Όταν έμαθα ότι υπάρχει μία έκπληξη, ένιωσα πάλι όπως νιώθαμε μικροί, εκείνη την ανυπομονησία του να ανοίξεις το κουτί να δεις τι έχει μέσα.Για αυτό και έκανα πρώτος την κίνηση να πάρω το κουτάκι,αυτή η περιέργεια που δεν με άφηνε σε ησυχία!
Όταν το άνοιξα,η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι βλέπω κάτι όμορφο-όχι γιατί έβλεπα τον εαυτό μου-αυτό θα ακουγόταν μάλλον λίγο ψωνίστικο. Αλλά γιατί αυτό που έβλεπα ήταν κατι χαρούμενο,αυτό ήταν που το έκανε όμορφο.Ο καθρέφτης μπορεί να σου πει πολλά.Υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι,στιγμές που δεν αντέχεις ούτε να τον κοιτάξεις, στιγμές που απλά τον χαζεύεις, στιγμές που βλέπεις τα ίδια και τα ίδια,στιγμές που βλέπεις κάτι για πρώτη φορά.Και όλα αυτά είσαι εσύ.
Πρέπει να αφήσω πίσω το κουτάκι.Έχουν και άλλοι σειρά. Όχι πως μου ζητήθηκε κάτι τέτοιο,ίσως η ευγένεια, ίσως αυτό που μας καλλιέργησαν να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χαρεί όσο θα θέλαμε.Τα καλά δεν κρατάνε πολύ.Τι μεγάλη βλακεία!Αλήθεια ποιος το είπε αυτό?Μια τζούρα από μια στιγμή που μου ανήκε! Υπόσχομαι την επόμενη φορά να κρατήσει περισσότερο!
