Ο λοιμός ενέσκηψε ξαφνικά σε όλη την υφήλιο. Από τα νησιά Φίτζι και τη Νέα Ζηλανδία μέχρι τις στέπες της Σιβηρίας και τη Γη του Πυρός, από τη Σουηδία και τη Δανία μέχρι την Κένυα και τη Ζιμπάμπουε, άνθρωποι άρχισαν να πεθαίνουν μυστηριωδώς. Η νόσος ξεκινούσε με συμπτώματα υπερκόπωσης, με τους ασθενείς να πέφτουν έπειτα σε λήθαργο και να καταλήγουν από ανακοπή λίγες μέρες αργότερα, ασχέτως ιατρικής φροντίδας.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κινητοποιήθηκε, όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση. Κορυφαίοι επιδημιολόγοι κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις. Οι νοσούντες κατά κανόνα δεν είχαν έρθει σε επαφή μεταξύ τους, οπότε αποκλειόταν το ενδεχόμενο μολυσματικής ασθένειας, ήταν άντρες και γυναίκες, ως επί το πλείστον νέοι και υγιείς με τελείως διαφορετικές διατροφικές συνήθειες και προφίλ ερωτικών συντρόφων. Οι ειδικοί τα είχαν χαμένα.
Καθώς τα κρούσματα πλήθαιναν, άρχιζε να εμφανίζεται ένα μοτίβο που όλοι είχαν προσέξει από την αρχή αλλά κανείς δεν ήθελε να παραδεχθεί: Τα θύματα ήταν όλοι εξόφθαλμα εμφανίσιμοι. Πρακτικά μιλώντας θα λέγαμε ότι ανήκαν στο ομορφότερο πέντε τοις εκατό των ανθρώπων της Υφηλίου. Από την Catherine Jeta Jones και την Ashley Graham μέχρι τον George Clooney και τον Jude Law. «Κουνελοπηδιούνται όλη τη μέρα με όποιον βρουν, γι' αυτό κολλάνε» είπαν οι φαρμακόγλωσσοι και οι κατίνες της υφηλίου. Φευ! Τα πράγματα δεν ήσαν τόσο απλά.
Καθώς τα κρούσματα πλήθαιναν, άρχιζε να εμφανίζεται ένα μοτίβο που όλοι είχαν προσέξει από την αρχή αλλά κανείς δεν ήθελε να παραδεχθεί: Τα θύματα ήταν όλοι εξόφθαλμα εμφανίσιμοι. Πρακτικά μιλώντας θα λέγαμε ότι ανήκαν στο ομορφότερο πέντε τοις εκατό των ανθρώπων της Υφηλίου.
Οι επιδημιολόγοι, με το σύνδρομο του ημίθεου που διακατέχει κάθε φτασμένο γιατρό πείσμωσαν. Ωραία, όμορφοι λοιπόν! Ας βρούμε ποια γονίδια ορίζουν την ομορφιά! Αλίμονο! Υπάρχουν όμορφοι νέοι αλλά και μεσήλικες, Καυκάσιοι, Ασιάτες και Νέγροι, υγιείς και εύθραυστοι, χαρούμενοι και μελαγχολικοί. Άλλωστε μια τέτοια χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος θα έπαιρνε χρόνια, αν κατέληγε ποτέ πουθενά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια στράφηκαν και σε ποιητές και πεζογράφους μήπως τους βοηθήσουν να βγάλουν κάποια άκρη αλλά εκτός από κάτι ψώνια οι περισσότεροι ήταν ειλικρινείς: «Μπορούμε μόνο να εμπνευστούμε από την ομορφιά, όχι όμως και να την ορίσουμε...»
Το κακό συνεχίστηκε για έναν ολόκληρο μήνα. Μέρα με τη μέρα ηθοποιοί και μοντέλα, παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων, γκαρσόνες και θαμώνες των γυμναστηρίων αποδεκατίζονταν. Με το πέρας του μηνός, η επιδημία σταμάτησε όσο ξαφνικά ξεκίνησε. Όμως οι ομορφότεροι άνθρωποι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου Γης. Μείνανε από νοστιμούληδες και κάτω. Υπερσυντηρητικοί, ανέραστοι ταλιμπάν ανεξαρτήτως θρησκείας βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν τη χολή τους και να πουν ότι ήταν τιμωρία από τον ουρανό για την έπαρση τους. Ο κόσμος σύσσωμος τους χλεύασε.
Μόλις οι άνθρωποι σιγουρεύτηκαν ότι το κακό πέρασε, ξανάρχισαν σιγά σιγά τις δραστηριότητες τους. Να πάνε στις δουλειές τους, να διασκεδάζουν. Ιδίως στα σινεμά εκτυλίσσονταν στιγμές λατρείας και θρήνου όταν οι μακαρίτες εμφανίζονταν στο πανί. Τη Μόνα Λίζα σου αρκεί να τη βλέπεις κι ας είναι και στο Λούβρο.
Η ζωή μας συνεχίστηκε, όμως δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Η ανθρωπότητα έχασε το υλικό των ονείρων της και οι μέρες μας έγιναν αδιάφορες σαν τον γκρίζο ουρανό των χειμωνιάτικων πρωινών. Όσο για μένα, πήγα και άφησα στον τάφο σου δυο κρίνα κι ας μη σου είπα ποτέ πόσες βραδιές σε είχα δει στα όνειρα μου.
σχόλια