώστε καταφέρνει να το δεχτεί σαν κομπλιμέντο κι όχι σαν άλλο έναν κόκκο άμμου που τον φέρνει πιο κοντά στο τέλος του.
Ο Φλίπερ, μια κλεψύδρα σε σχήμα μελιτζάνας, που μετράει αντίστροφα προς τη στιγμή που όλοι θα θέλουν να μας μιλήσουν. Την επόμενη φορά που θα πάμε σε μπαρ θα μπορούμε να πιάσουμε κουβέντα με όλους. Θα είμαστε το χοτ σταφ, όπως όταν είσαι είκοσι χρονών και πας σε πάρτι τριανταπεντάρηδων. Όλοι θέλουν να μάθουν πώς είναι τώρα ο κόσμος.
Ίσως επιτέλους να έχουμε μια πραγματική ελπίδα να χάσουμε την παρθενιά μας.
Θέλουμε λίγο αίμα, Φλίπερ! Και δε θα φταίμε καν εμείς, δε θα φταις καν εσύ. Φταίει ο Ομπάμα και το Πλέι-μπόι και το Ίνσταγκραμ.
Ο Φλίπερ τώρα περπατάει πάλι προς τα πάνω, όταν γίνεται το κακό. Είναι εκείνος ο γενναίος τύπος, ο τύπος που θέλει να κλέψει απ’ όλους μας την ομαδική μας δόξα, την επιτυχία, τη διασημότητα, και να γίνει ήρωας –μόνο εκείνος. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη συμπεριφορά του, όταν ορμάει πάνω στον κακομοίρη Φλίπερ, τον αδύναμο και μαλθακό με το ημιαυτόματο στο χέρι, και του καταφέρνει μια ατσάλινη γροθιά στο σαγόνι;
Ο Φλίπερ κλονίζεται, ζαλίζεται αμέσως γιατί έχει χαμηλή αρτηριακή πίεση –έτσι είναι το σκαρί του –και δεν έχει φάει και ποτέ ξύλο. Το ημιαυτόματο κλυδωνίζεται στο χέρι του και όλα κινδυνεύουν να καταστραφούν καθώς ο Φλίπερ είναι έτοιμος να παραπατήσει, να σωριαστεί στο διάδρομο, ίσως να χτυπήσει το κεφάλι του και να πεθάνει, χαρίζοντας στο γενναίο τύπο όλες τις γυναίκες και τους άντρες που εμείς, συλλογικά, θα κερδίσαμε, όλες τις συνεντεύξεις που εμείς θα δίναμε.
Σχεδόν ταυτόχρονα σηκωνόμαστε πολλοί μαζί –ίσως όλοι. Ορμάμε προς το ζευγάρι του Φλίπερ και του γενναίου, κι ο γενναίος περιμένει να λιντσάρουμε το Φλίπερ, αλλά όχι φίλε, δεν κατάλαβες. Ο τύπος είναι γενναίος, δυνατός, αρχέτυπο αρσενικού, μπρατσαράς με σώμα κολυμβητή, αλλά είμαστε καμιά εικοσαριά και ούτε που ξέρει από πού του ‘ρχονται. Στην προσπάθειά μας ρίχνουμε και το ζαλισμένο Φλίπερ, αλλά δεν πειράζει θα το φροντίσουμε αργότερα.
Υστερικές κραυγές ακούγονται, ο καθηγητής φεύγει επιτέλους τρέχοντας. Έχουμε λίγο χρόνο πριν φέρει βοήθεια. Χτυπάμε το γενναίο μας ο καθένας όπως μπορεί. Κλωτσιές, μπουνιές, τον βλέπουμε να ματώνει από ένα μάτσο φλώρους, κάποιος από μας ή κάποια, αρπάζει το ημιαυτόματο, κάνουμε όλοι στην άκρη. Πυροβολεί το γενναίο στο στήθος, αλλά δεν πειράζει, ο Φλίπερ το έκανε. Όλα ο Φλίπερ τα έκανε.
Ο ήρωας μας είναι νεκρός κι ο Φλίπερ αναίσθητος. Καθόμαστε ήσυχοι στα θρανία μας, όλα ο Φλίπερ τα έκανε. Στο χέρι του Φλίπερ είναι το όπλο. Έχουμε το αίμα μας, το αίμα που θα μας βγάλει στα παράθυρα.
Τώρα το μόνο που χρειάζεται είναι να έρθει ένα αρχέτυπο εξουσίας, ένας τύπος με στολή. Να μας ρωτήσει αν είμαστε καλά. Να μας τυλίξουν με κουβέρτες, ίσως κάποιοι από μας να χρειαστούμε καροτσάκι. Να κάνουμε μερικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Και ύστερα αρχίζει η ζωή μας. Εμείς δε θα το κάνουμε σαν τους βλάκες τους Αμερικάνους, δε θα αφήσουμε την ευκαιρία που μας δόθηκε να πάει χαμένοι. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι, σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας και θα γίνουμε ευτυχισμένοι.
Το αίμα του γενναίου μας κυλάει προς τον Φλίπερ, τα κορμιά τους κείτονται δίπλα το ένα στο άλλο. Οι ήρωες μας.
Κάποιος από εμάς είναι το επόμενο βάιραλ. Ίσως σύντομα ένας από τους δικούς μας κώλους να γίνει το νέο μεγαλύτερο επίτευγμα του πολιτισμού για τον εικοστό πρώτο αιώνα ως τώρα.
σχόλια