Όλοι έχουμε να πούμε μια ιστορία όταν οι μάσκες πέσουν. τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, έχουμε πράγματα μέσα μας, πράγματα που θέλουμε να σκοτώσουμε αναμνήσεις που θέλουμε να ξεχάσουμε, εμπειρίες μαγικές αλλά και άθλιες που πασχίζουμε να διαγράψουμε. Όλοι έχουμε κάτι παραπάνω από αυτήν την μάσκα που φοράμε στον έξω κόσμο. Αλλά όλοι διαλέγουμε να προσποιούμαστε και να δείχνουμε τον αληθινό μας εαυτό σε ελάχιστα πρόσωπα που θεωρούμε ότι αξίζουν.
Και αν αποδειχτεί ότι τα άτομα δεν άξιζαν, φοβόμαστε. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Ορκιζόμαστε πως δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας πληγώσει ξανά. Αποξενωνόμαστε, δεν μιλάμε σε όλους . Σε λίγους που πια αμφιβάλλουμε αν είναι καλοί και σε αυτούς δεν λέμε όλη την αλήθεια Δεν αξίζει να μας προδίδουν συνέχεια, σωστά? αναρωτιόμαστε. Όχι ,δεν πρέπει να ξανά πληγωθώ. Κοιτάς τον καθρέφτη και χαμογελάς σφιγμένος στον εαυτό σου λέγοντας πως κάνεις το σωστό.
Και όμως, δεν μπορείς να σκοτώσεις αυτό που είσαι. Πάντα θα είσαι ο άνθρωπος που κουβαλάει τις συγκεκριμένες εμπειρίες, που έχει αγγίξει τις ζωές των συγκεκριμένων ανθρώπων, που η ζωή του έχει αγγιχτεί από συγκεκριμένους ανθρώπους, που τότε έκανε αυτό και τότε έκανε το άλλο. Είτε οι γύρω σου το ξέρουν, είτε όχι είσαι αυτός και πάντα θα είσαι. Δεν μπορείς να αλλάξεις τα βιώματα σου, μονάχα να τα κρύψεις.
σχόλια