Κοντεύουν Χριστούγεννα, κι όμως κάτι με γυρίζει πίσω στο καλοκαίρι που μας πέρασε!
Ένα βράδυ μιας Τρίτης του Νοέμβρη με βρίσκει στο αυτοκίνητο ενός συναδέλφου, στο δρόμο για ένα επαγγελματικό ραντεβού, να συζητάμε για τις ανθρώπινες σχέσεις κάνοντας παύσεις γεμάτες αμηχανία, μεταξύ φαναριών που αναβοσβήνουν. Καθαρες κουβέντες γεμάτες νοημα που μας βοηθούν να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο χωρις να φοβομαστε... Μου περιγράφει όλη την πορεία της σχέσης με την κοπέλα του. Μετά από 10 χρόνια κι έχοντας περάσει τα πάντα μαζί, θα έπρεπε να είναι σε θέση να αποφασίσουν ποιο θα είναι το επόμενο βημα τους, αλλά κάτι τους κρατάει πίσω. Έτσι, αποφάσισαν να βάλουν αυτή τη σχέση στον πάγο! Γιατί κανεις από τους δύο δεν θέλει να συνεχίσει να προσπαθεί ή γιατί προέχει η επαγγελματική καταξίωση κι εκεί θα πρέπει να πέσει όλο το βάρος.
Καλοκαίρι, 2015: Σ' ένα νησί στο κέντρο του Αιγαίου, φτάνουμε για έναν γάμο που χρόνια περιμέναμε. Ένας έρωτας που μετρά, μετά κόπων και βασάνων, 10 χρόνια πρόκειται να επισημοποιηθεί. Το τοπίο ειδυλλιακό και το μπιτς μπαρ όπου θα γινόταν το πάρτι μετά τον γάμο, η καλύτερη επιλογή. Δίπλα μου στο τραπέζι, τυχαίνει ένας αρκετά μοναχικός τύπος, γύρω στα 30, όπως κι ο νιόπαντρος ξάδελφος μου, που μου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον. Φωτογράφιζε τα πάντα και φαινόταν πως κατείχε την τέχνη της φωτογραφίας. ''Είμαι ο κολλητός του ξαδέλφου σου'' μου αναφέρει και μου συστήνεται. Γρήγορα πιάνουμε συζήτηση και καταληγουμε συνάδελφοι, έχοντας σπουδάσει στην ίδια σχολη. "Μ' αρέσει η συζήτηση μας πολυ" μου λέει. "Θα ήθελα να συνεργαστούμε κάποια στιγμή γιατί έχεις φοβερά θετική αύρα!" συνεχίζει. Κολακεύομαι και απαντώ καταφατικά! Κάτι όμως με προβλημάτιζε στην περίπτωση του γιατι έδειχνε θλιμμένος ενώ βρισκόταν στον γάμο του καλύτερου του φίλου. Όσο η ώρα περνά, ο κόσμος αρχίζει να διαλύεται... Το μάτι μου πέφτει σε μία ξαπλώστρα στην παραλία κ τον κολλητο του ξαδέλφου μου να βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση! Παρακαλάει, τον γαμπρό να τον βοηθησει γιατι περνάει δύσκολα με την κοπέλα του...
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μου τριβελίζει το μυαλό η σκέψη γιατί δύο σχέσεις σαν κι αυτές, έχουν τόσο διαφορετική κατάληξη. Συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου, μέχρι που ένα πρωινό του Οκτώβρη χτυπάει το τηλέφωνο. Ο συνάδελφος-φίλος του ξάδελφου μου θέλει να συνεργαστούμε σε μία νέα δουλειά που ξεκινά. ''Ας ρίξουμε όλο το βάρος εκεί! Let's do it!''
σχόλια