ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες μέρες με βασανίζει έντονα ένα δίλλημα. Πρόκειται για μια απόφαση που πρέπει να πάρω σχετικά σύντομα. Αυτή τη στιγμή είμαι σε μία φάση που πρέπει να αποφασίσω αν θα μείνω στο πατρικό μου για μισό χρόνο ακόμα προκειμένου να βοηθήσω στη σεζόν που ανοίγει ή θα φύγω να ακολουθήσω τα όνειρά μου τα οποία είναι σε αναστολή από την αρχή της επιδημίας. Αυτό που με ταλαιπωρεί ηθικά είναι πως γνωρίζω τις δυσκολίες που περνάνε οι δικοί μου και την βοήθεια που χρειάζονται ενώ φεύγοντας πιστεύω πως θα έχω την έννοια τους αν τα καταφέρνουν και χωρίς εμένα. Από την άλλη η ευκαιρία που έχω δεν ξέρω αν θα είναι ανοιχτή μετά από τόσους μήνες και είναι ένα ρίσκο να την απορρίψω. Θέλω να φροντίσω πρωτίστως την ψυχική μου υγεία όμως το δίλλημα εκεί πέφτει στο αν υπομείνω μία δουλειά με άγχος, φωνές, τσακωμούς, κούραση ή αν θα πάω κάπου μακριά που δεν ξέρω πως θα είναι αλλά σίγουρα θα σκέφτομαι την οικογένειά μου πίσω. Θα ήθελα ειλικρινά να διαβάσω μερικές γνώμες των αναγνωστών.

Κάθε μέρα και μια λιγότερη ανάσα. Ξυπνάω και η μέρα φαίνεται σκοτεινότερη. Κοιμάμαι και οι δαίμονες μου πλησιάζουν πιο κοντά. Χάνομαι στις λέξεις, απαντώ και η φωνή που βγάζω δεν είναι καν δικιά μου. Δεν σε κοιτώ πια στα μάτια, και αν σε κοιτώ, δεν είμαι εγώ. Πονώ. «Καλά είσαι;» ρωτούν. «Καλά είμαι.» Πως βρέθηκα να προτιμώ το ψέμα; Μα δεν είμαι εγώ.. Πονώ. Μια μέρα θα σηκωθώ, θα αφήσω πίσω το κουρέλι μου και θα φύγω. Θα βρω το θάρρος, και θα νιώσω ζωντανή, ίσως για πρώτη φορά. Ίσως για πρώτη φορά δεν θα πονώ. Όχι τόσο τουλάχιστον..

Δεύτερη φορά δίνω πανελλήνιες και το διάβασμα το σταμάτησα ουσιαστικά από τον Δεκέμβριο. Δεν θα περάσω και φέτος και θα φταίει η τεμπελιά μου μόνο. Δεν είναι ότι δεν πάω καλά, 16-17 και 18 παίρνω στα διαγωνίσματα, αλλά ιατρική δεν περνάς με αυτούς τους βαθμούς. Ίσως δεν κάνω για γιατρός, μακάρι να μην είχα ξανά προσπαθήσει, αλλά και η σχολή φυσικοθεραπείας δεν μου αρέσει σαν ιδέα και αισθάνομαι πως δεν μου ταιριάζει. Σκατά τα έκανα

Είμαι 29 χρονών και έχω 4 μήνες σχέση με μια συνομήλική μου. Από την αρχή της σχέσης μας η κοπέλα έθεσε σαν όριο ότι δεν μπορεί τον εγωισμό και τα μούτρα. Γενικά μου ζήτησε ότι συμβαίνει και μας ενοχλεί να το θέτω και να το συζητάμε και γενικά να μην υπάρχουν μούτρα πράγμα που το σεβάστηκα και το τηρώ. Το θέμα βέβαια είναι πως δεν βλέπω την ίδια συμπεριφορά και από την κοπέλα μου. Επιπλέον διακρίνω από μεριά της να κάνει θίγεται εύκολα και να κρατάει μούτρα γι αυτό. Μπορεί ας πούμε να παρεξηγήσει το χιούμορ μου ή κάτι που είπα και αντί να το συζητήσει να κρατήσει μούτρα και να απαντά μονολεκτικά ακόμα και για μέρες. Ακόμα και συγγνώμη να ζητήσω δεν αλλάζει στάση και γενικά παίρνει ως δεδομένο πως ότι και να πω το κάνω με σκοπό να την μειώσω. Βασικά είμαστε ακόμα στο στάδιο της γνωριμίας και δημιουργούνται παρεξηγήσεις ωστόσο τις αντιμετωπίζει όλες με μούτρα και χαλάει οποιοδήποτε συναίσθημα δημιουργείται. Το να θεωρεί ότι εγώ λέω πράγματα για να την θίξω είναι ότι χειρότερο για εμένα που έχω μόνο θετικά συναισθήματα να δώσω. Επιπλέον να αναφέρω ότι η κοπέλα μου στο παρελθόν είχε προβλήματα συμπεριφοράς ακόμα και με την οικογένειά της. Δημιουργούσε συνεχώς καβγάδες στο σπίτι της και για τον λόγο αυτό επισκέφθηκε ψυχολόγο για να δουλέψει με τον εαυτό της. αποτέλεσμα είναι όπως η ίδια ισχυρίζεται να έχει κάνει τρομερή δουλειά με τον εαυτό της και να έχει δουλέψει πολύ, πράγμα που μου επαναλαμβάνει συνέχεια σαν κατόρθωμα. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν δεν προλαβαίνω να πω κάτι και το λαμβάνει ως υπονοούμενο για το πρόσωπό της. Πχ μιλούσαμε για τις γυναίκες που ψάχνουν το πακέτο και εξέφρασα την άποψή μου ότι δεν την πάω και νόμιζε ότι μιλούσα για αυτήν με την άποψη που εξέφρασα. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι συνεχώς να μου την σπάει. Προχθές λοιπόν γυρίζω και της λέω δεν είναι δυνατόν να μην μπορώ να μιλήσω μήπως τυχόν και παρεξηγήσεις εσύ κάτι. Και γενικά είναι πολύ μυγιάγγιχτη και αμφιβάλλω αν έχει κάνει δουλειά με τον εαυτό της. Το τελευταίο μάλιστα το στήριξα στο γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να ζητάς να μην έχουμε εγωισμό και μούτρα και κάθε φορά που κάτι δεν σου αρέσει να κρατάς μούτρα και εγωισμό. Δεν κολλάει αυτό με ένα άτομο που τα έχει βρει με τον εαυτό του. Τι ήθελα και το είπα; Αποτέλεσμα ήταν να θιχτεί τόσο πολύ και να αρχίζει να με λιδωρεί ότι είμαι κακός άνθρωπος και βγάζω κακία. Έπρεπε να το πω ή όχι; Βασικά είναι κάτι που πιστεύω και που με τη συμπεριφορά της μου έδειξε καθώς πλέον προσέχω τι πρέπει να πω αλλά και πάλι εκνευρίζεται. Δεν πάει άλλο όμως.

Είχα στο παρελθόν πολλές κρίσεις πανικού μετά από επίσκεψη σε ειδικό μ είχε συστήσει αγωγή που έπερνα για ένα χρόνο την σταμάτησα γιατί δεν έβλεπα αποτέλεσμα και δεν ήθελα να είμαι με χάπια για όλη μου την ζωή θέλω να το αντιμετωπίσω σήμερα μετά από ένα τσακωμό με την αδερφή μου έφυγα βόλτα και όπως ήμουν έξω είχα σταματήσει σε ένα σημείο που είχε κόσμο αρκετό και με έπιασε πολύς ιδρώτας σε όλο μ το σώμα πρόσωπο και αισθάνθηκα πολύ άσχημα.Δεν αντέχω άλλο

Άλλοι έβαψαν αυγά κι εγώ έβαψα τα μαλλιά για να νιώσω καλά. Μπορεί να είναι ωραία αλλά δεν μου άρεσαν. Τίποτα δεν μου αρέσει. Σήμερα νιώθω πολύ χάλια.

Με την συγκεκριμένη κοπέλα ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο/Λύκειο.Όταν ήμασταν στο Λύκειο,είχα μάθει από άλλους συμμαθητές μας ότι εκείνη με ήθελε αλλά εγώ τότε δέν ενδιαφερόμουν.Μετά χαθήκαμε λόγω σπουδών σε διαφορετικές πόλεις,δέν είχαμε κοινές παρέες κλπ,και τώρα είμαστε 25 χρονών.Πρίν από μερικές μέρες συναντηθήκαμε τυχαία και μιλήσαμε,είπαμε τα τυπικά.Όταν την είδα τρελάθηκα από την αλλαγή ως πρός την εξωτερική της εμφάνιση,δέν πίστευα στα μάτια μου.Τότε ήταν απλά μιά γλυκιά κοπέλα,και τώρα είναι πανέμορφη,ό,τι κι άν πώ θα είναι λίγο.Δέν ήταν όμως μόνο αυτό,ήταν ο τρόπος που μιλούσε,και το στύλ της γενικότερα έδειχνε ότι είναι πολύ σοβαρή κοπέλα.Από εκείνη τη στιγμή δέν φεύγει απ'το μυαλό μου,τη σκέφτομαι συνέχεια και θέλω να την προσεγγίσω όχι όμως μέσω social,θέλω κάτι πιό άμεσο.Βρήκα λοιπόν το τηλέφωνο της από μιά κοινή μας γνωστή η οποία μου είπε επίσης ότι η κοπέλα είχε σχέση και χώρισε πρόσφατα.Να επικοινωνήσω μαζί της και ανάλογα με το πως θα κυλήσει η συζήτηση να της προτείνω να βγούμε;Όταν συναντηθήκαμε,μιλήσαμε σε πολύ καλό κλίμα,αλλά είμαι διστακτικός γιατί δέν ξέρω πως θα της φανεί αυτό που θα της πώ.Σκέφτομαι επίσης πως επειδή έχουν περάσει χρόνια από τότε που ένιωθε έτσι για μένα,ίσως είναι αργά πλέον οπότε να μήν κάνω καμμία κίνηση.Ποιά είναι η γνώμη σας;

Καλησπέρα σας, Το πρόβλημα μου αφορά την συνεχή κριτική που δέχομαι από άτομα του κοντινού περιβάλλοντός μου για το είδος της σχολής που φοιτώ. Δέχομαι συχνά σχόλια του τύπου "γιατί δεν ξανά δίνεις να περάσεις κάπου αλλού, δεν θα βρεις ποτέ δουλειά, θα φτάσεις 30 και θα σε ταΐζουν οι δικοί σου" και και και... Ακόμη και άτομα που με "υποστηρίζουν" υποκρίνονται μπροστά μου και δεν λένε αυτό που νομίζουν. Εμένα η σχολή μου μου αρέσει πάρα πολύ και παρόλο που δεν έχει μέλλον δεν θέλω να την εγκαταλείψω. Έχω σκοπό να πάρω το πτυχίο μου και μετά να κάνω αυτό που θέλω το οποίο θα με ζήσει και πολύ καλά μάλιστα. Απλά έχω κουραστεί πάρα πολύ να τα ακούω αυτά σχεδόν σε καθημερινή βάση και το θέμα είναι ότι από τα συνεχή σχόλια που δέχομαι νομίζω έχω αρχίσει να επηρεάζομαι. Δεν ξέρω πλέον τι να τους απαντώ ή τι να κάνω. Πόση υπομονή να υπομείνει ένας άνθρωπος πια; Κάθε απάντηση δεκτή

Κάνω αυτή την εξομολόγηση γιατί έχω πολλά πράγματα που θέλω να πω αλλά δεν τολμαω να τα πω πουθενά. Τα τελευταία 2,5 χρόνια προσπαθώ να αλλάξω κάποια πράγματα στον τρόπο σκέψης μου και γενικότερα να έχω μια εξέλιξη. Σε κάποιους τομείς τα έχω καταφέρει σε άλλου όχι και τόσο λ, η' τα αποτελέσματα είναι μικρής διάρκειας. Παρόλα αυτά οι μεγάλες αλλαγές θα έρθουν από τον Αύγουστο. Από τη μια είναι κάτι που ανυπομονώ να γίνει από την άλλη τρέμω ολόκληρος γιατί θα σηματοδοτήσει ένα τεράστιο νέο ξεκίνημα στη ζωή μου. Εν μέρη με φοβίζει το άγνωστο γιατί η καθημερινότητα μου θα αλλάξει ολοκληρωτικα, σε 3 μήνες ελάχιστα πράγματα θα παραμείνουν ίδια στη ζωή μου. Στο μυαλό μου για κάποιο λόγο τρέμω στην ιδέα του ποιος θα είμαι τότε γιατί δεν βρίσκω ομοιότητες με τον τωρινό μου εαυτό. Τέλος πριν λίγες μέρες έγινε κάτι το οποίο με στεναχώρησε πολύ. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα, την οποία από την πλευρά μου την έβλεπα καθαρά φιλικά και πίστευα και αυτή το ίδιο. Περνάγαμε καλά μαζί και υπήρχε επικοινωνία. Ε μου έκανε ερωτική εξομολόγηση την οποία απέρριψα. Νιώθω άσχημα τόσο για το ότι την πλήγωσα αλλά και για το ότι ουσιαστικά λόγω αυτού τώρα την έχασα από τη ζωή μου. Επίσης μου φαίνεται παράξενο το πως δεν ένιωσα ποτέ το παραμικρό για εκείνη. Όμορφη, έξυπνη, ευγενική,δραστήρια και επικοινωνιακή και εγώ κενός.

Καινούριος συνάδελφος και συνομήλικός μου. Από άλλη πόλη αλλά συνεργαζόμαστε αρκετά συχνά και τον βοηθάω πάνω στη δουλειά. Έχουμε ανταλλάξει fb και αριθμούς και μιλάμε σχεδόν καθημερινά για θέματα δουλειάς αλλά και διάφορα άλλα. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή αλλά δεν έδειξα τίποτα για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Πριν λίγο καιρό με αφορμή μια ταινία μιλούσαμε στο τσατ για ώρες μέχρι που η κουβέντα έγινε πιο ζεστή. Με φλέρταρε έντονα κι εγώ το ίδιο. Το επόμενο πρωί μου έστειλε μήνυμα για καλημέρα και παραδέχτηκε πως με σκεφτόταν. Λίγες ώρες μετά, μου είπε πως δεν θέλει να ξεκινήσουμε κάτι λόγω απόστασης και κυρίως για διάφορα προσωπικά θέματα που τον απασχολούν (μου έχει πει κάποια πράγματα). Από τότε με έχει "σκοτσέζικο ντους". Την μια μου μιλάει θερμά δείχνοντας ξεκάθαρα ότι του αρέσω (πχ τις προάλλες μου έλεγε πως αν έρθει στο γραφείο μου δεν θα έχουμε χρόνο να δουλέψουμε γιατί δεν θα μπορέσει να σταματήσει να με κοιτάει), την άλλη γίνεται τυπικός και απόμακρος και επικοινωνεί μαζί μου μόνο για τη δουλειά. Τι να κάνω για να κάνει την παραπάνω κίνηση; Αξίζει τον κόπο ή χάνω τον χρόνο μου;