Κάτω από την αιφνίδια ανατροπή της σταθερότητας και της συνέχειας ( απώλεια εργασίας, κλείσιμο επιχείρησης, φόβος ασθένειας, αδυναμία ηλικιωμένων γονέων) σε πολλούς από εμάς, παρατηρούμε έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις που θα μας συνοδεύσουν για πολύ καιρό ακόμα.
Υπάρχουν περιπτώσεις, που κάτω από τεταμένο κλίμα βιωμένης απειλής να δημιουργείται μια εμπλοκή της σκέψης και διάλυση της συναισθηματικής ζωής, που οδηγεί, είτε σε ένα καταθλιπτικό αυτοσυναίσθημα ( όλα είναι μάταια, δεν έχει νόημα, είμαι αδύναμος, κανένας δεν είναι διαθέσιμος για εμένα) είτε σε μια αναδίπλωση -κλείσιμο στον εαυτό, ρήξη με τον κοινωνικό δεσμό και επιθετικές συμπεριφορές. ( ο κόσμος είναι σκληρός, απειλητικός, δεν είναι διαθέσιμος, και δεν μπορείς να εμπιστευθείς κανένα και τίποτα, σώσε το τομάρι σου με κάθε τρόπο).
Κάποιοι με αφορμή το βίωμα της έξαρσης του κορωνοϊού αναβιώνουν και παλαιά τραύματα ( θανάτους αγαπημένων, ασθένειες, παλαιότερες προσωπικές- κοινωνικές απώλειες), που γεννούν στον ψυχισμό τους βασανιστικά ερωτήματα: Γιατί δεν έχω τανθρώπους κοντά μου τώρα στα δύσκολα;» «Πότε θα έρθει το... καλύτερο αύριο και πόσο ακόμα χρειάζεται να προσπαθήσω;», «Ποιος είναι ο λόγος που οι άλλοι δεν με υπολογίζουν όσο θα έπρεπε;»
Το αναγκαστικό διάλειμμα από την καθημερινή ρουτίνα και η παραμονή στο σπίτι όλης της οικογενείας φέρνει μια ευκαιρία και για ουσιαστική επικοινωνία και επαφή ανάμεσα στα μέλη, να δουν που βρίσκονται ως οικογενειακό σύστημα σχέσεων.
Σε ορισμένους αναδύονται μεγαλύτερα άγχη και φόβοι και τους οδηγούν σε ανθρώπους που μοιάζουν ακινητοποιημένοι με καμιά ελπίδα για το μέλλον, η θυμωμένους που ψάχνουν κάποιους γύρω τους για να ξεσπάσουν βίαια την εσωτερική αγωνία που τους κατακλύζει.
Το αναγκαστικό διάλειμμα από την καθημερινή ρουτίνα και η παραμονή στο σπίτι όλης της οικογενείας φέρνει μια ευκαιρία και για ουσιαστική επικοινωνία και επαφή ανάμεσα στα μέλη, να δουν που βρίσκονται ως οικογενειακό σύστημα σχέσεων. Με λύπη παρατηρούμε η συνάντηση αυτή, η τριβή, να γίνεται συχνά πεδίο ισχυρών συγκρούσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένεια, που βρίσκουν τους εαυτούς τους να στροβιλίζονται γύρω από ακοινοποίητα, ματαιώσεις που αναζητούν επίλυση, και που γεννούν θυμό, ένταση, θλίψη, απογοήτευση. Ένα ανασφαλές συναίσθημα σε όλους ότι δεν είμαστε καλά εδώ μέσα. Αυτό γεννάει φόβο και θλίψη ειδικά στα παιδιά.
Η λύση σε αδιέξοδα και στην απόγνωση δεν είναι το κλείσιμο στον εαυτό μας και τα φαντάσματα μας.
Στην δοκιμασία ο καθένας προσπαθεί να βρει μέσα του και να ανασύρει αποθέματα ψυχικών αντοχών, και ίσως τα βρει εάν παραμείνει «κοντά» στους ανθρώπους με αλληλεγγύη, (τόσοι άστεγοι δίπλα μας) καθαρό βλέμμα, λόγο γεμάτο κατανόηση και συμπάθεια.
Συνειδητοποιώντας τι συμβαίνει γύρω μας, δεν μπορεί παρά να θλίβεσαι. Άνθρωποι άστεγοι, διαλυμένες οικογένειες ψυχικά διαταραγμένοι, άπειρα ζώα αδέσποτα που πεινάνε, παιδιά που κακοποιούνται, άνθρωποι που ζουν φτώχεια, στέρηση και... πόσες ακόμη συνθήκες ασύμβατες για την ψυχή, μονάχα να σε κάνουν να στενοχωριέσαι μπορούν.
Ορισμένοι δεν μπόρεσαν να κρατηθούν στον κοινωνικό ιστό, προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν για διάφορους λόγους.
Άλλους τους εξοστράκισε το σύστημα..
Με την πείρα που έχουμε από την περιπέτεια της οικονομικής κρίσης, (αντίξοες συνθήκες φτώχειας και στέρησης), και τη γνώση που αποκομίσαμε, ίσως πρέπει να θυμηθούμε ποιες εσωτερικές και εξωτερικές αξίες και δυνάμεις μπορεί να μας κράτησαν...
Ανεκτίμητη η αξία ενός τρυφερού βλέμματος, ενός γλυκού χαμόγελου, μιας καλής κουβέντας αλλά και υλικής βοήθειας για όλους τα παραπάνω.
