Είμαι 23 χρονών. Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου ως δασκάλα. Ξέρεις, όταν αποφάσισα να μπω σε αυτή τη σχολή, το πρώτο που με ώθησε ήταν η αγάπη μου για αυτό το κοινωνικό λειτούργημα όπως το θεωρώ εγώ και όχι η οικονομική αποκατάσταση που είχαν μέχρι τότε να περηφανεύονται οι δάσκαλοι. Τώρα που τελείωσα τις σπουδές, τώρα που πήρα όλα τα απαραίτητα εφόδια, τώρα που είμαι πιο σίγουρη από ποτέ ότι αγαπώ το δασκαλιλίκι, ξέρεις με τι έχω μείνει; Με το μαράζι να περνάω κάθε μέρα έξω από τα σχολεία και να ξεροσταλιάζω βλέποντας τα παιδιά να παίζουν στο προαύλιο, διερωτώμενη πότε στο καλό θα κάνω εφημερία στην αυλή και θα προσπαθώ να τα μαζέψω ξανά μέσα στις αίθουσες με τον πρώτο χτύπο του κουδουνιού «για μέσα».
Είμαι 23 χρονών και όλοι γύρω μου ξέρεις τι λένε; Πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα να έχω τη ζωή που ονειρευόμουν. Πως η οικονομική κατάσταση της χώρας μου δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να γευτώ λίγη δόση από το happy place που με φροντίδα δημιουργούσα τόσα χρόνια μέσα στο κεφάλι μου. Πως η μόνη μου διέξοδος είναι να φύγω στο εξωτερικό. Άλλοι πάλι έχουν ξεμείνει λίγα χρόνια πίσω και μου λένε με μεγάλη ευκολία «ε μωρέ, δασκάλα είσαι, θα βρεις δουλειά αμέσως». Αμ δε, απαντώ και δε συνεχίζω τη συζήτηση.
Δεν θα σου κρυφτώ και θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Νιώθω πως έχει έρθει εκείνη η στιγμή στη ζωή μου που πρέπει κάτι να κάνω. Δεν είναι πια οι αίθουσες της σχολής η προτεραιότητά μου, δεν είναι η εξεταστική, να γκρινιάζω για την καθυστέρηση των βιβλίων ή τους καθηγητές που σε κόβουν πάντα άδικα. Δεν είναι πια η μαμά και ο μπαμπάς υποχρεωμένοι να με συντηρούν, δεν είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν τα δικά μου θέλω ή τουλάχιστον, δεν θέλω να είναι. Νιώθω την ανάγκη να σταθώ στα δικά μου πόδια και να πω περήφανα πως ναι, έχω την ανεξαρτησία μου. Ξέρεις, χωρίς δουλειά όμως, δεν μπορώ να πάρω ούτε το δίπλωμα χωρίς να χρειαστεί να κάνω γλύκες στον μπαμπά μου.
Ο σκοπός όμως αυτού του κειμένου δεν είναι να γκρινιάξω για τη ζωή μου ούτε να μεγεθύνω τα προβλήματά μου ούτε να ζητήσω να έρθουν όλες οι λύσεις ουρανοκατέβατες. Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να βγάλω προς τα έξω, προς το σύμπαν την πηγαία μου ανάγκη να ονειρεύομαι.
Δε ξέρω τι λες εσύ που βλέπεις το τέλος του κόσμου να έρχεται, γεμάτο συνωμοσίες, δε ξέρω τι λες εσύ που έχεις όλη την ημέρα, κάθε μέρα την μούρη κατεβασμένη ως το πάτωμα, δε ξέρω τι λες εσύ που έχεις κάνει τις υπέρ-αναλύσεις για το πολιτικοοικονομικό status όλης της ΕΕ, εγώ ξέρω μόνο τι λέει η καρδούλα μου.
Ακόμα λοιπόν και εάν ποτέ δεν καταφέρω να πετάξω, θέλω να με αφήσετε να ανοίξω τα φτερά μου. Θέλω να είμαι αυτή που έστω και αφελώς, πιστεύει πως όλα τα σενάρια είναι πιθανά, πως η καλύτερη και πιο λαμπρή στιγμή της ζωής της είναι ακόμα κάπου στο μέλλον. Θέλω να είμαι αυτή που νιώθει πως η ζωή τής χρωστά ένα καλό χαρτί.
σχόλια