Λένε, ότι ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζεις να γράψεις τον επίλογο της ζωής σου, είναι αντίστοιχος του τρόπου που έζησες (εδώ γελάνε). Λένε επίσης ότι η ζωή είναι γλυκιά κι ότι κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος για το απευκταίο. Εκτός κι αν έχει βιτριολικό χιούμορ και φροντίζει να το διατηρεί μέχρι την τελευταία. Κυριολεκτικά. Με σχετικό μήνυμα πάνω στην ταφόπλακα. Ιδού εδώ 18 τέτοιες περιπτώσεις.
Ένας βετεράνος του Βιετνάμ είχε κάτι να πει: «Όταν ήμουν στο στρατό μου έδωσαν μετάλλιο επειδή σκότωσα δύο άντρες και με αποστράτευσαν επειδή αγάπησα έναν»
Σαφές: «Αν διαβάζεις αυτό το μήνυμα, τότε πατάς πάνω στα βυζι@ μου»
Ποιος τον άκουγε: «Σας το είπα ότι ήμουν άρρωστος»
Ο φιλόδοξος: «Βασικά, ήλπιζα σε μια πυραμίδα»
Ο οικογενειάρχης: «Μεγαλώνοντας τέσσερις όμορφες κόρες σε σπίτι με ένα και μοναδικό μπάνιο και πάλι υπήρχε αγάπη»
Συγκριτικό πλεονέκτημα: «Τώρα ξέρω κάτι που δεν ξέρεις»
Τα κακά της αθεϊας: «Εδώ κείτεται ένας άθεος. Ντυμένος με τα καλά του, αλλά μην έχοντας πουθενά να πάει»
Απελπισμένοι οδηγοί μέχρι το τέλος: «Επιτέλους, βρήκαμε πάρκινγκ στην Τζόρτζτάουν»
«Νεκρός». Μάλλον ντιζάινερ. Μπορεί και αρχιτέκτονας.
Για να μην ελπίζει κανείς, μία αναγκαία διευκρίνιση: «Μετά από αυτό το μήνυμα, δεν θα επιστρέψω»
Πόσο πιο ξεκάθαρα; «Πάρτε δρόμο, κοιμάμαι»
«Μ@λ@κίες συμβαίνουν». Όλη την ώρα, φίλε.
Ένα φαινομενικά ειρηνικό, γλυκό κι ανθρώπινο μήνυμα, για εσωτερική ανάταση και τα λοιπά και τα λοιπά, εκτός κι αν παρατηρήσει κανείς την ακροστιχίδα.
Ένα φως, κάποιος: «Διάολε, είναι σκοτεινά εδώ χάμω»
Με στοιχεία από το BoredPanda.com
