Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου.

Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε
Φοβάμαι το μυαλό μου δε θ αντέξει
Νιώθω πως πρέπει να αρχίσουν νέοι αγώνες,
για να περάσουν τα αισθήματά μου τέτοιες πόρτες

Γιώργο, η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει,
σαν φίδι εφιάλτη τη χαρά μου αγκαλιάζει
Σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ σωστός πατέρας

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,
δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και κρανία,
γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει
και νιώθω την καρδιά μου ν αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει

Γιώργο, νυστάζω, αλλά με αγίους δεν κοιμάμαι
Αρνούμαι ν αφεθώ και να ενδώσω
Γιατί μπορεί να μην έχω το χρίσμα της Γαλάνη,
αλλά στο τέλος της πορείας σ εμένα θα φορέσουν το στεφάνι

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο,
στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως μ έχει ζώσει
και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει...