Με τον σύντροφο μου είμαστε μαζί έξι χρόνια, από το σχολείο δηλαδή, εμείς 23 τώρα και σιγά σιγά νομίζω ότι νιώθω ότι κάτι αλλάζει μέσα μου. Από τη μια σκέφτομαι ότι είναι λόγω των ημερών και της καραντίνας μιας και οι δυο εξαιτίας αυτης της κατάστασης επιστρέψαμε στο πατρικό μας και έχουμε να βρεθούμε αρκετές μέρες. Από την άλλη νιώθω ότι η σχέση μας έχει μείνει σε μια στασιμότητα και ότι αν δεν προσχωρήσει σε κάτι πιο σοβαρό θα τελειώσει. Έτσι πιστεύει κι εκείνος, ότι είναι πια καιρός για να συγκατοικήσουμε αλλά εγώ νιώθω ότι δεν θέλω, νιώθω ότι αρχίζω και πνίγομαι. Σαφώς και τον αγαπάω και μου αρέσει να είμαι μαζί του και να ζούμε μαζί αλλά μέσα μου υπάρχει ένα ανεξήγητο γιατί που δεν μπορώ κι εγώ η ίδια να καταλάβω γιατί διστάζω και κάνω όλες αυτές τις σκέψεις..Νιώθω ότι μου έχει φύγει ο έρωτας που είχα αλλά και δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, νομίζω ότι εάν τον χάσω θα τον σκέφτομαι για πάντα και πάντα θα τον θέλω αλλά εάν μείνουμε για πάντα μαζί πάντα κάτι άλλο θα μου λείπει..